Zorbarda

5

Hava iyice kararmıştı. Ağlamam durmuştu. Gözlerim şişmişti ve başım çok ağrıyordu ama rahatlamış gibi hissediyordum.

Ayağa kalkmaya çalıştım. Burada öylece duramadım, eve gitmeliydim. Ayağa kalktıktan sonra yavaş yavaş ilerledim ve yerde duran çantamı almaya çalıştım. Hiçbir şey yapamıyordum, yaralarım izin vermiyordu. Yine de çabalıyordum.

Çantamı tek koluma taktım ve adımlarımı hızlandırmaya çalışarak ilerlemeye başladım. Evimin uzak olmadığına şükrediyordum.
...
Çantamdan kapının anahtarlarını aradım. Bulduğumda kapıyı açtım ve içeri girdim. Çantamı kapının kenarına, yere bıraktım ve odaya doğru ilerledim.

Canım yanıyordu ve kanaması durmamış yaralar vardı. Odama geldiğimde dolaptan ilk yardım çantasını alıp yatağıma oturdum. Derin bir iç çektim. Nerden başlasam bilemedim. Her yerim kanlar ve morluklarla doluydu. İyi dayak yemiştim.
Sonunda kendimi tutmayıp yatağa bıraktım.

Anne... Keşke yanımda olsaydın. Başımı okşasaydın. Bu bile yeterdi bana. Neden gittin? Neden beni bıraktın anne? Sende diğerleri gibi sevmedin mi beni? Özür dilerim. Özür dilerim, yalvarırım dön anne. Ağlamaya başladım. Tutamadım yaşlarımı. Dön anne yalvarırım dön artık. Lütfen... Yoruldum anne. Sana çok ihtiyacım var ama sen yoksun. Seni özledim anne, lütfen dön lütfen...

Zaten şişmiş gözlerimi ve ağrıyan başımı umursamadan yine ağlamaya başladım. Anne diye sayıklamaya başlayınca kendimi sakinleştirmeye çalıştım.

Şuan sarılacak birisine çok ihtiyacım vardı ama kimse yoktu. Yine de ben vardım. Kimse yoksa ben hala vardım. "Hayır olmaz. Daha hayallerin var. Sen doktor olacaksın. Binlercesinin annesiz kalmaması için savaşacaksın. Sakin ol. Sakin ol." diyerek ağlamamı durdurmaya çalıştım.

İyi şeyler düşünmeye başladım. Kendimi sakinleştirmek için sesli sesli sohbet ettim kendimle. İnekler uçsaydı nasıl olurdu acaba? İnsanlar uzaylılar geldi diye kaçarlar mıydı? diye saçmalamaya başladım ve kendimi zorla güldürmeye çalıştım.

Bu taktiğim her zaman işe yaratmıştır ki şuan da işe yaradı. Yanaklarımın üzerindeki gözyaşlarımı sildim ve kendi yaralarımı sarmaya başladım.

...

Bu evi bana halam ve amcam vermişti. Kimsem olmadığı için yardım etmişlerdi bana (aslında babamın yaptıkları yüzünden kendilerini suçlu hissediyorlardı ve vicdan azabı çekmemek için böyle yapıyorlardı). Amcam haftada bir bana 250 tl veriyordu. İstemiyordum ama mecburdum.

Bir iş bulmayı düşünmüştüm ama yapabileceğim bir şey yoktu. Aslında birçok iş ilanını gözden geçirmiştim ama bana uygun olan tek bir ilan bile bulamadım. Amcamın ne kadar cimri bir insan oldığunu biliyordum, kendi vicdan azabını biraz bile dindirdiği an gönderdiği parayı da göndermeyeceğini biliyordum. Yine de elimden bir şey gelmiyordu işte.

Yatağımda uzanmış tavana bakarak bunları düşünüyordum. Düşüncelerimi telefonun zil sesi kesti. Hemen başucumda duran telefona baktığımda Arda'nın yazdığını gördüm.

ard_arda61 size bir mesaj gönderdi  22:49

Burda bile salmıyor beni. Hayır yani hesabımı nasıl bulmuştu ki?
Hiç bakmasam. Yok olmaz bu. Görüldü falan mı atsam. Hayır bu da olmaz. Engellesem, ölürüm herhalde. Yazmamak için bahane arıyorum şuan. Yazışmak istemiyorum o şerefsizle. Neyse yazayım bari.

ard_arda61: Naber lan göt  22:49

hoc4mmelihucyiyo: Bu seni hiç alakadar etmez.  22:52

ard_arda61: Yarın okulda görüşeceğimizi unutma Melih ;)   22:55

Görüldü

hoc4mmelihucyiyo yazıyor...

Görüldü

ard_arda61: Ne yazıp siliyorsun lan

hoc4mmelihucyiyo: Yarın görüşeceğimiz için düzgün kelimeler seçmeye çalışıyorum Arda Bey.

ard_arda61: Hee aferin adam ol
ard_arda61: Neysee görüşürüz

hoc4mmelihucyiyo: Görüşmeyelim mümkünse.

ard_arda61: :P

Off aptal. Nefret ediyorum ondan. Hem de böyle 'elleriyle gösterir' yok bundan daha çok nefret ediyorum, bu az kalır. Lan ne yapıyorum ben? Hepsi Arda yüzünden!

Kendime gelmeye çalışır gibi kafamı iki yana salladım. Kollarımın arasındaki yastığa daha çok sarıldım ve gözlerimi güzel rüyalar görmeyi umut ederek kapattım.

ㅤㅤ
ㅤㅤㅤ
ㅤㅤㅤ

Bugün Melih'e yakıyoruz. Çok acı çekiyor kıyamam.

Nickleri nasıl? MNFLFMDLDMKDMF