𝐋𝐀𝐕𝐄𝐍𝐃𝐄𝐑.
❝ wszystko co robisz, ja robię lepiej. ❞
━━━ w której violet wraz z rodzeństwem musi poradzić sobie z niezidentyfikowanym niszczycielskim bytem siejącym spustoszenie we wszechświecie, jednocześnie zmagając się z nową, lepszą rodzin...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
❝Thoughts re-arrange, Familar now strange, All my skin is drifting on the wind. Spring brings the rain, With winter comes pain, Every season has an end. There's an end.❞ - The Greenhornes, There Is An End
Jeden krok, drugi.
Violet balansowała na przepaści dachu chodząc w tą i z powrotem, a jej oczy utkwione były we wstrząsającej scenie poniżej. Budynki, które kiedyś wznosiły się ku niebu, teraz rozpadały się, zredukowane do zwykłych szkieletów. Potłuczone szkło błyszczało na chodniku, a ulice były jedynie zbiorem spalonego metalu i zwęglonych resztek czegoś, co kiedyś było pojazdami. Ich kadłuby były powykręcane nie do poznania.
Zachodzące słońce z trudem rzucało promienie przez gęstą mgłę, malując krajobraz w ponurych odcieniach szarości. Zniszczenia wydawały się nieskończone, rozciągając się daleko poza horyzont.
Świat został ocalony - Kugelblitzu już nie było, lecz ruiny tego, co było kiedyś pozostały. Świat pogrążony był w chaosie i większość ludzi nie żyła.
Violet jednak się tym nie przejmowała. Najważniejsze było to, że gorąca kula z horroru już zniknęła, co oznaczało, iż wraz z rodzeństwem Numer Osiem będzie mogła cofnąć się w czasie i wszystko naprawić.
Wymyślanie planu nie było jej zmartwieniem. Było to zmartwienie Five. Czasami można by było powiedzieć, że mu współczuła, a jednocześnie podziwiała - zawsze wyciągał ich wszystkich z niebezpiecznych sytuacji i martwić się o to, jaki będzie następny krok drużyny.
Jeden krok, drugi.
Umysł Violet skierował się w kompletnie innym kierunku, rozmyślając o Vincencie. Jego strata bolała, oczywiście. Jednak w głębi duszy, Violet wiedziała, że wspólne życie nie było im pisane.
