Ilang araw din akong hindi na kakasama sa galaan minsan nina Seah and Jean. I can't even focused on my own studies. After that text naging mahigpit na siya. I don't know what's gotten to him that he was acting this way.
He said that even if he was far away from me, he had someone who can report to him and even if it was a lie or not, paniniwalaan niya ito.
How selfish he was. I never do things like this to him. At ngayon gagawin niya ito sa akin? I never really voice out about this. Natatakot din akong baka pag-umangal ako ay hihiwalayan niya ako. And I can't accept that! Ayukong maiwan, ayukong pati siya na nagiging lakas ko ay mawawala rin.
We are constantly arguing on the phone. Minsan hindi na ako na kakapasok sa trabaho dahil nagagalit siya. I even reason that I'm having a headache just to reply to his texts and chats.
"Ito oh! Assignment natin iyan," Jean said and give me her paper. "Thanks aunty!" pasasalamat ko pa sa kaniya at kinuha agad ang papel nito. It's hard to smile yet I always tried my best to let them see I that I'm okay.
Like this, I can't even balance my studies plus work plus him. "Tambay kaya tayo sa boulevard mamaya?" singit na saad ni Seah.
Agad akong na tulala at na patango na rin. I knew what they wanted to do, and I think it's about time to share something right?
"Sige mamaya, wala rin naman class si Sir Juvert." Pagsang-ayun ko pa. Before the end of the class today at nagtext na naman ito.
Magpahinga muna tayo.
He texted at maya-maya pa ay hindi ko na mareplayan. Agad akong pumunta sa messanger ko pero hindi ko ito ma-ichat. Did he blocked me? From my phone number pati sa mess?
Na wala yata kaluluwa ko sa buong araw. Matapus ang last subject namin ay kinulikot ko sa aking bag ang itinatago kung pera.
"Inum kaya tayo?" pag-aaya ko pa. "Baliw! May duty ako ah!" saad ni Seah na ikinatawa ko naman.
"Ito 'di ka mahilig magtanong ah! Let's drink some soft drink kasi tas chichirya." Pagkaklaro ko pa. Agad naman kaming nag-ambag-ambagan para bumili nang makakain namin.
We were heading to the boulevard bitbit ang isang 1.5 na coke, isang sponge cake na pinahati na namin. May kalukuhan din na naisip mga taong ito at bumili nang isang party hat, tatlong balloons, at isa sanang kandila. Ngalang dahil walang kandila kaming na bili ay isang box nalang nang posporro binili namin.
Wala namang may birthday purong kalukuhan lang talaga nila. Ngayon hindi lang kaming tatlo ni Seah, Ako, at Jean. Nandito rin kasama namin sina Prechie, Cresha, at itong isang himalang na pasama na si Jhon Luise.
Actually it was the first time na sumama ulit sa amin ang dalawa. Maliban kay Jhon na hindi na naman talaga namin kinakasama noon. I'm also wondering why this dude was here at ang odd lang. Mostly kami lang naman lima, yet this dude was following us around.
Nagtatawanan sila ngayon papunta sa boulevard habang ako naman ay na papangisi lang. I wanted to join them sa kakulitan pero mabigat talaga puso ko ngayon. I'm just watching them and following them while still bothered and heartbroken.
Seah's Point of View
As we lay down our snacks nagsiupoan na kami rito sa boulevard. This place was at the beach side.
Bali isa itong night market noon sa gilid nang beach at sementado talaga ito. Magsisilbing harang din ang boulevard sa malalakas na hampas nang alon mula sa karagatan.
Hindi na naman kalayuan sa skwelahan namin itong boulevard. Katunayan malapit lang sa kalsada na pinaparadahan namin ang boulevard.
"So ito, kun'yari birthday ko ta's dapat e surprise niyo ako." Tumango naman lahat sa kalukuhan ni Kristyl. Tatawa-tawa itong pumunta sa dulo at kun'yari ay papunta palang siya sa pwesto namin.
Halos magsihagalpakan kami nang tawa at sumasabay sa trip naming wala namang masama. Halos papalubog na ang araw at ang hagalpak namin ay na uwi sa malalim na katahimikan. It's still early para magduty kaya ako na ang unang bumasag sa katahimikan namin ngayon.
"Are you okay?" Tanong ko habang hinahawakan ang kamay ni Kristyl. Umiinom pa ito nang soft drinks sa sarili nitong disposable cups na ikinababa nito sa baso at tumikhim.
"Alam naming hindi," sagot ni Jean sa tabi nito. "Sabihin mo na makikinig kami." Pagdugtong pa nito.
Alam kung naguguluhan ang tatlo kasi hindi na naman nito alam nangyayari sa kasama namin. One thing is I knew that there is something among this three here na hindi pa nila sinasabi.
"Okay," huminga itong malalim at matapus nito ay tuluyan na talaga itong na luha at bagsak balikat na nilahad ang nangyayari sa kaniya ngayon.
Basang mukha, bagsak balikat, at humahagolgol ang nasa aming harapan ngayon at ibinubuhos ang sakit at bigat nang loob nitong isinasalaysay ang nangyari sa kanila nang kaniyang nobyo. Pati sa setwasyon nang kaniyang pamilya lalo na sa relasyon nila nang kan'yang ama ay na ibahagi na rin niya sa amin.
And this time, we didn't really said a word,. . . We just, listened.
"Yung gusto ko pa sana siyang ilaban pero, hindi niya ako maintendihan." Iyak nito sa sama nang loob.
"Yung gusto kung matupad namin iyong sabi niyang mag-iipon kami para sa kinabukasan pero, mukhang hindi yata ako kasali sa kinabukasan niya." She cried that cause me to feel sad too.
Naghalong sipon at luhang pilit niyang pinupunasan sa isang basang tissue ang mga sakit na dulot noong taong iyun. Pilit niyang pinupunasan ang mga luhang maya-maya na naman ay bumabagsak galing sa mga pagod nitong mata.
Malalakas na hikbi at tila ang paghaplos lang sa likod nito ang kaya naming gawin upang mapatahan ito.
"Have you tried to love yourself like you wanted to be loved?"
"Have you tried to love yourself and didn't beg for it?"
Tanong na naman nito na ikinatahimik ni Kristyl. "Happiness is easy to achieve, you know. But, satisfaction of achieving happiness without begging someone to get that happiness isn't."
It was the first time I saw Jean being this serious. I didn't even know that in her age she become this soulful soul. I mean, I only seen the glimpse of their life, but never really saw how deep life had put them through.
"Masaktan ka lang, it's normal. Pero 'wag mong ikulong 'yung sarili mo sa lungkot. Mahirap makawala sa kalungkutan kung magpapakalunod ka rito." With that, it hits me.
Parang ako iyong pinagsabihan nito sa mga katagang binibitawan niya ngayon. Ni hindi ako makatingin dito kasi aminado akong, ako mismo hindi ko magawang makawala sa kalungkutan na ako mismo ang may gawa.
You're right Jean. It's already been dark here.
YOU ARE READING
Leaving The Lights On
RandomMabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan. Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigy...
