Chapter 3
Kinabukasan, binigay na sa amin yung paper namin.
“Class, the person who got the highest score is none other than Janina.” nagpalakpakan naman lahat ng classmates ko and then I mouthed to them ‘thank you’
“Ayyyyyiiiieeee…….” siniko ako ni Lyn “Inspired yan.” sabi niya na kinikilig
“Expired expired.”
“Sino nga ba kasi yung crush mo-slash-love mo na ngayon?” tanong niya. Hanggang ngayon walang bukambibig itong si Lyn
“Malalaman mo rin.” not this time Lyn
“Iiiiiiiihhhhhh.” pagmamaktol niya. Parang bata lang ‘to
RRRRRIIIIIIIIIINNNNNNNNGGGGGGGGG!!!!!!!
Tunog ng bell. Recess na. Hindi ata ako excited ngayon na mag-recess. Naka-period kasi yung ‘recess na.’ Tsaka parang hindi ako sigurado kasi may ‘ata.’ Ang gulo ko noh? Oh well, hayaan na lang.
“Huy babaita! Punta na tayo sa canteen!” aya niya sakin
“Ikaw na lang.” matamlay kong sabi
Nagulat ako ng hawakan niya ang noo ko “Wala ka naman sakit ah. Bakit ang tamlay mo?”
“Ewan ko ba. Wala akong gana ngayon eh.” sabi ko sabay ub-ob
“Dali na kasi! Gutom lang yan noh!”
“Hindi ako gutom ngayon.”
“Ang daya mo naman! Tsaka malay mo makita mo si crush-slash-love mo. Eeeepppp.” hay nako si bruha kinikilig “Dali na kasi!”
“Ikaw na lang pumunta sa canteen. Magpasama ka kay Justin.” suggestion ko para umalis na ‘to
“Ay! Oo nga noh! Galing mo talaga Janina! Geh alis na ko!” tingnan mo ‘tong si Lyn nakalimutan na may Justin pala siya. Isumbong ko kaya. De, joke lang. :D
“Tss.” yan na lang nasabi ko pagka-alis niya
Hindi ko talaga alam kung ano ang nangyayari sakin. Nung nag-bell na kasi bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko. Ewan ko dito sa puso ko. Abnormal ata. Wala naman akong sakit sa puso ah.
Hayaan ko na lang nga.
Nag-hum lang ako ng mahina para libangin ang sarili ko. Wala naman akong magawang matino eh.
Mga ilang minutes dumating na rin yung mga classmates ko. Kaya umayos na ako. Dumating na rin si Lyn na medyo hinihingal.
“Guys, sabi sa akin ng adviser natin…..” *hinga* “….walang papasok na mga teachers sa atin…” *hinga* “…..hanggang mamayang hapon…..” *hinga* “…..p-----” hindi na niya natapos ang sasabihin niya dahil nag-ingay agad yung mga classmates ko. Pero in fairness ah nakaya niya yun ng mahaba haba bago magsalita
“Wooooooooooo”
“Yeheeeeeeeeeyyyyyyyy”
“Yessssssssssss” haba ng ‘s’ noh?
Yan ang mga naririnig kong sigaw na may kasamang tili at pagtalon.
“WAAAAAAAAAAAAAIIIIIIITTTTTTTTTTT!!!!!!!” sigaw niya. Ayan, tumahimik rin. Tapos huminga ng malalim “Papasok tayo sa MAPEH subject mamaya. All 4th year students sabi ni Ma’am.”
“Aaaaaaaaayyyyyyyy.” nanghihinayang yung iba kong classmate ang iba naman okay lang sa kanila kasi one subject lang kami papasok
Umupo naman si Lyn sa upuan niya “May sasabihin yung MAPEH teacher natin.” sabi niya
“Para saan daw?” tanong ko
“Hindi ko alam eh.”
***
MAPEH subject
Nandito kami ngayon sa loob ng gym. Nandito rin lahat ng mga ka-batch ko from section A to E.
Nakita ko rin yung mga half Korean kong friends. Kumaway naman ako sakanila at kumaway din naman sila. Section B kasi silang lahat ako lang ang A.
“Sino yung mga kinakawayan mo?” napatingin naman ako kay Lyn na katabi ko
“Ah, yun ba?” sabay turo sa mga half Korean kong friends
“Hindi. Hindi sila yung tinutukoy ko.” =___________=
“Pilosopo.” bulong ko
“Anong sabi mo?”
“May narinig ka ba?” barahan tayo Lyn
“Meron.”
“Ano pala yun?”
“Pilosopo.”
“Eh alam mo naman pala. Ba’t ka pa nagtatanong?”
“I want to clear it.”
“Yun naman pala eh.”
“Serious na nga.”
“Kanina pa ako serious dito ah.”
“Oo alam ko…” nagbuntong hininga siya “…sino kasi yung mga kinakawayan mo?” sabay turo sun sa mga half Korean kong friends
“Mga friends ko sila. All of them were half Korean.” sabi ko
“Kaya naman pala tuwing uwian kasama mo sila.”
“Oo. Curious ka noh?”
“Matagal na. Masyado ka kasing mysterious. Lahat ng secrets mo ayaw mong sabihin.” sabi niya sabay pout. Siguro kailangan ko ng sabihin
“Matagal na tayong magkaibigan diba?”
“Oo.” napabuntong hininga ako
“Simula elementary hindi na ako palakwento. Ang totoo, namatayan ako ng isang kaibigan nung 4 years old.” tumingin ako sakanya na nakatingin tin sa akin “Ako ang may kasalanan kung bakit siya namatay.” tapos yumuko ako
“Huh? Paano?”
“Naaksidente siya. Ako dapat ang naaksidente hindi dapat siya. Naglalaro kami nun sa playground ng school namin sa Korea. Nagkaroon kaming dalawa ng tampuhan. Tumakbo ako palabas ng playground. Hindi ko namalayan na may sasakyan pala. Nalaman ko na lang na patay na siya at siya ang nagligtas sa akin.”
“Sorry.”
“Okay lang yun. At least you understand.” she nodded
------------------------------------------------------------------
vote and cooment po
tnx! ^_________^
YOU ARE READING
Wishing on a Star
Teen Fiction"It is not in the stars to hold our destiny but in ourselves." - William Shakespeare
