ထာ၀ရ ပုံပေ

Extra Story (Unicode)

"ကဲ.. ဒါဆို မင်းဒီမှာနေခဲ့မှာ သေချာပြီပေါ့.. မင်းမိဘတွေကိုလည်း အကြောင်းကြားထားပြီ... သူတို့လည်းသဘောတူတယ်..."

လေ့လာရေးခရီးတာဝန်ခံ၏ စကားသံတွေကို အာရုံမစိုက်ဖြစ်သလို ဘာအကြောင်းအရာတွေဆိုတာလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်ခဲ့။ အနားမှာ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေသည့် ထိုသူ့ကိုသာ လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ တာဝန်ခံ နှုတ်ဆက်စကားဆိုကာ ထွက်သွားတော့မှ ရှေ့မှာရှိနေသူထံမှ စကားသံတစ်ချို့ကြားရသည်။

"ဒါပဲလား ချာတိတ်"

လက်ထဲမှာရှိနေသည့် ကျောပိုးအိတ်ကို အကြည့်ရောက်ရင်း မေးသည့်မေးခွန်း။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းနေသည့် မပီပြင်သော ဟုတ်ကဲ့ ဆိုသည့် စကားသံကို ထိုသူကြားလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်မိသည်။

"ဒါဆို သွားရအောင်.. အဘ လိုက်ခဲ့မလား"

"မလိုက်တော့ဘူးလေ ဆရာ.."

"လိုက်ခဲ့ပါ အဘ.. ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ ညစာ စားသွား"

ကျွန်တော်တို့

ဒီ အသုံးအနှုန်းသည် ယနေ့မှ တွေ့ဖြစ်ကြသည့် သူတို့နှစ်ယောက်၏ တရင်းတနှီးရှိလွန်းသည့် ဆက်သွယ်မှုကို ကိုယ်စားပြုနေသည်။ ရင်ထဲ လှိုက်ခနဲ ခံစားရသည်အမှန်။

ဟိုတယ်တံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာ မထွက်သေးဘဲ မိမိထွက်လို့ရအောင် ဘေးကပ်ရပ်ပေးနေသူ။ သူထွက်အပြီး ဦးလေးကြီးဖြစ်သူမာကို့အတွက်ပါ ဆက်တွန်းဖွင့်ပေးထားသည်။ မာကိုက ပြုံးရယ်ကာ လှမ်းမေးသည်။

"ဝိုင်ရှိလား ဆရာ.... ဝိုင်မပါရင် ကျုပ် မလိုက်ဘူး"

"သိပ်ရှိတာပေါ့"

"တစ်ပုလင်းထဲတော့ မရဘူးဗျ"

ရယ်သံကိုကြားရသည်။ တိုးဖျဖျရယ်သံသည် နားစည်မျှင်များမှတစ်ဆင့် နှလုံးသားတစ်ခုလုံးကိုပါ တုန်ခါစေနိုင်စွမ်းရှိသည်။

"ပုံးလိုက်ရှိတယ် အဘ.."

"အိုကေ.. ဒါဆိုမငြင်းတော့ဘူး"

လက်သီးဆုပ်ချင်း ထိလိုက်ကြသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ကားပါကင်တွင်ရပ်ထားသော ကားလေးသည် ကားသော့ခလုတ်နှိပ်သံနှင့်အတူ မီးရောင်လက်သွားသည်။ နောက်ခန်းတံခါးကို အသင့်တက်နိုင်အောင် ဖွင့်ပေးထားပြန်သည်။ ဘေးမှဖြတ်ပြီး ကားထဲဝင်ချိန် ကျွမ်းဝင်ခဲ့သော ကိုယ်သင်းရနံ့။ အရင်းနှီးဆုံးဖြစ်သော နှင်းဆီတစ်ပွင့်နား ဖြတ်လျှောက်သွားရသလို။