Quotes // Αποφθέγματα//ποιήματα// Μικροκείμενα

69. Ψυχανεμίσματα: Αυτοί που δίνονται ολοκληρωτικά

Κοιτάξτε γύρω σας. Τι βλέπετε; Πίσω από τις μάσκες, εννοώ.

Ανθρώπους μαζεμένους, φοβισμένους, κλειδαμπαρωμένους στις πανοπλίες τους, επιφανειακούς με το συναίσθημα, αμυντικούς, αδιάφορους, κυνικούς. Σνομπάρουν τον έρωτα λες και είναι η μεγαλύτερη συμφορά που μας βρήκε μετά την πανούκλα. Μειώνουν κάθε πλάσμα εκεί έξω που δηλώνει ότι όχι μόνο αγαπάει και γουστάρει αλλά και που θα το δείξει κιόλας με όποιον τρόπο μπορεί.

O Jesus fucking Christ δηλαδή! Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Και όμως εγώ αυτούς τους ανθρώπους που είναι όλα για όλα τους θαυμάζω πολύ. Θα ήθελα να είμαι ένας από αυτούς.

Είναι εκείνοι που παρ' όλες τις πληγές τους τολμούν ξανά και ξανά και ερωτεύονται, και τα δίνουν όλα, και γίνονται κομμάτια ξανά και ξανά και δεν χάνουν ποτέ την δύναμη να ξαναγαπήσουν σαν να είναι η πρώτη τους φορά. Έχουν ένα μαγικό φως γύρω τους, που μπορεί δύσκολα να διακρίνει κάποιος με μάτια σαν τα δικά μας, αλλά το έχουν.

Είναι ο φίλος μου ο Παναγιώτης που παρά την ήττα που έχει φάει επανειλημμένα , παραμένει αθεράπευτα ρομαντικός και ευαίσθητος. Ποτέ δεν έκανε δηλώσεις για τους άντρες που δεν κλαίνε ή για το ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι γενικεύσεις αυτού του είδους, εκτός από εντελώς αδόκιμες, είναι βασικά συστατικά για να σκοτώσεις τον έρωτα σε οποιαδήποτε μορφή. Θα τον δεις να χαμογελάει ενθουσιασμένος με την καινούργια κοπέλα που γνώρισε, χωρίς ποτέ να τη συγκρίνει με κάποια πρώην ή χειρότερα με όλες τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του. Και πιστέψτε με, ήταν αρκετές.

Κάθε φορά δίνεται σαν μικρό παιδί, κάθε φορά είναι εκεί 100%, και ποτέ δε θα παραπονεθεί όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως ήθελε εκείνος. Θα απομονωθεί, θα μείνει μόνος, θα βγει και θα πιει, αλλά πάντα η ευθύνη βαραίνει και εκείνον.

Πάντα θα υπάρχει και μια γλυκόπικρη αναγνώριση ότι στη ζωή το μόνο σίγουρο είναι οι αλλαγές και δεν γίνεται σε όλους να αρέσουμε, ούτε να διαρκέσουμε.

Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους τους θαυμάζω. Θέλω να τους μοιάσω, να τριφτώ πάνω τους μπας και πάρω λίγη από τη μαγεία τους. Είναι σαν να είναι μια επίλεκτη κατηγορία που ζει ανάμεσά μας και έχει κρυφές συναντήσεις σε κάτι υπόγεια στην Πλατεία Κοτζιά και μας λυπούνται. Τους φαντάζομαι να βλέπουν ταινίες από τις δικές μας καθημερινές ζωές, όπου συνωστισμένοι σε διάφορα μπαρ με ρούχα κυριλέ και τα ποτά στα χέρια, προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι κάνουμε ζωάρες.