Ξυπνήσα και ένιωθα άδεια είδα την μητέρα μου τον Lewis μπροστά μου και μάλλον τους γονείς του Lewis και όλοι έκλαιγαν δεν κατάλαβα αμέσως αλλά..
Ίριδα: Τι έγινε?
Lewis: Αγάπη μου συγνώμη
Ίριδα: ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΕΣ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ
Lewis: Το μωρό μας
Ίριδα...
Ξύπνησα πιο νωρίς από όλους, και για να πω την αλήθεια δεν κοιμήθηκα και πολύ, σκεφτόμουν όλα αυτά που μου είπε η Ria και κάποια δικά μου, τόσο καιρό ήμαστε φίλες και μου το έκρυβε, δεν ξέρω μάλλον δεν με εμπιστεύεται ή μπορεί απλά να μην ήταν έτοιμη να μου το πει, αλλά το θέμα είναι ότι αυτό που πήγε να γίνει ο Steve δεν το έμαθε ποτέ, και σκέφτομαι να του το πω, το ξέρω δεν είναι καλό να την δώσω έτσι την φίλη μου, αλλά ο Steve πρέπει να ξέρει τι γίνεται, μπορεί να θέλει να τα ξαναβρούν ή να το ξαναπροσπαθήσουν πιστεύω πως θα ήταν το τελειότερο ζευγάρι, τέλος πάντων επίσης σκεφτόμουν ότι έγινε με τον Lewis, ήταν τόσο καλός και ευγενικός αλλά νομίζω πως έχει κοπέλα οπότε απλά ήθελε να είναι ευγενικός απέναντι μου, λογικά.. Λοιπόν έβαλα τα ρούχα μου, φτιάχτηκα, βάφτηκα και λίγο και είμαι έτοιμη το μόνο που μου μένει είναι να ξυπνήσω το βόδι και να ετοιμαστεί και εκείνη για να φύγουμεεε...
Ίριδα: Μαρηηη ξυπνά
Ria: Τιιιι γιατιιιι
Ίριδα: Για να πάμε σχολείο
Ria: Μα δεν θελωω
Ίριδα: Θα θελήσεις
Ria: Μααααα
Ίριδα: Μα μα κια
Ria: Καλά σηκώνομαι
Ίριδα: Ωραία, ετοιμάσου
Ria: Οκευ παωω
Ίριδα: Ωραία εγώ πάω στην κουζίνα να φτιάξω κάτι να φάμε, μόλις είσαι έτοιμη έλα
Ria: Οκευυ πήγενε
Ίριδα: ΠΑΩΩ
Ria: ΕΝΤΆΞΕΙΙΙΙΙ ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΩΩ
Ίριδα: ΓΡΉΓΟΡΑ
Πήγα στην κουζίνα έφτιαξα κάτι πολύ απλό και μετά έκατσα να φαωωω, σιγά μην περιμένω την άλλη, μόλις τελείωσα, πήγα στο δωμάτιο μου και εκεί που πήγα να ανοίξω την πόρτα την άνοιξε και η Ria, ΜΑ ΠΟΣΟ ΣΥΝΧΡΟΝΗΣΜΕΝΕΣ ΠΙΑΑΑ, Τέλος πάντων, έφαγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε γιατί αυτή την φορά όντως είχαμε αργήσει και φύγαμε.
Στον δρόμο μας συναντήσαμε τα τρία αγόρια τον Lewis, τον Steve και τον Ian Χαιρέτησα τον Lewis και με είδε αλλά δεν έκανε τίποτα απλά γύρισε το πρόσωπο του μπροστά και με αγνοείσαι τελιος, ήθελα να κλάψω αλλά δεν ήξερα γιατί, έκανα και εγώ πως δεν με ένοιαξε και προχώρησα τρέχοντας μαζί με την Ria από μπροστά τους, εκείνη την στιγμή ένιωσα τόσο ωραία σαν να περνώ εκδίκηση από κάποιον!
Περάσαμε το προαύλιο και τρέξαμε γρήγορα στην τάξη, μόλις είχε μπει ο καθηγητής, αλλά μας άφησε να μπούμε 💅🏼, Κάτσαμε και βγάλαμε τα βιβλία μας, μετά από 5 λεπτά ήρθαν και τα αγόρια αλλά ο κύριος δεν τους άφησε να μπουν εκτός από τον Ian, αυτόν για έναν περίεργο λόγο τον άφησε να μπει, παραξενεφτικα και ρώτησα τον κύριο γιατί άφησε μόνο τον Ian και όχι και τους αλλού δύο, μου απάντησε πως δεν με αφορά και ότι καλύτερα να μην ανακατεύομαι σε ξένες δουλειές, εγώ νευρίασα και του έβγαλα γλώσσα και του είπα πως δεν ανακατεύομε σε ξένες δουλειές απλά δεν το βρήκα δίκαιο, μετά αυτός κλασσικά με έβγαλε έξω από την τάξη :) και είπε ότι θα πάρει τηλέφωνο τον πατέρα μου για να μάθω να προσέχω την συμπεριφορά μου, εγώ του απάντησα πως έχει πεθάνει και αυτός δεν ήξερε τι να μου πει, βγήκα έξω, όχι και τόσο καλά ψυχολογικά και μάλλον φάνηκε, επίσης να προσθέσω ότι όλη την ώρα ο Lewis και ο Steve στέκονταν στην πόρτα, βλέποντας και ακούγοντας όλοι την φάση που είχε γίνει και εγώ πέρασα από δίπλα τους για να φύγω, που δεν με έκανε να νιώσω και τέλεια αλλά δεν ήθελα να νομίζουν πως πήρα την θέση τους διότι απλά παραξενεφτικα τίποτα άλλο.
Πήγα έξω στο προαύλιο έκατσα σε ένα παγκάκι στην πίσω αυλή που δεν συχνάζει σχεδόν κανείς και απλά σκεφτόμουν κάπως έτσι καθισμένη
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αλλα σε παγκάκι και έτσι όπως είναι η φωτογραφία έτσι ένιωθα, χαμένη στις σκέψεις μου, σαν έναν άνθρωπο που αρχίζει να εξαφανίζεται, να χάνετε, να μην φαίνεται σε κανενους το μάτι
