Tranen kunnen in mijn ogen staan,
Het verraad en verdriet kunnen mij niet laten gaan.
Woede denk je dat ik voel,
Terwijl ik eigenlijk enkel verdriet ken als gevoel.
Je hebt nooit begrepen wat er zo bijzonder aan onze band was,
Tot je mijn reactie op het einde las.
Ik ben zo stom geweest,
Ik weet dat je dit leest.
Ik heb je leven moeilijk gemaakt,
Je hebt mij met je bericht met een mes in de rug geraakt.
Ik begrijp niet waarom ik het niet los laat,
Dit is toch hoe het leven gaat.
Ik kan het niet verdragen,
Dat verdriet en schuldgevoel altijd aan mij zit te knagen.
Ik weet dat het stom klinkt,
Ik weet dat mijn blik mijn hart verlinkt.
Het eenzame gevoel dat jij wegnam,
Komt nu weer terug en verbrandt mij als een vlam.
Je bent beter af zonder mij,
Ik moet maar leven zonder iemand als jij.
Iemand die de zonnige kant altijd ziet,
Er zijn al vele vertrokken maar niets doet meer pijn dan de reden waarom jij mij verliet.
Ik zal niemand ooit iets zeggen over wat jij zei,
Dan kun je verder met je nog steeds zo schone lei.
Leef verder asjeblieft,
Je zou zeggen je zult me moeten laten gaan dat wil ik het liefst.
Ik wil het niet,
Maar ik moet door net als jij toen je mij verliet.
