Fire Burning

Chapter 48

"Sama ako! What are we going to do there ba?"

Hindi ko narinig ang sinabi ni Clifford dahil nag-uusap sila gamit ang mata.

"Let's go!"

Hinawakan nila ako sa mag-kabilang braso. Napangiti ako dahil naalala ko pa dati pinag-aagawan pa nila ako. Time flies so fast, indeed. Silang dalawang lang ang nag-uusap habang papalapit na kami sa rooftop, dahil hindi naman ako nagsasalita. Kahit maaari ay sinasali talaga nila ako.

"So what now?" Hinihingal na tanong ni Wrena kay Clifford.

Hinarap ko si Clifford at hinintay ang sagot n'ya. Dahil sa lakas ng hangin ay tinatangay ang mga buhok namin. Todo ayos naman ako.

"Upo muna tayo doon!"

"No! Baka mahulog tayo, bobo ka ba?!"

"Hindi yan! Kung mahuhulog ka man, kasalanan mo na iyon. Saka may palapag naman sa ibaba. Hindi ka tuluyang mahulog."

Sinundan namin si Clifford at umupo na sa sinabi n'ya. Balak ko sanang sa gilid lang pero ginagitnahan nila ako.

Pinatong ni Wrena ang baba n'ya sa balikat ko.

"Alam n'yo ba? Dito sa rooftop na ito. May sabi-sabing may muntikan ng magpakamatay dahil sa grades, lovelife, and family problems." Sabay kaming napasinghap ni Wrena sa sinabi ni Clifford. "Fortunately, may nakakita sakanya. And prevent her from doing it. The man asked her why does she plan to kill herself, the girl answered: I felt like it's my fault, it's always been my fault. My father blamed me for always being like this. Innocent and fragile. I always did my best to excel school, but ended up comparing me to my cousins."

"What are trying to say?"

"Teka lang! Hindi pa ako tapos!"

"The guy and the girl started seeing each other for a mean time, and the guy helped her forgave herself. So, forgiveness. Hindi lang sa ibang tao, kundi ang maging saying sarili. . . Inorder to be free, we must forgive ourselves. We cannot move forward we won't. Pain will be memories, so, start creating a good new ones–"

"H-hindi naman kasi madaling gawin? It's easier to be said than done." I interrupted him.

Nakatanggap ako ng sabunot galing sakanya.

"Then, try harder! Hindi pwedeng ganyan ka nalang palagi. Payag ka wala kang happy ending?! Kaltukan kita eh. Nasasaktan din kami na ganyan ka, walang buhay, tahimik, at lugmok." Napahikbi si Clifford kaya nag-iwas ako ng tingin.

"Hindi lang din naman ikaw ang n-nawalan, pati sin si Kuya. After that incident, hindi namin alam kung saan s'ya hahanapin. Until now. . . hindi parin umuuwi si Kuya sa bahay."

Lumipad ang tingin ko sa narinig galing kay Wrena. Bigla akong na guilty dahil tama nga si Wrena, we both lost the child, hindi lang ako. Anak namin iyon! Sobrang nasaktan siguro s'ya noong pinaalis ko s'ya. Binabagabag ako ng mata n'yang puno ng pait at sakit noong araw na iyon. The tiredness of his eyes, the longed, and the warmth.

I should have comforted him! But, I pushed him away instead. Ang bobo ko. Selfish. Anak naming dalawa iyon! Kaya sobrang sakit din para sakanya. Bakit hindi ko naisip iyon?

Mahal na mahal n'ya ako kaya alam kung sobra s'yang nasaktan! Iniisip ko palang na wala s'yang kasama sa loob ng isang buwan ay sobrang nasasaktan ako.

Dapat sabay naming hinarap iyon pero tinalukuran ko s'ya. I really don't think, I deserve him.

"Hindi nalang din namin s'ya hinanap dahil sabi ni Daddy, he needs time to think or heal. Pero ang sabi ni Daddy ay nasa Pilipinas lang si Kuya, iyon lang hindi namin alam kung saan. I missed him so much. Ikaw lang ang makapag-pabalik sakanya, Alzera. Please, help us, find my Kuya."