CHAPTER 15.
Scarlet's POV.
Pababa na ako ng hagdanan nang marinig ko ang halakhak ng dalawa mula sa kusina. Napabuntong hininga ako at nagpatuloy sa paglalakad. Hindi ko naman mapigilan yung anak ko nang pinapasok niya dito ang taong yan. At ayon silang dalawa naghahanda ng pananghalian.
Nilagay ko sa aking likuran ang dalawa kong kamay at nagtungo sa kusina. Habang papalapit na ako ay unti-unti ko nang naririnig ang malalakas nilang boses. Daldalan lamang ang ginagawa ng anak ko kasama ang Ama niya. Hindi ko nga alam kung kailan ko sasabihin sa anak ko na Ama niya iyang kasama at kausap niya.
Huminto lamang ako sa entrance dito sa kusina at nagtago habang pinapakinggan ang pinag-uusapan nilang dalawa.
"Mister, do you already have a family?", Inosenteng tanong ng aking Anak.
"Uhm...Yeah.", sagot naman nito.
Napakunot ang aking noo. Aba't! So ibig sabihin ay may anak na silang dalawa ni Lia? At bakit nandito pa siya?! Ginugulo niya ba kami?!
"But.... I'm still fixing the problems that I did.", Dagdag pa niya.
"You have a problem?", Tanong naman ng aking anak.
"Yeah. 5 years ago that I've been looking for her, but then nabalitaan ko nalang bigla na may anak pala kami. I didn't know that we were having a baby the time that I did something."
Is he referring us?
"You have a child?", Hanzo.
"Yes. It's a boy. And you know what? While our child keeps on growing I am just watching them from afar. Watching and protecting them.", Martin.
"Really?! You're so kind Mister!", Hanzo.
"Really? Am i that kind?", Martin.
"Yes! Because even if you did something, you didn't left them. You were just around watching and protecting them. How I wish my father is like you too. I wish I can meet my father. I didn't see my father since the day I born.", Hanzo.
Napahawak ako sa aking dibdib nang marinig ang mga katagang iyon na galing sa aking anak. Hindi ko inaasahan na maririnig ko na iyon sa kaniya na gusto niyang makita ang Ama niya. Gusto ko naman sabihin sayo anak na nandiyan na yung Ama mo pero hindi ko alam kung papaano ko sisimulan at sasabihin sayo.
Wala na akong narinig na boses nila mula sa loob kaya sinilip ko silang dalawa. And my heart melt of what I saw. They are hugging each other. Napaiwas ako ng tingin at umalis doon.
Andito ako sa balcony nakaupo at nakatulala. Napabuntong hininga na lamang ako habang iniisip ang sitwasyon ko ngayon. Napalingon ako sa pintuan nang may lumabas doon. Napaiwas ako ng tingin nang bumungad siya na may dalang tray.
Narinig ko ang yabag niya na papalapit dito sa aking kinaroroonan. Nakatingin lamang ako sa labas at narinig ang paglapag niya ng tray sa mesa.
"I brought you some lunch. I thought you were sleeping kaya hindi ka na lang namin tinawag ng anak mo.", Rinig kong sambit.
Hindi ako sumagot at nanatiling nakatingin lamang sa malayo. Narinig ko ang kaniyang buntong hininga.
"Look, uhm.... I'm sorry if I came here without your permission. Naaatat lang kasi ako na makita ang anak ko. I can't stop myself.", Aniya.
Nakikinig lamang ako sa kaniya at hindi sumagot. Naramdaman ko ang pag-tayo niya mula sa pagkakaupo.
"Uhm....Aalis din naman ako maya-maya. Your son is so playful kaya hindi agad ako makaalis.", Sabi niya.
