Thor And Sweet Death

14. Bölüm: Kalkma Çabası

Saniyeler dakikaları, dakikalar saatleri kovaladı. Ama benim için zaman durmuş, her şey bitmişti.

Gözyaşlarım gözlerimden süzülmeye devam ediyordu. Saatlerdir tüm hayatımı gözlerimin önünden geçirmiştim.

Hayatımda yaşadığım her şeyin merkezinde ben vardım. Annemin burada olup acı çekmesi benim hatamdı. Ben Hel'e gitmeseydim annem buraya gelmek zorunda kalmayacaktı.

Belki babam beni orada öldürseydi çevremdekiler daha mutlu olabilirdi.

Hem annem buraya gelip Odin ile yüzleşmezdi. Arasında duygusal bir bağı olan Mjolnir'ın başkasına verildiğini görmezdi. Ailesiyle sorun yaşamazdı... Ama hepsi bir "belki" olarak kalacak. Çünkü ben varım...

Derin düşüncelerim kapının çalmasıyla sona erdi.

Hemen gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim.

Y/N: Gel!

Kapı aralandı ve arkasından Loki geldi.

Benim solmuş suratım ve ağlamaktan şişip kızaran gözlerim onu şaşırtmış olacak ki gözleri ve ağzı kocaman açıldı.

Hızlı adımlarla yanıma gelip yanıma oturdu.

Loki: Y/N, ne oldu sana?!

Burnumu çektim.

Y/N: Önemli değil...

Loki: Nasıl önemli değil! Resmen mahfolmuşsun!

Yutkundum.

Y/N: Başıma gelen her şey benim hatam. O yüzden bu başkaları için önemli olmamalı. Yaptıklarımın sonucu bu...

Kollarımı iki yana açtım.

Loki hala bana şaşkın şaşkın bakıyordu.

Loki: Önce bana ne olduğunu anlat.

Derin bir nefes alıp verdim.

Aklıma bu gün olanlar geldi ve daha fazla dayanamayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Bir taraftan da olanları anlatmaya başladım.

Y/N: Annemle tartıştık. Bununla da kalmadı Thor'la da tartıştık. İki taraflı çöküşteyim...

Loki: Neden tartıştız?

Kafamı geriye doğru attım.

Y/N: Sen ciddi misin? Sence hem annemle, hem de Thor'la aynı zamanda ne için tartışmış olabilirim? Ben de seni zeki zannederdim...

Loki kaşlarını çattı ve bana sert bir ifadeyle bakmaya başladı.

Loki: Ben Tanrılar arasında en zeki olanıyım! Benim zekamdan nasıl şüphe edersin?!

İşaret parmağımla kafasına iki kere vurdum.

Y/N: Zeki olabilirsin ama aklını kullanmıyorsun.

Loki gözlerini kapatı.

Loki: Tamam, anladım. Tartışmanızın sebebi, birinin seni götürmek istemesi, diğerinin ise senin buradan gitmeni istememesi, değil mi?

Ağlamam artık durmuştu. Loki stresimi alıyordu. Gerçek bir dost gibi...

Gözlerimi düşünür gibi havaya kaldırdım ve kafamı hafif bir şekilde salladım.

Y/N: Yaaaniii...

Loki: Neyse ne! Anlat artık!

Y/N: Tamam be! Anlatıyorum!

Olayların hepsini Loki'ye anlattım. Bazı yerlerde bana katıldığını belirtti.