Gakuwesaribigin (Book 2 of the Gaku Series)

Chapter 25: Gakuwesaribigin

Napaiyak na lang si Sarah sa mga bisig ko. "Mamatay na silang dalawa."

"Mamamatay naman tayong lahat, Sarah."

"Pero sana mauna sila."

Hinayaan ko lang siya magalit. Biktima rin naman siya, at ang mga taong malungkot, kailangan ng makakausap at ng taong makikinig, hindi ng taong manenermon.

Naisip ko tuloy, Ako kaya? Ano kayang nagawa sa 'kin ng lungkot?

***

Umandar ang mga araw.

Umandar ang mga buwan.

Umandar ang mga taon.

Pero hindi na kami nagkita ni Anna.

Nagpapakilala sa 'kin ng mga babae si Pao, pero kahit isa sa kanila, hindi ko nagustuhan. Kahit ako, minsan, pinipilit ko na rin magkagusto, pero hindi ko alam kung bakit sa loob-loob ko, malungkot pa rin ako.

Kinuha akong piyanista sa isang banda na galing din sa org, tutal underground music org kami. Hindi kami sikat, indie band ba? Andromeda 'yung pangalan namin, galing sa pinaghalo-halong pangalan ng mga babaeng nangwasak ng puso namin.

Halata naman kung nasaan diyan ang pangalan ng babaeng minahal ko, di ba?

Nagtatrabaho ako, at sideline ko ang pagbabanda. Medyo nahihirapan ako dahil 'yung pahinga ko, nagiging praktis sa studio. Kaya sa pangalawang taon ko sa pagbabanda, nagsabi na ako na magpapahinga muna ako.

At siyempre, magkakaroon ng despedida gig. Ang sabi ko, sa huli kong performance, violin ang gusto ko sanang tutugtugin ko. Tutugtog kami ng isang sariling composition at ng dalawang version namin ng ibang kanta. Naghanap kami ng mga tugtog na may violin, hanggang sa iyon may nakita kami na swak sa lahat ng nararamdaman naming magkakabanda.

Dumating ang araw kung kailan ang huling performance ko bilang miyembro ng banda. May nahanap naman silang bagong pianista kaya itutuloy pa rin daw nila ang Andromeda (kahit pa hindi nagsisimula sa An ang pangalan ng ex niya, okey lang din daw).

Nando'n kami sa stage, at tinugtog na namin 'yung unang dalawa naming kanta. Habang tinitingnan ko 'yung audience, nakita ko si Rina at 'yung bago niyang boyfriend. Inimbita ko sila bilang hindi pa naman daw nila ako nakikitang magperform. Napangiti ako at binate sila.

Sa kabilang dulo, nando'n 'yung mga ka-org namin na may sari-sarili na ring banda. Nando'n si Sarah, kaakbay ng isang babae. Napangiti na lang ako dahil tumatawa na siya tulad ng dati.

Hindi gaano kadami 'yung tao, pero alam kong mga regular customer sila dahil sila-sila rin 'yung nakikita ko tuwing magpeperform kami rito.

Tinitingnan ko 'yung audience nang napatingin ako sa may pinto.

Napasulyap. Nagulat.

Dahil matapos ng napakaraming taon . . .

Nagkita kami.

Napababa ko 'yung violin ko hanggang sa narinig kong nag-umpisa 'yung bokalista namin na kantahin ang unang linya ng huli naming kanta: "Hiling" ng Silent Sanctuary.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nakikita ng dalawang mata ko. Inangat ko 'yung violin dahil malapit na ang parte ko sa kanta. Paano niya nalaman?

Heto, matapos ang ilang taon ng paghahanap at paghihintay, nandito siya. Kasama ko sa iisang kuwarto.

Kumusta ka na—iyon ang gusto kong unang banggitin sa kanya. Sana unahan niya ako ng ngiti. Sana makita ko uli 'yon. Parang dati.

Gusto kong tumingin sa may direksiyon niya, pero hindi ako makakatugtog nang maayos kung gagawin ko 'yon. Hintay lang...