Tempting Devil

Part 5

•

"ΡΟΖΑ!!"
Αναπήδησα μονομιάς. Αυτή αναμφίβολα είναι η φωνή της μαμάς μου, η οποία προέρχεται από την κουζίνα. Κάθε πρωί το ίδιο πράγμα, βλέπετε πρέπει να σηκωθούμε πάντα στην ώρα μας, ούτε λεπτό παραπάνω. Πατάω τα πόδια μου στο κρύο πάτωμα και σηκώνομαι με χίλια ζόρια. Μπορώ να πω πως είχα γλυκό ύπνο στο νέο μου σπίτι.
Διασχίζω τον διάδρομο και ελαφριά βήματα ακούγονται από την απέναντι πλευρά του διαδρόμου.

"Ρόζα! Εγώ είμαι έτοιμη!" αναφώνησε χαρούμενα η Εμμέλεια, δείχνοντας μου την τσάντα της που πάνω της έχει όμορφα σχέδια να την στολίζουν.

"Πήγαινε κάτω να φας και πες την μαμά πως σηκώθηκα για να σταματήσει να ουριάζει" δήλωσα αγανακτισμένη και βγάζοντας μου την γλωσσιτσα της αποχώρησε τρέχοντας.
Μπήκα στο μπάνιο και παρατήρησα το είδωλο μου στον καθρέφτη. Ένα χάλι αντικρίζω μόνο..
Τοποθετώ κρύο νερό στις χούφτες μου και το αγγίζω στο πρόσωπο μου προκειμένου να συνέλθω από τον ύπνο.
Έπλυνα τα δόντια μου και χαμογέλασα μπροστά από τον καθρέφτη. Μμ..ναι σκάω τώρα πρέπει να βιαστώ.
Εφόσον, χτένισα τα μακριά μου μαλλιά και πιάνοντας τα μια κοτσίδα βιαστικά κατέβηκα φουργιόζα κάτω, κυριολεκτικά χοροπηδώντας. Έφτασα με γρήγορα βήματα στην κουζίνα ώσπου το δολοφονικό βλέμμα της μαμάς μου έπεσε απευθείας πάνω μου. Έκατσα διστακτικά στην καρέκλα περιμένοντας να ακούσω το γνωστό κήρυγμα.

"Πως φορές πρέπει να σου υπενθυμίζω νεαρή μου πως πρέπει να σηκώνεσαι αφού χτυπήσει το ξυπνητήρι σου;;" είπε άγρια, σταύρωσε τα χέρια της ακριβώς πάνω από το στήθος της και χτύπησε το πόδι της νευρικά στο έδαφος. Η αλήθεια είναι πως δεν άκουσα καν το ξυπνητήρι, το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα και έχω την εντύπωση πως το έκλεισα στον ύπνο μου. Αλλά δεν τολμάω να της το πω, διότι ως γνωστόν θα γίνει έξαλλη.

"Συγνώμη.." απάντησα καθώς έσκυψα το κεφάλι μου γεμάτη ενοχές.

"Άσε τις συγνώμες και φάε γρήγορα, θα αργήσεις. Εγώ φεύγω μαζί με την Εμμέλεια" είπε απότομα. Άρπαξε την Εμμέλεια από το χέρι και με γοργά βήματα αποχώρησαν κλείνοντας την πόρτα με δύναμη. Ωω ρε νεύρα πρωί πρωί..
Κλασικά θα πρέπει να πάω μόνη στο σχολείο και μαντέψτε θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσω το GPS, μιας που δεν ξέρω την τύφλα μου εδώ πέρα που έχω έρθει.

•

Παρατηρώ την καγκελόπορτα του σχολείου. Μου μοιάζει τεράστια και αισθάνομαι πως είμαι τόσο μικροσκοπική. Δεν είναι τίποτα Ρόζα, πανικός σε έχει καταβάλει πάλι..θα περάσει.
Πήρα μια βαθιά ανάσα όμως ο κόμπος στο στομάχι μου δεν λύθηκε ούτε λίγο, είναι δεμένος καλά και είναι αδύνατον να λυθεί προκειμένου να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα. Γαμώ το άγχος σου Ρόζα..
Άγγιξα το χερούλι, την άνοιξα διάπλατα και έκανα το πρώτο βήμα. Την άφησα να κλείσει μόνη της και προχώρησα στο μεγάλο προαύλιο που απλώθηκε μπροστά μου. Τόσα παιδιά. Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην βάλω τα κλάματα. Επιθυμώ να χαλαρώσω, να ηρεμήσω αλλά που τέτοια τύχη. Το άγχος μου δεν αποχωρεί..
Παρέες παιδιών βρίσκονται σε κάθε γωνιά της αυλής.
Μιλάνε, γελάνε, άλλοι φαίνονται νυσταγμένοι, ενώ κάποιοι άλλοι κάθονται μόνοι στα παγκάκια περιμένοντας την παρέα τους να φανεί από στιγμή σε στιγμή. Αισθάνομαι ξένη. Ένιωθα που ένιωθα από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ, τώρα νιώθω ακόμη περισσότερο αυτό το συναίσθημα.
Το κουδούνι χτύπησε. Αναπήδησα από την θέση μου και οι σκέψεις μου ξεπήδησαν από το μυαλό μου. Προχώρησα διαστακτικά προς την κατεύθυνση που πάνε όλα τα παιδιά και ανακάλυψα πως εδώ κάνουν την πρωινή προσευχή, πριν μπουν για μάθημα.
Ωραία ξεκινήσαμε..