Sister Of Louis Tomlinson ✔

31 ~ Gelukkig maar 🙂

POV LIV:

Zaterdag ochtend - 10.30 uur

Nog geen 5 seconden nadat ik heb opgehangen word er op de deur geklopt en hij gaat open, dokter Miller komt binnenlopen.

-

"Goedemorgen" Zegt hij als hij Louis' hand schud. "Goedemorgen" Antwoord Louis vriendelijk terug. 

"Hallo Liv, hoe gaat het?" Vraagt hij als hij naar mij komt lopen en mijn hand schud. "Mwah, het gaat nu al iets beter maar nog steeds niet goed." Zeg ik en dokter Miller knikt. "Oké, je mag even aan de rand van het bed gaan zitten dan kan ik even naar je knieën kijken." Zegt hij en ik doe wat hij zegt. Hij gaat voor me staan en kijkt eerst even wat naar mijn knieën en daarna voelt hij een beetje. 

"Ik zie niks bijzonders maar zakte je door je knieën?" Vraagt hij. "Ja, ze zakte helemaal uit het niets door haar knieën." Zegt Louis. "Aha, ik snap het al." Zegt hij als hij weer naar Louis kijkt en gebaart dat ik normaal mag gaan zitten. "Ik denk dat je de dagen ervoor een beetje te veel inspanning hebt gehad en dat je knieën daar door wat zwakker zijn geworden. Het is niet erg en het kan geen kwaad, het is alleen een beetje apart omdat je die operatie ook al hebt gehad." Vervolgt hij zichzelf. Louis en ik knikken. "Neem je toevallig ook medicijnen voor iets?" Vraagt hij. Louis knikt. 

Eigenlijk slik ik ze niet maar dat hoeft hij niet te weten, ze houden me gelukkig niet meer zo streng in de gaten op dat vlak. Voor de rest allemaal wel en dit zal het niet verminderen denk ik.

Ik knik na Louis dan ook maar. "Het zou ook kunnen zijn dat dat je iets zwakker maakt maar het kan echt geen kwaad en je hoeft je geen zorgen te maken." Stelt hij ons nog even gerust. "Oké, dankuwel. Is er nog wat dat ze hier tegen kan doen?" Vraagt Louis. Dokter Miller knikt. "Ja, ik tape het hier even in en als je thuis nog pijn krijgt kan je gewoon paracetamol nemen en koelen." Zegt hij en Louis knikt. "Ik ga even wat tape halen." Zegt hij en hij staat op en loopt weg. 

"Fijn dat het niks ergs is." Zegt Louis als hij opstaat en me een knuffel geeft. "Jup." Zeg ik als ik hem terug knuffel. "Volgensmij heeft Niall ook zoiets met zijn knie maar ik weet het niet zeker." Zegt Louis. Ik haal mijn schouders op. "Je moet wel backstage even vertellen aan de jongens wat er aan de hand is want anders maken ze zich zorgen. Oké?" Vraagt hij. "Ja,ja." Zucht ik een beetje geïrriteerd. 

Ze gaan dan weer helemaal op mij letten en daar heb ik echt geen zin in, ik ben 15, geen klein kind.

Dokter Miller komt weer binnen met beige tape in zijn handen. "Ik doe deze tape om je knie en dan kan je even een weekje kijken hoe je het vind. Als je het niks vind mag je het er gewoon af halen en als het wel werkt kan je hier heen komen of je kan het zelf plakken." Zegt hij terwijl hij de tape op mijn knie plakt. 

"Oké, je bent klaar. Doe rustig aan en dan kunnen jullie gaan." We bedanken hem. "Oké, kom kiddo we moeten nu snel naar het stadion." Zegt Louis en lopen het ziekenhuis uit waar Paul al staat te wachten met zijn auto. 

"Hey, gaat ie weer?" Vraagt Paul als wij instappen en gaan zitten. "Ja, gaat al wat beter maar even wennen met die tape." Zeg ik, Paul knikt en we rijden weg. Onderweg hebben we het over het concert vanavond en over hoe we zo veilig de auto kunnen verlaten.

- - 

Na 20 minuten komen we aan bij de achter ingang van het stadion. De laatste minuten werden we best wel vertraagd door hysterische fans dus we zijn iets later dan verwacht. We stappen snel uit en Louis ondersteund mij met lopen, Paul loopt ons achterna.