Zephyr Strings

Kabanata 5

Don't tell me...

"Shit. David!" Sigaw ko at tinakbo ang walk-in closet ko.

I gasped when I saw how messy it was. Para akong nag-ugat sa sahig nang makita ang mga albums at iilang punit na litrato namin ni Fadia. Malamig akong binalingan ni David at halos panawan ako ng kaluluwa nang makitang hawak na niya ang gitara.

"Bitiwan mo 'yan..." I said shakily.

His face was dark, and he looked like he was going to be violent right now. Lalong dumiin ang hawak niya sa neck, tila gusto iyong pigain!

"Let go of the guitar, David!" matapang kong sigaw, wala nang pakialam kung masaktan niya ulit.

"Why? Why do you still have this trash? I thought you'd moved on from her?" malamig at nakakatakot niyang sabi.

"Please... not the guitar..."

"Why do you still have this, Ludovica?!" Sigaw niya at akmang ibabalibag iyon.

Tinakbo ko ang distansya namin at pilit kong hinablot iyon mula sa kaniya. Imbis na ang katawan ng gitara ang mahawakan ko, sumabit ang aking mga daliri sa strings.

My eyes widened. Bago ko pa mapigilan ang sarili ay marahas ko iyong nahila! I felt like my world stopped when the strings snapped and flew in the air.

Umawang ang aking bibig at nasalo ang gitara. Seeing the broken strings makes me feel like my heartstrings are slowly breaking, too. Suminghap si David.

"Putangina, Ludovica!" Sigaw niya at tatadyakan sana iyon ngunit mabilis kong niyakap ang gitara at tumalikod.

Mariin ang pagkakapikit ko nang tumalsik ako sa lalagyan ng aking mga sapatos dahil sa sipa niya. I hugged the guitar tightly. Ramdam ko ang hapdi sa aking mga daliri at ang sakit sa tagiliran ko dahil sa malakas na pagtalsik! Even my lower back, where he kicked me, hurt!

No... the strings!

Dumilat ako at pilit na bumangon. Nakalambitin na ang strings at lahat iyon ay sira na. Namuo ang aking mga luha at napailing.

"It can't be..." I whispered, and my vision started blurring.

I didn't mind the cuts on my fingers and palm. Pilit kong inayos ang strings kahit na alam kong imposible iyon. Paulit-ulit akong umiling. Hindi puwede. Hindi!

"The strings! Hindi puwede!" Natataranta kong sabi at pilit ulit itong kinabit.

"Fuck! This is pathetic! Adi... that bitch... she was already dead, but she's still getting on my nerves! Fucking cunt!" Si David at pinagsisipa ang aking mga gamit bago ako iwan.

Nanginginig kong nilapag ang gitara sa sahig at pilit na inayos ang strings. Binalik ko iyon sa dati nilang ayos ngunit nalalaglag na ang mga ito. I shook my head.

Inulit-ulit ko ang ginagawa ngunit sa huli, talagang imposible iyon. The strings she last used... are now broken and detached from the guitar.

Nanigas ako nang sunod-sunod na pumatak ang aking mga luha at dumiretso ang lahat nang iyon sa gitara. Umawang ang aking bibig at napahawak sa basa ko nang mga pisngi.

"No... I shouldn't cry..." I sobbed. "No! Hindi p'wede!" Sigaw ko at sinapo ang mukha na para bang mapapawi nito ang aking mga luha.

Sumikip ang aking dibdib at hindi na napigilan ang mga hagulhol nang tuluyan nang pumasok sa kukote ko na sira na ang strings. They're broken. The strings she used for strumming those chords... are now broken.

My whole body trembled as I cried harder. I took the guitar and hugged it tightly. This can't be. I need to do something. Hindi p'wedeng mangyari ito. Those strings are extensions of Fadia.