Chapter : 167

920 57 1
                                    

Zawgyi

အခန္း ၁၆၇- သြားၾကရေအာင္

ေနာက္ဆုံးတြင္ Monroeသည္ Maryအား ကုတင္ေပၚ တြန္းလွဲကာ သူမ၏ေျခေထာက္မ်ားၾကားတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ေနရာယူလိုက္သည္။

သူ သူမထဲ မထည့္ထားေပမယ့္ မာေနတဲ့သူ႔ဟာကို သူမရဲ႕ေပါင္ၿခံစိုစြတ္တဲ့ ဧရိယာမွာထားၿပီး ဆက္လက္ ညည္းေနတယ္။

ၿပီးသြားတဲ့အခါ Monroeက ပထမဆုံး ထလိုက္ၿပီး Maryရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚရွိ အမွတ္အသားေတြကို သန႔္စင္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့တယ္။ ထို႔ေနာက္ လွဲလိုက္ၿပီး သူမကို ျပန္ဖက္ကာ ခဏအိပ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။

Maryက အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ 4:30ၿပီ။

"Hugh ကြၽန္မကို လာႏႈိးေတာ့မယ္။ ရွင္ ဒီမွာဆက္ေနမွာလား"

Monroeက တိုးတိုးေလးေျပာတယ္။ "ေနာက္မွ ကိုယ္အခန္းထဲ လာေနလိုက္မယ္။ မင္းတို႔ထြက္သြားရင္ ကိုယ္လဲထၿပီးသြားေတာ့မယ္။"

Maryက အဲဒါကို ေတြးၿပီး အဆင္ေျပတယ္လို႔ ခံစားမိတဲ့အတြက္ သူ႔ကို မႏွင္ထုတ္ခဲ့ဘူး။

Mary Monroe၏ရင္ခြင္ထဲတြင္ အိပ္ေနၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို သူမ မသိေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ တံခါးေခါက္သံကို သူမ ၾကားေနရသည္။ "Mary ငါတို႔ သြားရေတာ့မယ္။ ထေတာ့။ အိပ္ခ်င္ေသးရင္ ကားေပၚမွာ ျပန္အိပ္လို႔ရတယ္။"

Mary တုန္လႈပ္သြားၿပီး ႏိုးလာသည္။

Monroeလည္း ႏိုးလာသည္။ သူ လွိမ့္လိုက္ၿပီး Maryကို ဖက္ကာ အႀကိမ္အနည္းငယ္ နမ္းသည္။

"ဂ႐ုစိုက္။"

Maryသည္ Monroeကို ျပန္ဖက္ကာ ထလိုက္သည္။

ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္ Maryသည္ သူမ၏ခရီးေဆာင္အိတ္ကို အခန္းအျပင္သို႔ထုတ္ကာ တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။

Maryသည္ ခရီးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ရွိေနေသာ Hughကို ေမးလိုက္သည္။ "ငါတို႔ သြားတာနဲ႔ သန႔္ရွင္းေရးသမားေတြ အခ်ိန္မီ ေရာက္လာမွာလား။"

Hughက "ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ မနက္တိုင္း ကိုးနာရီမွ ေရာက္လာတာ။ ဘာလို႔လဲ? မင္းအခန္းက ညစ္ပတ္ေနလို႔လား"

ငါ့အမေရဲ့ဒုတိယအိမ်ထောင်ကငါ့ကိုအစ်ကိုခုနစ်ယောက်လက်ဆောင်ပေးခဲ့တယ်။Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang