Kronol

9-Kendini ele veren sonunda eve dönnnerrr.-

|•Erika Takatou🎀|

Maç bitmişti. Jacin'in son dakika golüyle eşit olan maç 2-1 bitmişti ve takımımız kazanmıştı. Fakat bu maçın sonunda galip taraf da, kaybeden taraf da moralsizdi. Bir huzursuzluk vardı ve sebebini herkes biliyordu. İki takımın da önemli oyuncuları sakatlanmıştı.

Dolabımdan çantamı alıp direkt içindeki telefonumu bulmak için karıştırdım. Bulduğum gibi de Reika'ya, revir yerini bulup buluşmamız gerektiğini yazdım. Kız beni bekliyormuş gibi bir dakika içinde olumlu cevap vermişti.

Telefonu çantama atıp dolabımı kapadım. Yedek kulübesine doğru ilerleyip Bay Masaru'ya baktım. "Koç, Revir'e gidebilir miyim? Eftal ve Kota.." dediğimde Koç cümlemi bitirmemi beklemeden bana dönüp "Gidebilirsin. Giderken Ryuuji ve Ouzou'yu da al, babaları gelecek ve Kota'yı oradan alacak." cevabını vermişti.
Bir onlar eksikti.

Başımı sallayıp Koç'un dediğine uyarak, tekrar dolapların olduğu hazırlık odasına girdim. "Ryuuji, Ouzou, Revir'e gideceğim. Masaru sizinde gelmenizi söyledi."

...🩰

Ahşaptan yapılma, çevresindeki ağaçlara uyum sağlamış doğal görünümlü revirin önüne gelmiştik. Tam tahta kapısının köşesinde de Reika duruyordu. Hızlı adımlarla kızın yanına ilerledim. "Neredeler?" diye sordum.
Reika başıyla kapıyı işaret edip "İçerideler." dedi. Ardından peşimden gelen ikiliye döndü. "Hemşire, kremini şişlik inene kadar sürmesini ve inmeden yürümeye çalışmaması gerektiğini söyledi."

Ryuuji başını olumlu sallayıp kapının köşesindeki banka oturdu. Ouzou da karşısında dikiliyordu.

Birkaç dakika sonra kapı açılmıştı. Eftal sinirli bir şekilde dışarı çıktı ve arkasından Kota da geldi.
Eftal'e bakıp "daha iyi misin?" diye sorduğumda, ters bir şekilde Kota'ya bakmıştı. "İyiyim."

Kota'ya neden bu kadar sinirlendiğini anlamamız geç olmadı. Ryuuji kardeşine iyi olup olmadığını sorduğunda, Kota "Birisi önüne bakmayı becerebilseydi daha iyi olabilirdim." demişti. Biz gelmeden önce atıştıkları belliydi..

"Her neyse, abim nerde?"

Kızın sorusuyla Reika'ya baktım. O da bilmediğini imâ ederek omuzlarını kaldırmıştı. Nefes verip telefonumu çıkardım. "Abinin numarası neydi?"

Eftal duraksayıp birkaç saniye düşündü. Ardından "Hiç hatırlamıyorum ki.. Eski numarası sadece ezberimde." dedi. Nefes verip Reika'ya baktım. "Ne yapacağız? Takım için grup falan yok mu?"

Eftal başını olumsuz salladı. "Takım antrenmanlarının programını haftalık olarak koç özel mesajla atıyor. Numara bakabileceğimiz bir grup yok."

"Abinin numarası bende var."

Gözlerimi arkaya doğru çevirdim. Ryuuji telefonu ile uğraşarak yanımıza doğru ilerlemişti. Ekranını Eftal'e çevirip "Buydu değil mi?" diye sorunca Eftal başını olumlu sallamıştı. Ryuuji
"Ben konuşurum." dedi ve Eftal'in engel olmasına izin vermeden telefonunu kulağına götürdü.

Nefes verip Eftal'e baktım. "Ayağın çok kanamadı, değil mi?"
Eftal oturduğu yerde arkasına yaslandı. "Kansızlıktan ölme raddesine geldim, ne diyorsun?" dedi alayla. Fakat alayın altında bir gerçeklik olduğu belliydi.

"Eftal, abin seni buradan alacak değil mi?"
Yönelen soruyla Eftal tekrar gözlerini çocuğa çevirdi. "Yok Gabar Dağı'ndan alacak. Bu ayakla nereye gidebilirim?"

Kızın cevabıyla, Ryuuji göz devirip telefona döndü. Dediğine gülmemek için tekrar bir süre yere baktım. Böylesine patavatsız olması en olumsuz ortamı bile birkaç saniyeliğine normal kılıyordu.