His Blood Red Eyes (NL)

Hoofdstuk 5 - Een nieuwe vriendschap?

Rechts van me is een wat korte gang. Aan het einde hiervan zie ik een grote opening. Ik loop meteen deze kant op.

Aan mijn rechterkant hangen ook grote ramen. Ik werp een blik naar buiten en sta meteen stil.

Achter het gebouw waar ik me bevind is een groot bos dat tot ver te zien is.

Waar ik ook zal zijn, het zal zeker ver van huis zijn.

Ik besluit om door te lopen en loop door de grote opening. Ik ben opeens in een ruimte met een nog hoger plafond. Ik zie schuin links van me, een grote trap die naar beneden leidt.

Laten we die kant dan maar op gaan!

Eenmaal beneden staat een wel heel grote deur. Deze zal vast naar buiten gaan, bedenk ik me.

Ik loop richting de deur terwijl de zenuwen door mijn lichaam gieren.

Wie of wat me ook hierheen heeft gebracht, ik ben klaar om te ontsnappen.

Ik kijk nog een paar keer om me heen voordat ik de deur open probeer te openen.

Het is een grote hendel die ik neer moet halen om de deur te openen en dit lukt me met veel moeite. Eindelijk is de deur open en ik voel meteen een harde wind door mijn haren gaan.

Ik zet het meteen op lopen.

Dan hoor ik opeens een stem.

'Mila! Wacht!' hoor ik een vaag bekende stem zeggen.

Ik twijfel geen seconde en begin hard te rennen.

Op weg naar de diepe duisternis.

....

Na een tijdje rennen geef ik het op.

Ik ben ergens in het bos beland.

Fijn dit

Het enige licht wat ik zie, is afkomstig van de maan.

Ik zucht. Waarom word ik ook wakker op een onbekende kamer en ren een groot, donker bos in midden in de nacht?

Dit was zeker niet één van mijn beste ideeën.

Het enige geluid wat ik hoor is het knarsen van hout waar ik op sta.

Want ja, ik had nog steeds mijn schoenen aan terwijl ik wakker werd.

Het is te donker geworden om wat te zien en ik heb werkelijk geen idee wat ik nu moet doen.

Ik zet nog een paar stappen en besluit daarna om gewoon te gaan zitten.

Mijn voeten zijn kapot van het rennen. Ik kan beter hier nog even uitrusten en daarna weer verder gaan.

Ook al heb ik werkelijk geen idee waar ik nu ben.

Ik ben nog niet eens een uur wakker en ik ben nu al weer toe aan een bed.

De wind giert langs me en ik begin het steeds kouder te krijgen.

Waarom draag ik dan ook alleen maar een gewone blouse?

Het enige geluid wat ik hoor is het gieren van de wind langs de bomen.

Ik kijk naar boven en zie de sterren schijnen. Er is geen wolk in de lucht te zien en er is een prachtige heldere hemel.

Opeens het lijkt het alsof ik iemand mijn naam hoor roepen.

'Mila!' klinkt het ergens in de verte.

Ik probeer beter te luisteren en het klinkt als de stem steeds dichterbij komt.

Moet ik blijven? Moet ik wegrennen?