Tempting Devil

Part 5

Έχουν περάσει δύο μέρες από την μετακόμιση στο νέο σπίτι, στην νέα πολιτεία. Στο χάος της Αθήνας..
Το σπίτι είναι έτοιμο και πραγματικά είμαι αρκετά ενθουσιασμένη. Το δωμάτιο μου είναι εξίσου υπέροχο και έτσι όπως το ήθελα πάντα, έκανα κάποιες αλλαγές τις οποίες επιθυμούσα και όλα πήγαν άψογα. Η Εμμέλεια έκανε και εκείνη το δωμάτιο όπως ακριβώς το ήθελε με την βοήθεια της μαμάς και της δικής μου φυσικά.
Η μεταφορική έφερε χθες τα τελευταία πράγματα μας, τα οποία τακτοποιήσαμε άμεσα. Με αυτές τις τελευταίες ετοιμασίες, το σπίτι έγινε ένας υπέροχος παράδεισος.
Μπορώ να πω πως είναι πιο όμορφο από το παλιό μας.

•

"Ετοιμαστείτε αύριο, σχολείο" πέταξε στα ξαφνικά η μαμά μου καθώς βλέπαμε ήσυχα τηλεόραση. Γύρισα στιγμιαία το κεφάλι μου κοιτάζοντας την στα μάτια. Γαμώτο, δεν έπρεπε να το πει τόσο απότομα..
Το γνωστό άγχος με κατέβαλε και το στομάχι μου δέθηκε κόμπος. Πρώτη μέρα στο άγνωστο..
Τρέμω και μόνο στην σκέψη. Τα χέρια μου ξεκίνησαν να παίζουν μεταξύ τους και κρύος ιδρώτας έλουσε το τρεμάμενο κορμί μου. Ηρέμησε Ρόζα, ήρεμα δεν χρειάζεται τόσο άγχος..
Μάταια. Το τρέμουλο δεν αποχώρησε. Τόσα παιδιά..
Τόσα άγνωστα παιδιά..
Θα με αντικρίζουν από πάνω μέχρι κάτω και θα αναρωτιούνται από πού ξεφύτρωσα. Το άγχος μου κορυφώθηκε. Αχχ θεέ μου το κανω χειρότερο με αυτές τις αρνητικές σκέψεις αλλά δεν το αντέχω..
Δεν θα αντέξω αν συνεχιστεί ο ίδιος εφιάλτης. Ο ίδιος πανικός. Δεν θέλω να γίνω θέαμα ξανά. Δεν θέλω να γίνω το επίκεντρο που έχουν με σκοπό να το περιπαίζουν.
Δεν θέλω να είμαι το κοριτσάκι που κάθεται σε ένα συγκεκριμένο παγκάκι μόνο του, δίχως να μιλάει με κανέναν και δίχως να του μιλάει κάποιος. Δεν θέλω να είμαι πάλι αυτό το παιδί..
Θέλω όλο αυτό να αλλάξει επιτέλους..
Να δείξω και εγώ την αξία μου. Αλλά ποιον κοροϊδεύω..
Πάντοτε ήμουν δειλή για να το κάνω αυτό..
Τα δάκρυα μου απειλούσαν να βγουν, όμως δεν το θέλω μπροστά στην μαμά μου και στην Εμμέλεια. Δεν επιθυμώ να εξηγώ τον λόγο που κλαίω και δεν θα ενδιαφέρει κανέναν στο κάτω κάτω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κράτησα με νύχια και με δόντια τα δάκρυα μου.

"Εντάξει σε λίγο θα πάμε να κοιμηθούμε" ενημέρωσα και αντίκρισα την Εμμέλεια. Είχε γύρει το κεφάλι της προς το μαξιλάρι και ο ύπνος ήταν έτοιμος να την πάρει στον κόσμο του. Χαμογέλασα ασυναίσθητα. Σηκώθηκα και την πήρα στην αγκαλιά μου. Η μαμά μου στάθηκε στο ύψος της και εκείνη κλείνοντας τα φώτα προκειμένου να πάμε όλοι για ύπνο. Εφόσον ανέβηκα πάνω, τοποθέτησα την Εμμέλεια στο μαλακό στρώμα και την σκέπασα στοργικά. Απώθεσα ένα τρυφερό φιλί στο μαγουλάκι της και επέστρεψα στο δωμάτιο μου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και στηρίχτηκα πάνω της.
Γαμώτο. Πως θα κοιμηθώ τώρα; Ο ύπνος δεν θα με πιάσει..
Είναι δύσκολο να κοιμηθώ..
Και αυτές οι σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό μου κάνουν την κατάσταση ακόμα πιο δυσκολη και επίπονη.
Άφησα ελεύθερο το σώμα μου και ακούμπησε στο στρώμα. Αυτόματα εμφανίστηκε η απόλυτη χαλάρωση και η δροσιά του κρεβατιού με ηρέμησε αρκετά. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό..
Σκέπασα το σώμα μου και έκλεισα τα μάτια μου προκειμένου να μην σκέφτομαι το παραμικρό. Κουράστηκα να σκέφτομαι. Ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου και να ηρεμήσω επιτέλους.