Chapter 5

56 20 72
                                    

Chapter 5
Type

He was so annoying! I knew it! I shouldn't had done that! Bakit ko ba kasi naisip na tulungan siya?

Guilt?

Guilt my ass! E hindi ko naman sinasadya ang nangyari. I never intended to push him down the stairs. I only wanted him away from me. Malay ko bang ganoon siya kahina na kaunting tulak lang matutumba na kaagad siya?

I never went back there since that day. Bahala siyang mahirapan kumain mag-isa niya! Hindi na rin kumain sa labas sina Shane at Bea simula no'n kaya may kasama na akong mag-lunch sa cafeteria.

However, it did not take long enough for me to realize why they suddenly wanted to stay with me. Lalo na't iyon ang palaging bukang bibig ni Shane nitong mga nakaraang araw.

Two weeks have passed after our exams. I was the highest in all our subjects as expected. Our teachers praised me while my classmates never made a big deal out of it. I guess they got used to it since I was always the highest in our class. They probably expected it as well.

I should be happy. All my hard work paid off. Even Mommy seems pleased about it. Binalik na niya sa akin ang cellphone ko at pinayagan na ulit akong bisitahin si Kaira.

But I was just too pissed off that I couldn't even feel happy for all of those. And it's all that assholes fault!

I glared at Shane when she playfully hit her arm on mine. One of her brows moved and she smirked.

"Ano ngang nangyari? Why are you two suddenly in good terms?" she asked in very, very malicious tone.

Hindi ako nagsalita.

From my peripheral vision, I can see Bea looking at us, listening quietly. Halatang gusto din marinig ang isasagot ko.

"Last time I checked, halos magpatayan kayo sa tingin. Tapos ngayon..." she placed her index finger on her lips as if she's thinking about it seriously, e nangaasar lang naman.

Kahit mag-isip pa siya magdamag, wala siyang mapapala. O mabuti ngang isipin niya buong gabi hanggang sa mapuyat siya. Para lutang siyang pumasok bukas at hindi ako makulit ng ganito.

Napatiim-bagang ako nang maalala ang pinagsimulan ng lahat ng ito. Kasalanan 'to ng lalaking 'yon! Hindi ko alam kung pinagti-trip-an ba niya ako, o naalog yata ang utak niya noong malaglag siya ng hagdan. He suddenly became friendly with me!

He started acting friendly around me after the day I helped him. Lalo ko tuloy pinagsisihan ang ginawa ko. Nakakairita siya! May pabati-bati pang nalalaman tuwing napapadaan ako sa room nila. At ito namang si Shane, hindi na ako tinigilan simula noong makita niyang binati ako ni Liam.

Ano? Akala niya ba friends na kami porket tinulungan ko siya? No freaking way!

Shane won't stop pestering me about it. Hanggang ngayong uwian ay kinukulit pa rin niya ako tungkol dito. Napaka-chismosa din ng isang 'to.

She turned to me with widened eyes, like she figured something out. "Oh, I remember! Noong naiwan ka dito last time during lunch!"

Kunot-noo akong napatingin sa kaniya. Her smirk grew more when she saw my reaction.

"Something must've happened that time. Tama ba ako?"

I rolled my eyes. Binalik ko ang tingin sa aming harapan at hindi nagsalita. Kahit na tumama ka pa ng hula, hinding-hindi ko 'yon sasabihin sa'yo. I would never tell anyone how I helped that guy.

She tilted her head, trying to catch my eyes. "Tama ako 'no? Anong nangyari at biglang nagbago ang tingin n'yo sa isa't isa?"

Pairap kong binalik ang tingin sa kaniya, hindi na nakatiis. "I don't know what you're talking about. I still look at him the same way."

Ineffable Loveحيث تعيش القصص. اكتشف الآن