Seah’s Point of View
I am still in bed, refusing to go out and spend my free time out doors. Plano kung mamaya na akong hapon pupunta sa puntod niya. And also, subrang pagod ako at ramdam ko na ang lahat ng pagod at walang tulog ko this past few days.
I'm planing to sleep beside his grave later. Matagal-tagal na rin mula no’ng huli ko siyang makatabing matulog.
Staring at my ceiling for about an hour lead me to get bored. Pagod ako pero ayaw naman akong dalawin ng antok.
Agad akong napahinga at napagulong pa dapa sa aking kama. Nakahalumbaba akong nakadapa sa aking kama habang nakatingin naman ako sa aking bintana na bukas.
Dinala ng ihip ng hangin na nagmumula sa labas ang aking puting kurtina na ikinasilip ko sa maulap na kalangitan.
“Tsk!” napapalingo kung saad at agad na napatayo mula sa aking higaan at agad na nagtungo sa kung saan naruruon ang aking damit.
Agad akong nagbihis ng damit ko pang-alis at agad na kinuha sa sulok ang aking guitara. Sukbit ko sa aking likod ang aking instrumento habang nakaharap sa salamin at kagat sa labi ang aking pantali sa buhok.
Walang suklayan ko na itong inipon sa kamay at agarang itinali.
“Bye for now!” paalam ko pa sa aking kwarto at madaliang bumaba kasama ang aking guitara.
Napag-isipan kung umalis na lamang sapagkat hindi naman ako makatulog at naboboryo nalamang ako sa kwarto at walang ginagawa.
Inilock ko muna katulad ng sabi ng aking landlady ang pintuan sa harapan at sa likod bahay ako dumaan.
Hindi muna sa seminteryo ako agad pupunta. Maggagala muna ako at hahanap ng bulaklak para sa puntod niya.
Naglakad lang ako para naman makapag-exercise na rin at malibot ang lugar. Noong mga nakaraang araw skwelahan at trabaho lang naman ang routine ko. I only got my room keys, my guitar, wallet, and phone.
The street is busy. Malamang ay simba at araw ng pamamahinga ngayon. Malamang maraming pamilya, magkakaibigan, at syempre magjowa ang nakakalat ngayon.
Agad akong napahinto nang makita ang isang shop. It’s mid August at may nakita akong shop na may mga binibintang Christmas lights and decorations for personalized item.
Walang pagdadalawa kung isip na pinasok ang shop at nagtingin-tingin sa loob.
Third Person's Point of View
Matapus nitong magtitingin sa loob ay mabilisan rin naman itong lumabas at nag-iikot ikot. Kumain nagliwaliw sa mall, naglaro ng arcade games.
Nagliwaliw ang dalaga habang bitbit sa kaniyang likoran ang kaniyang guitara. Naaliw ito sa kaniyang pinaggagawa at nasisiyahang inaaliw ang sarili nito.
Napawi ang iniinda nitong pagod sa halos buong linggo. Halos maghapon itong nagbabad sa pamamasyal at paglalaro sa ibat ibang arcade station ng ibat-ibang mall.
And lastly the time has come para bisitahin ang puntod ng kaniyang ama.
The sun was about to set and most of the street lights was on. Walking slowly while embracing the cold breeze of air makes her lungs expanded.
“It’s time,” she stated and started to walk towards the direction where she wanted to go.
Along with her guitar and a small bag where she bought something from the store she had seen awhile ago.
Seah’s Point of View
Sumakay pa ako ng jeep papunta sa sementeryo kung saan nakalibing si papa. I was holding a small bag at bit-bit ko rin ang aking guitara.
I am planning to sing him a song after a long time of not doing it. Since I was a child we used to sing together and laugh a lot after we jammed.
“Para po!” saad ko at inabot ang aking bayad bago bumaba sa kung saan.
It's already 5:45pm at hindi pa naman subrang dilim. Agad akong pumasok sa sementeryo at nilakad ang daan papunta sa kung saan ang puntod nito.
Ilang sandali pa ay kita ko na ang kaniyang lapida. Nagtatakang makitang may bulaklak na presko pa na nasa kaniyang libingan.
“Did someone mistook you to be someone's husband? O kaya kapatid? Hahahaha” pagbibiro ko pa habang ibinababa ang aking hawak na paper bag.
“Look,” agad kung inilapag sa kaniyang harapan ang guitara at ngumiti. Nakadikit ang lapida nito sa lupa at napapaligiran naman ito ng mga damo na may mga maliliit na ligaw na bulaklak.
“Hindi kita dinalhan ng bulaklak. Hindi ko rin sure kanino ‘to galing,” hinawakan ko ang pulang mga rosas na nasatabi ng kaniyang lapida at muli hinimas ko ang kaniyang lapida.
“Nga pala, I bought this,” saad ko at inilabas ang nasa maliit na paper bag na kanina ko pa dala.
“I know! I know pagagalitan mo ako sa pagbili ng mga walang kwentang bagay. But really, wala ka na naman kaya hindi mo ako mapapagalitan,” mahabang litanya ko habang hawak ang debateryang series light na nabili ko kanina.
Agad ko na itong pinaandar at ipinalibot sa lapida nito. Inabot ko rin ang aking guitara at agad na inilabas ito sa lalagyanan at agad na chinichick ang tuno nito.
“We were supposed to be singing inside of our dim light small house. We are happy and goofing together with our small house with just us two,” strumming while saying those words makes my heart missed him more.
The whole place started to get darker and my series light was the only light I have and his gravestone.
“How I wish I could bring those things back and be happy again,” the cold breeze blown my hair that made me closed my eyes and feel its cold breeze from my skin.
My eyes started to get wet and I could feel my tears has fallen down on my cheek. “Is this you?” I started sobbing on that thought that he maybe here with me.
After that feeling I started playing the music we always plays and sang together.
Playing every song he loves to play brought back memories I have with him. I don't know but as long as I still can play those song I knew he would be right here with me.
YOU ARE READING
Leaving The Lights On
RandomMabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan. Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigy...
