ထာ၀ရ ပုံပေ

Extra Story (Unicode)

အောက်တိုဘာလ

၂၀၁၇ ခုနှစ်

ပုံပေမြို့

အီတလီနိုင်ငံ

ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ပြောနေကြသည့် စကားသံများကို မကြားရ။ သို့သော် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနှင့် ခန့်ညားတည်ငြိမ်သော ကျောပြင်ကို မြင်နေရသည်။ တစ်စုံတစ်ရာကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ဆွေးနွေးနေသည့်ပုံစံ လက်များ၏ လှုပ်ရှားမှု။ ခေါင်းကိုငဲ့ကာ မိမိရှိနေရာသို့ လှည့်ကြည့်ချိန်မှာ ရွှေရောင်လဲ့သော ဆံပင်လိပ်များသည် မသိမသာ လှုပ်ခါသွားသည်။ နှုတ်ခမ်းများမှ အပြုံးရိပ်သည် အားလုံးအဆင်ပြေမှာ၊ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့ဟု အဓိပ္ပါယ်ဖော်ခွင့်ရှိနေသလိုပင်။

"ငါတော့ နားမလည်ဘူး.. ဆရာက မင်းကိုဘာလို့ သူ့အိမ်ခေါ်ထားချင်တာလဲ"

ဘေးမှာရှိနေသည့် ပုံပေမြို့၏ ခရီးသွားလမ်းညွှန်တစ်ဦးဖြစ်သူ မာကို၏ အမေးကို မဖြေဖြစ်။ မေးစရာမလိုသည့် မေးခွန်းဟုသာ ခံစားရပေမယ့် ဘာ့ကြောင့်ဒီလိုခံစားရတာလဲဆိုတာကို ကိုယ်တိုင်နားမလည်။ ဗြောင်းဆန်နေသည့် ခံစားချက်များကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာနေဖို့ အခုအချိန်မှာ သူ မတတ်နိုင်။ အိပ်မက်တစ်ခုထဲ လမ်းလျှောက်နေသူတစ်ယောက်လို၊ အသိနှင့်ခန္ဓာ ဆက်စပ်၍မရသူတစ်ယောက်လို အရာရာသည် မှုန်ဝေဝါးလျက်ရှိနေဆဲ။

မဝေးသောနေရာမှာ ရှိနေသူနှစ်ယောက်က လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်နေကြသည်။ သဘောတူညီမှု ရခဲ့ပြီးဖြစ်မည်။ လေ့လာရေးခရီးတာဝန်ခံနှင့်အတူ သူတို့ရှိရာ လျှောက်လာချိန် သူ့အသိများကတော့ တစ်ယောက်သောသူထံမှာသာ ရှိနေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်ထားရင်း ခပ်မတ်မတ်လျှောက်လာသည့်ဟန်။ ယုံကြည်မှုနှင့်အတူ ထည်ဝါခြင်းတစ်မျိုး ကိန်းအောင်းနေသည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ရင်းနှီးနေသည့် ထိုသဏ္ဌာန်သည် မိမိရင်ထဲမှာ ဘယ်အချိန်ထဲက ရှိနေခဲ့တာလဲ။ ထိုသူနှင့်အတူရှိနေရချိန်ကို စက္ကန့်ပိုင်းလောက်ပင် အလွတ်မပေးနိုင်လောက်အောင် နှမြောသည့်ခံစားချက်။ ထို့အတူ ဘယ်ဘက်ရင်အုံမှာ မခံနိုင်လောက်အောင် ဝမ်းသာဝမ်းနည်း နာကျင်နေသည်။