ჯიმინის გოგო (წერის პროცესში)

11 part

ძალიან ცუდ მდგომარეობაში აღმოვჩნდით.

გამორიცხული იყო გოგებისთვის რო გვეთხოვა. მშობლებისთვის რო გვეთქვა ინერვიულებდნენ და თან იმდენსაც ვერ გამოგვიგზავნიდნენ რამდენიც საჭიროა. საქმე ძალიან რთულად გვქონდა.

გარეთ ვიყავი გასული სასეირნოდ რომ დავფიქრებულიყავი. ზაფხულია. ცხელა და თხლად მაცვია შორტები და ტოპი. უბანში არავინ არიყო. ყველა საღაც იყო წასული დასასვენებლად. დეა თეჰისთან იყო. მე რა მქნა გოგოებიც დასასვებებლად წავიდნენ. მივტიოდი და თან ყველაფერს დაჟინებით ვაკვირდებოდი. ჯიმინი? თითქმის დამავიწყდა. მასზე არც არაფერი გამიგია და არც მინდა გავიგო. ეხლა დასვენების დროა და უნდა დავისვენო.

    მოსაღამოვდა 8 საათი იყო. სასიამოვნო ნიავი ქროდა მეც ქუჩაში არხეინად მივსეირნებდი. პარკში არავინ არ მინახავს, ვისაც შიძლებოდა გამოვლეპარაკებოდი, ამიტომ უბრალოდ ქუჩაში ვსეირნობდი.

  უცებ ვიღაცამ უკნიდან ხელი ჩამავლო და ქუჩის მიყრუებულ ადგილას ისე ამაყუდა უცებ ვერც გავიაზრე. უცებ გული ისე ამიჩქარდა მეგონა გასკდებოდა. ამ პიროვნებას უცებ ავხედე და ჩემდა ჭირად .... მას გადავეყარე. რა უნდოდაა...

მე: რა ჯანდაბა გინდა!

ჯიმინი: როგორ ხარ?

მე: რა?

ჯიმინი: როგორ ხართქოოო!

მე: სავალდებულოა ასე ატუზული ვიყო თუ ხელს გამიშვებ.

ჯიმინი: აჰა- ხელი გამიშვა და წასვლა დავპირე. ისევ ხელი ჩამავლო და ამჯერად მასზე ამაკრო.

   რაღაცნაირად დავიძაბე. გული გამალებით მიცემდა. ნუთუ მის მიმართ გრძნობები ისევ მაქვს. გამორიცხულია. რაზე ფიქრობ შე გამოლენჩებულო.

ჯიმინი: სად მიდიხარ ლამაზო.

მე: შენ ვინ გეკითხება.

ჯიმინი: მგონი კითხვა დაგისვი.

მე: სახლში მივდივარ! სახლში! დაკმაყოფილდიიი?!