Hayatımın hiçbir evresinde işlerin kolay olacağını düşünmemiştim ama bu kadar karmaşık olmasını da beklemiyordum.
Mesleğimi seviyordum, uğraşmam gereken bir tabur asker olsa bile elimden geleni yapmaya hazırdım.
En azından böyle olmasını umuyordum.
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sınır 500 yorum 400 oy
Keyifli okumalar!
&
"Bir de Leyla" dediğinde Asaf abiye doğru dönüp cümlesinin devamını bekledim. "Bana abi deme" dedi.
Gözlerimi kırpıştırıp öylece yüzüne baktım. Açık kahve gözleri birkaç saniye yüzümde kalırken başını öne doğru çevirdiğinde göz temasımız kesildi.
"İş ortamı ciddidir ama askeriye daha ciddi bir ortam. Askerler rütbeli olduğum için bana komutanım diyor doktor da olsam, senin rütben yok bu yüzden adımla seslenebilirsin ya da doktor bey diyebilirsin." Öne doğru adım attığında açıklaması bitmişti.
"Peki, öyle yaparım." Kaç yıllık abi dediğim adama da ismiyle seslenmek çok tuhaftı. En iyisi doktor bey demekti. Evet, evet bu en iyisi.
Büyük bahçenin içinden geçerken bizi gören askerler durup selam veriyordu. Etrafı incelerken bakışların sık sık Asaf abiye kayıyordu. Etrafa bakacağım derken bu yerde kaybolmak istemiyordum.
Binaya girdiğimizde çantamın kulpunu sıkıca tutup uzun aralıklarla koridorun sağ tarafina dizilmiş kapıların üstündeki yazıları okumaya başladım. Toplantı odası, acil durum odası, dinlenme odasından sonra büyük harflerle Revir yazan koridorun sonundaki kapının önünde durduk. Kapıyı açtığında arkasından adımlayarak içeriye girdim.
"Çalışma alanımız burası, zamanının çoğu burada geçecek. Bugün etrafı ve işleyişi öğrenmeye çalışırsın zaten çok zorlanacağını düşünmüyorum." Üstündeki ceketi çıkartıp askıya astığında ben de hızla üstümdeki kot ceketi çıkartıp yan tarafına astım. Telefonumu cebime koyup çantamı da askıya bıraktım.
"Tamam, ben ecza dolabından başlayayım o zaman. Hangi ilaçlar var, hangi hastalıklara göre sınıflandırılması yapılmış öğrenmiş olurum." Heyecanım yüzümden okunmasa bile hevesli ses tonumdan kesinlikle belli oluyordu sanırım.
"İyi olur hatta tarihi yakın olan ilaçları da listele gözden geçirelim. Sen ilaçlara bak benim Albayın yanına çıkmam gerekiyor eksik ilaçların tedarik edilmesi için liste vereceğim. Bir dahakine birlikte hazırlarız sen de öğrenmiş olursun." Masanın üstündeki dosyaları alıp kapıya doğru ilerledi.
"Emredersiniz doktor bey." Gülümseyerek kurduğum cümleyle eli kapı kolunda dururken yavaşça bana doğru döndü.
"Kolay gelsin hemşire hanım" dedikten sonra kapıyı açıp çıktı.
Asaf Boztepe benim gözümde hep çok olgun ve duruşu olan bir adamdı. Ne yapsa, söylese mutlaka önünü arkasını düşünürdu. Hiçbir zaman boş bir konuşma ya da tartışmanın içinde görmemiştim onu.
Abim ve Birkan abi daha çok makara adamıydı gülmeyi de eğlenmeyi de severlerdi. Mesleği sürekli ciddiyet getirdiği için diye düşünsem de üniversite yıllarında dahil hep böyle olduğunu hatırlıyorum. Aslında ciddi duruşu onda hiç sırıtmıyordu sanki onun karakteri, ruhu buna doğuştan uygundu.
