••Sesini duymak istiyorum••|bkdk|

"Tedavi?"

Son zamanlarda-ki 1-2 hafta oldu- Izukuyla yatıyorum, yemek yiyorum ve geziyorum.

Her zaman onu yanımda tutuyor, zaten bu anları yeteri kadar beklemedim mi?

Onu öpüyorum, sarılıyorum ona ve her zaman daha da hissediyorum onu.

Annemden hiçbir haber gelmedi.

Eh, pek umrumda değil zaten o günden sonra yok olacağını biliyordum.

Izuku beni hep el üstünde tutuyor, bu biraz utandırıcı. Ama bende onu çok önemsiyorum. Galiba ödeşmiş oluyoruz.

Inko teyze de gayet anlayışlı ama annem hakkında hep endişeli.

Bende endişeliyim gerçi, çünkü o kadının ne yapacağı belli olmuyor yarın gelip beni alabilir.

Kendimi korurum nasıl olsa.

Bir iş bulmaya çalışıyorum. Böylece burada yaşamaya başlayabilirim. Hem burayı çok sevdim. Çok huzur veriyor.

Tek sıkıntı, U.A yi çok özledim. Kahramanlık burda pek işlemiyor. Öyle prestijli okullar da yok burada. Burada bir iş bulmak da zor görünüyor.

Izuku işte çalışmamı istemiyor ama 2 yıl sonra reşit olacağım için artık onlara yük olmamam gerek.

Şuan da Inko teyzeye yardım ediyorum. O Izukuyla konuşuyor. Izukunun konuşurkenki yüz ifadelerinden nasıl bir ruh halinde olduğunu anlıyorum. Ama sesini çok merak ediyorum.

Bu arada söylemiş miydim bilmiyorum. Göremeyen insanlar rüyalarında görebiliyorlar. Bende duyabiliyorum bazen. Ama onun sesini değil.

Hep duymak istedim. Lakin ben onu sesini duyamasam da sevdim.

Ama şimdi duymak istiyorum. Bu şekilde işlerin yürümeyeceğini biliyorum.

O anda omzuma birinin dokunduğunu hissettim,Izukuydu tabi.

"Dışarı çıkalım mı??"

Olur anlamında başımı salladım.

Konuşmak da istiyorum. Ama konuşurken ne söylediğimi bilmediğim için, konuşamıyorum.

Bu beni çok sinirlendiriyor. Kendime ısınmak istiyorum ama olmuyor.

Neden böyleyim ki?

Dışarı çıktık ama Izuku beni bir hastanenin önüne getirdi.

"Neden burdayız?"

"Senin için Kacchan."

"Tedavi imkanım yok Izu. Geri gidelim"

"Olmaz! Bu doktor eminim ki seni tedavi edebilecektir."

Elimi sıktı ve içeri girdik. Odaya girene kadar elimi bırakmadı.

Aslında heyecanlıydım. Izukuya inanıyordum.

Belki..belki gerçekten vardır..

(...)

Doktorun benimle ilgilenmesi uzun sürdü. Ama sonunda sonuçlara bakıyorduk.

İlk önce Izukuyla konuştu,ben öylece olanları anlamaya çalışıyordum.

Izukunun bir anda yüzündeki gülümseme daha da belirginleşince, anladım biraz da olsa.

"Tedavi imkanım var değil mi?"

"Evet."

Gerçekten inanamadım. Birçok doktora gitmiştim, birçok ameliyata girmeye zorlanmıştım ama hiçbiri işe yaramamıştı.

"Tedavi biraz uzun olacak. Ve buna hazır olman gerekiyor. İlk önce vücudunun alışması gereken ilaçlar var. Ama sonra tedaviye alabiliriz."

O kadar şaşkındım ki şaşkınlığım ve heyecanımı gizleyemeden heyecanla işaret dilini konuşuyordum.

"Cidden mi!?"

Doktor gülümsedi. Ve ilaç reçetesini yazdı.

Odadan teşekkür ederek çıktık ve Izuku hemen bana sarıldı. O kadar insan içinde..

Çok mutluydum bende.

Sonunda hayalim gerçek olabilirdi.

Ameliyat maliyeti ve ilaç paraları için babamı aramam yeterdi. Bende öyle yaptım ve babama e-posta attıktan sonra eve gitmeye koyulduk Izukuyla.

Eve geldiğimizde Inko teyzeye de her şeyi anlattık ve o da çok sevindi. Hatta ağlıyordu.

"Lütfen ağlamayın.."

"Baban da çok mutlu olacaktır Katsuki"

Ertesi gün cidden babam nasılsa buraya ilk trenle gelmişti.

Ve beni görüp 'sevgilimle' tanıştıktan sonra tekrar eve gitmek zorunda kaldı.

"Kacchan bende çok mutluyum."

"Sesini duymak istiyorum."

Ve öptüm onu.

Beni yakmasına izin verdim.

Hayallerimin sonuncusu da gerçekleşecekti.

Onu duyacağım!

-Selamm keklerimm

Bayadır yoktum. Açıkçası kitabın son bölümüne pek oy gelmeyince yazma isteğim gitti.
Ama şimdi tekrardan burdayım ve bölüm atcam-(umarım)

Kafamı toparlamak uzun sürdü ama değdi gibi hissediyorum, ayrıca güzel bir Baku angst yazıyorum. Yayınlamakta kararsızım.

Kim bilir? Belki kafama estiği zaman atarım-

Neyse görüşürüzzz azcık dertleşmek isterseniz yazın da konuşalım~~