Hayatımın hiçbir evresinde işlerin kolay olacağını düşünmemiştim ama bu kadar karmaşık olmasını da beklemiyordum.
Mesleğimi seviyordum, uğraşmam gereken bir tabur asker olsa bile elimden geleni yapmaya hazırdım.
En azından böyle olmasını umuyordum.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kenan Asaf Boztepe
Sınır 600 yorum 500 oy Sınırı ne kadar çabuk geçerseniz o kadar hızlı bölüm okursunuz. :)
Keyifli okumalar....
&
"Seni çok özledim!"
Genç bir kadının sesi apartmanda yankılanırken birkaç adım sonra olduğum yerde durdum. Yaman ve bir kız birbirlerine sarılıyorlardı. Başını kaldırdığı anda mavi dalgaların estiği gözleri gözlerimi buldu. Fırtına demişti değil mi? Onun gözlerinde kopan fırtına sarıldığı kadınla birlikte durulmuştu. Parmağındaki yüzüğün sahibi gelmişti.
Attığım adım boşluğa düşerken daldığım gözler benden kendini çekti. Ece'nin kolumdan tutmasıyla tenimden geçen o ürperti yerini sancıya bıraktı. Bana ne oluyordu? Neden böyle hissediyordum?
Ece'nin beni tutmasına güvenerek tekrar merdivenleri inmeye başladım. Artık uğultu gibi gelen sesleri kapının kapanmasıyla susmuştu. Dışarıya çıktığımda derin bir nefes aldım ama aldığım nefes sanki ciğerime dolmamıştı. Ne kadar nefes alırsam alayım yetmiyordu. Ben daha önce hiç böyle nefessiz kalmamıştım.
"Leyla betin benzin attı, iyi misin?' Ece hâlâ kolumdan tutarken arabanın yanında durmuştuk.
"İyiyim, arabayı sen kullanır mısın?" Kafam öyle dağılmıştı ki bir türlü toplayamıyordum.
"Bu akşam sende kalıyorum, hadi baban gelmeden önce gidelim eve." Uzattığım anahtarı aldığında bana yıllardır can olan arkadaşıma baktım. Abim neyse Ece de oydu, bir bakışımdan bile anlıyordu halimi.
Eve dönüş yolumuz sessiz geçti, abim bizden önce gelmişti. Sessizce yemek masasına oturduğumuzda hafta sonuna kadar taşınacağım gerçeğiyle yüzleştim. Masanın başında oturan babama baktığımda yüzünde her zamanki sert ifadesiyle yemeğini yiyordu. Abim sağ, annem sol tarafında oturuyordu. Abimin yanında ben oturuyordum, Ece de karşımdaydı.
Abim hiç Ece'ye takılmamış hatta geldiğimizde başını kaldırıp bakmamıştı bile. Ece de aynı şekilde abime uyuyor ve mesafesini koruyordu. Bu halleri çok garip geliyordu bana. Abim, tuzluk Ece'nin önünde durmasına rağmen annemden istemişti. Sanki Ece'yi görmezden geliyor gibiydi.
"Cumartesi Akif'ler gelecek, güzel bir yemek hazırlayın." Babamın konuşmasıyla birlikte annem başını sallayıp onayladı.
"Baba, müsait değiliz cumartesi." Abim oldukça katı bir ses tonu kullanırken bir şeyler olduğu açıktı.
Akif amca, Kenan Asaf'ın babasıydı. Abimin, Kenan'la ilgili bir sorunu olduğu belliydi, o gün telefonu açık olmasına rağmen abimin telefonunu açmamıştı Kenan. Benim üstümden konuşmuştu abim onunla. Aralarındaki problem neydi bilmiyorum ama bunca yıllık dostluklarının üstüne gölge düşürmüştü.
