Δύναμη και Μαγεία 2: Η ιστορία του Έβαν

Κεφάλαιο 6

Ο Έβαν συνέχισε να περνάει μέσα από την ατελείωτη κόλαση, πολεμώντας εχθρούς και λύνοντας γρίφους τους οποίους ξεκάθαρα ένα σατανικά πανέξυπνο μυαλό είχε φτιάξει. Νυχτερίδες, σκελετοί και σιδερένια τέρατα του επιτίθονταν κάθε τόσο ώσπου έφτασε σ' ένα σημείο όπου, δύο αίθουσες πιο πέρα, που χωρίζονταν με πύλες με κάγκελα από τις πλευρές που ενώνονταν με στέρεο έδαφος και με λάβα από τις υπόλοιπες πλευρές τους, διέκρινε τον Κάιν.

Ο Κάιν είδε κι αυτός τον Έβαν και έκανε να πλησιάσει. Μια νυχτερίδα του επιτέθηκε και τη σκότωσε από μακριά εκτοξεύοντας μια λάμψη μέσα από ένα όπλο σαν σπαθί που κρατούσε. Ήταν κάτι ανάμεσα σε σπαθί και ακόντιο, αλλά δεν ήταν κανένα από τα δύο. Μεταμορφώθηκε σε μοβ νυχτερίδα και πέρασε πάνω από τη λάβα για να διανύσει την υπόλοιπη απόσταση μέχρι τα κάγκελα πίσω απ' τα οποία στεκόταν ο Έβαν. Πολέμησαν με μερικές ακόμα νυχτερίδες που επιτίθονταν και στους δύο. Έπειτα ο Κάιν βρήκε ένα κλειδί με το οποίο άνοιξε στον Έβαν

«Έβαν! Τον βρήκες;» τον ρώτησε.

«...Είχα μια πνευματική επαφή με τον Άρχοντα των Δαιμόνων. Άσε με να σε οδηγήσω σε αυτόν.» απάντησε έπειτα από κάποιο δισταγμό εκείνος. «Μπορώ να τον αισθανθώ...» δήλωσε έπειτα,

«Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.» διαφώνησε ο Κάιν.

«Ξέρεις ότι περίμενα αυτή τη στιγμή για χρόνια!!» φώναξε ο Έβαν. Όντως, ήταν αλήθεια. Είχε εκμυστηρευτεί στον Λοχαγό ότι ήθελε να κάνει κάτι τόσο ηρωικό, να εξαλείψει τον Άρχοντα των Δαιμόνων και να δώσει τέλος στην κυριαρχία τους, διαφορετικά η θυσία του πατέρα του θα πήγαινε χαμένη.

Ο Κάιν στράφηκε απ' την άλλη και σκέφτηκε για λίγο: 

ον χρειάζομαι. Δεν μπορώ να συνεχίσω μόνος μου...

«Εντάξει.» συμφώνησε. «Οδήγησε με σε αυτόν.»

Συνέχισαν πολεμώντας εχθρούς, ενώ σε όποιο σημείο δεν μπορούσαν να περάσουν, ο Κάιν πετούσε με μορφή νυχτερίδας και άνοιξε το δρόμο καθαρίζοντας τα εμπόδια για το Έβαν. Κάποια στιγμή έφτασαν σε μια σιδερένια πύλη η οποία ήταν κλειδωμένη. Μέσα υπήρχε ένας διακόπτης.

«Δεν υπάρχει άλλη λύση. Εγώ θα γίνω ομίχλη κι εσύ θα με σπρώξεις.» είπε ο Κάιν.

«Περίμενε! Μα πως...» πήγε να ρωτήσει ο Έβαν όμως δεν πρόλαβε γιατί την ίδια στιγμή ο Λοχαγός μεταμορφώθηκε σε ένα πυκνό σύννεφο ομίχλης. Ο Έβαν τότε κατάλαβε. Χρησιμοποίησε τον Άνεμο και τον έσπρωξε μέσα από τα κάγκελα, έπειτα ο Κάιν πήρε ξανά την κανονική του μορφή, προχώρησε, πέρασε με μορφή νυχτερίδας πάνω από ένα στρώμα λάβας και αφού έφτασε στο διακόπτη, τον πάτησε. Δεν άνοιξαν τα κάγκελα όμως, αλλά μια προεξοχή στο βράχο πίσω απ' το σημείο όπου βρισκόταν ο Έβαν. Ανέβηκε στο βράχο με το σχοινί του έπρεπε όμως να χωριστούν αναγκαστικά. Ο Κάιν του είπε να προχωρήσει και πως θα τον έβρισκε ξανά από άλλο δρόμο. Έτσι ο Έβαν συνέχισε πάλι μόνος του μέσα στην πύρινη κόλαση.