"အာ ဟုတ်ပါပြီ ကိုကို့ သဘောပါဗျ..."
ခပ်နောက်နောက်ပြောပြီး တက်သွားတဲ့ဟန့်ကို သူ ငေးကြည့်ရင်း နောက်မှာ ရယ်လိုက်မိသည်။ အပြစ်တွေလုပ်၊ အမှားတွေ ရှိနေလည်း အပြစ်မတင်ရက်တဲ့ မျက်နှာလေးလေ.....
သူမချစ်ပဲဘယ်နေနိုင်ပါ့မလဲ.....။
ဆက်ဟန်ရှင်း ရေချိုးပြီး အောက်ထပ်ဆင်းရန် ပြင်နေချိန် ဖုန်းဝင်လာတာကြောင့် ကြည့်လိုက်တော့ 'Dr.ကိုဝေဟင်တည်' တဲ့....
ဖုန်းကို အမြန်လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း...
"Hello.."
"...."
"လွမ်းတာပေါ့ အရမ်းပဲ....မတွေ့ရတာ 1နာရီလောက်က တစ်ကမ်ဘာလောက် ကြာသလိုပဲ...."
"..."
"အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ခေါ်မလို့ပါဘဲ ကိုကိုက စကားပြောနေတာနဲ့ နည်းနည်းကြာသွားတာ..."
"......"
"မနက်ဖြန်က မောင်မအားဘူး ၊ ဒီနေ့ ကိုကို့ မွေးနေ့ကို မမှတ်မိခဲ့လို့ မနက်ဖြန် အစား မောင် အချိန်ပေးမှ ရမယ် ဝေဟင်၊ ကိုကို စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရင် မောင် မနေတတ်ဘူး..."
"......"
"ဟာ! Hello !..."
စိတ်ဆိုးကာ ချသွားပြီ ဖြစ်တဲ့ ဝေဟင့် ဖုန်းကိုကြည့်ရင်း ဆက်ဟန်ရှင်း ခေါင်းသာ တဗြန်းဗြန်း ကုတ်မိတော့သည်၊ စိတ်ဆိုးသွားလည်း မတတ်နိုင် ကိုကို့မွေးနေ့ကို အထပ်ထပ်အခါခါမေ့နေတာနဲ့တင် သူ့အပြစ်က ကြီးနေလေပြီ၊ ရေချိုးရင်း ကိုကို့မေးခွန်းကို ပြန်စဉ်းစားကာမှ သတိရတဲ့ သူ့အဖြစ်ဟာ သူ့ကိုသူတောင် စိတ်တိုချင်စရာပင်.....
ဧည့်ခန်းမှာ ဟန့်ကို စောင့်နေရင်း အတိတ်ကအကြောင်းတွေ တွေးနေမိသည်။ ဟန်က သူ့အမေရဲ့ အချစ်ဆုံး ငယ်သူငယ်ချင်း အန်တီချိုရဲ့ သားပင်....
အန်တီချိုတို့က ကားအက်စီးဒင့် ဖြစ်လို့ ဆုံးသွားပြီးနောက်တွင် ကျန်ရှိ အမွေတွေကို မောင်နှမတွေက အသည်းအသန် ခွဲယူကြသော်လည်း ၁၀နှစ်သား ဟန်ကတော့ လက်ရှိနေထိုင်တဲ့အိမ်မှလွဲ ဘာမှ မရခဲ့သည့်အပြင် စောင့်ရှောက်မည့်သူလည်း မရှိခဲ့ပေ၊ ထိုအဖြစ်ကို မကြည့်နိုင်တဲ့ သူ့မေမေက ဟန့်ကို သူတို့အိမ်ဆီ ခေါ်ကာ စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ဟန်နဲ့ သူသည် ထိုအချိန်မှ စ၍ တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး ချစ်ခင်စောင့်ရှောက်ခဲ့ကြသည်။ မွေးရာပါ နှလုံးရောဂါ ရှိသူ ဟန့်ကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မေမေနဲ့သူဟာ ပိုးမွေးသလို မွေးခဲ့သည်။ ဟန် အသက့်၁၈နှစ် သူ့အသက် ၂၅နှစ်မှာ လူကြီးရောဂါနဲ့ မေမေ ဆုံးသွားခဲ့ပြီးနောက်၊ နှစ်ယောက်တစ်ဘဝ ဖြစ်လာခဲ့ရပြီး ဟန့်အသက် ၂၂နှစ်တွင် သူတို့ လက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။ အခုတွင်တော့ အိမ် ထောင်သက် ၁နှစ်ကျော် ၂နှစ်ထဲ ဝင်နေလေပြီ ဖြစ်သည်။
Part(1)
Start from the beginning
