ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - ΣΙΡΟΚΟΣ

ΚΕΦ 25

Ήταν ακόμα σκοτάδι όταν άνοιξε τα μάτια της. Ένας αναπάντεχος βοριάς έξω σφύριζε σαv δαιμονισμένος. Κάπου στο βάθος του κάστρου του Κόμεν κάποιο παντζούρι κτυπιόταν από το φύσημα του αέρα. Η Λίλιαν τράβηξε τις γούνες πιο ψηλά καλύπτοντας το μισό της πρόσωπο. Στο τζάκι έκαιγε θριαμβευτικά μια πορτοκαλοκίτρινη φλόγα αλλά το κρύο παρέμενε αισθητό στην κάμαρα. Πάντα της άρεσε το δροσερό περιβάλλον, ο αέρας, η βροχή, το χιόνι αλλά τις τελευταίες μέρες είχε νοσταλγήσει τον ζεστό Ήλιο και τη θαλπωρή του καιρού της Νος.

Αισθάνθηκε το στομάχι της να ανακατώνεται και μια περίεργη ζαλάδα να την πολιορκεί. Τα μάτια της βούρκωναν και ο λαιμός της έκαιγε. Δευτερόλεπτα μετά έσκυψε και άδειασε τα σώθηκα της στο πάτωμα. 

Στο βάθος του μυαλού της άκουσε μια χαρούμενη γυναικεία φωνή. Την φωνή της καμαριέρας του Κόμεν, της Μαρί.

- Δεθποινίθ είθτε καλά;

Η Λίλιαν έστρεψε το θολό βλέμμα της προς τη νέα γυναίκα που ήταν καθισμένη στις φτέρνες της και την κρατούσε από τους ώμους για να μην γίνει ένα με τις  πέτρινες πλάκες.

- Ζαλίζομαι.

- Θα φωνάκθω τον κύριο Κόμεν. Κθαπλώθτε παρακαλώ.

Την έβαλε ξανά στο κρεβάτι, την κουκούλωσε με τα γούνινα σκεπάσματα και με γοργά βήματα πήγε προς την πόρτα. Η Λίλιαν αισθάνθηκε την καμάρα να περιστρέφεται και τα βλέφαρα της ασήκωτα σαν να ζύγιζαν τόνους από σίδερο. Κατάφερε μετά βίας να πει.

- Δεν υπάρχει λόγος, είμαι καλά, είναι μόνο μια ζαλάδα.

- Μαθ είπε να τον ειδοποιήθουμε αν κάνετε κθανά εμετό, για να θαθ εκθετάθει, άκουσε την Μαρί να απαντά σαν να βρισκόταν στην άκρη ενός τούνελ. 

Μετά την κατάπιε το σκοτάδι.

Την επόμενη φορά που ξύπνησε, είδε την Μαρί να σηκώνει έναν κουβά με βρώμικο νερό και να μαζεύει τα πανιά με τα οποία είχε καθαρίσει τους εμετούς από το πάτωμα.
Ο Σεμπάστιαν καθόταν σε μια καρέκλα κοντά της και την κοιτούσε προβληματισμένος. Είχε σηκώσει τα μανίκια του πουκαμισού του ψηλά μέχρι τον αγκώνα και σκούπιζε τα χέρια του με μια βρεγμένη πετσέτα.

Τα γκρίζα μάτια του τήν κάρφωναν σαν στιλέτα.

- Παρακοιμήθηκα; τον ρώτησε βραχνά.

- Λιποθύμησες, δεν τρως αρκετά μου είπε η Λούμπια. ...Πότε θα μου το έλεγες;