Kaeton's Obsession (Blazing Series 1)

Kabanata 19

Kabanata 19: Man

I'm unsure of the appropriate emotion to express in front of his mother. It was quite disturbing.

“Don’t you remember me, Karisma? I’m Florida Valeros, Kaeton’s mother.”

I cannot remember her. Everything.

Pilit kong sinisiksik sa aking sarili at utak kung ano ba talaga ang nangyari sa akin at bakit wala akong naaalala? Wala naman akong amnesia siguro dahil naaalala ko ang childhood ko noong nasa elementary pa lamang ako hanggang sa lumaki.

Kaya naman kataka-taka na kilala nila ako. Pero big deal ba iyon? Siyempre. Sobra.

“I comprehend. Since your mother didn't treat you fairly, I was truly furious with her. Your elder brothers told me about such things. They have the greatest love for you, and I'm grateful.

I am, too.

Matagal ko siyang pinakatitigan. Hirap na hirap akong i-proseso sa aking isipan na sobra kaming magkahawig.

Is she my biological mother?

Is Kaeton my brother?

Ang daming katanungan sa aking isipan ngunit hindi ko ito masagot at paniguradong si Mommy lang ang nakakaalam nito.

This is the way things actually are. In every phase of your life, you have many questions that you would like to have answered, but they take time to do so because it requires so many steps to comprehend how the universe moves.

May mga katanungan na hindi na lamang sinasagot dahil sa hirap nitong intindihin at alamin.

“Ma, I will take her home now.”

Nagulat ang Mommy niya ro’n kaya naman kitang kita kung paano siya mabilis umangal sa kaniyang anak at hinawakan ang kamay nito na para bang naglalambing.

“Anak. Pinagluto ko kayo ng paborito niyong ulam.”

“It’s okay, Ma. Iuuwi na lamang namin iyan.”

Nakitahan ko ng kaonting lungkot ang masayang ngiti ng Mommy niya kaya kaagad akong umapila upang hindi masunod ang gustong mangyari ni Kaeton.

“Kaeton. We will stay here until tomorrow. Let me enjoy your mansion. I wanna stay here.”

Her eyes widened when she heard it.

I knew it. She’s happy.

“Karisma! Oh my gosh! Thank you! I love you so much!”

I laughed so hard because it made me feel good and truly happy.

“You’re welcome, po. Thank you in advance nga po pala sa foods. It’s nice to have touch in you.”

Mabilis akong lumapit sa kaniya at saka siya kinamayan. Makinis at makutis ang kaniyang balat. Malalaman mo talagang mayaman siya sa isang sulyap pa lamang. Malalim din ang kaniyang mata at katulad ng akin, magkahawig ngang talaga kami.

Nakakamangha lang. Pero nalulungkot ako sa hindi ko maisip na sirkumstansya. Kapatid ko ba si Kaeton? I smiled, doubtly. I assume that we’re not siblings. Sakitin ako noong bata ako at kulang sa dugo, ang mga kuya ko ang nag volunteer na mag donate ng dugo sa akin since we’re equal. Same na same kami ng blood type. And I knew that they are my real brothers.

Siguro ganoon naman talaga. May magkakapareho ang mukha sa buong mundo. But isn’t it weird? Ang Mama ni Kaeton, kamukhang kamukha ko. Wala kang makikitang pagkakaiba namin. Meron pala, maliban na lamang sa kulay ng aming mata. Kulay berde ang kaniyang mata at iyon ang pinagkaiba namin. Ako naman ay itim.