Öfkenin elleri boğazımı sıkarken son kez kokunu almak istedim. Bize ne oldu bilmek istedim. Ölen kişinin ben olmadığıma inanmak istedim.
Sen ise bir mezarın başında ağlıyordun. Askersin sen, akmamalı gözünden yaş. Ölüyüm ben, atmamalı bir daha bu ka...
Buraya belki birçok şey yazılırdı ama yazdığım birçok şey de söyleyeceğim bir cümlenin yanında kifayetsiz kalırdı. Bu yüzden çok bir şey yazmak istemiyorum. Demek istediğim tek bir şey var; bu kitap tüm askerlerimize ve şehitlerimize armağanım olsun. Şarkılar kısmındaki kalp koyduğum şarkı da benden onlara gelsin.
İyi okumalar, oy verirseniz sevinirim... sevgilerle.
instagram.com/_fluasel & twitter.com/fluasel
Başladığınız tarihi buraya alabilir miyim?
Bölüm Şarkıları: Era7capone - Kan Blok3 - Patlat Efe Güngör - Şu Kışlanın Kapısına ♡ Murat Başaran - Gülümse Anne -
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
1.Bölüm: Bendim.
"Uyuyan milletler ya ölür ya da köle olarak uyanırlar."
- Mustafa Kemal Atatürk
Tüm bunlar yaşanmadan önce kimdin sen?
Gecenin soğuğuna teslim olmuş sıcak nefeslerim sıklaşarak beni hayal kırıklığına uğratıyordu. Sakin olmak zorundaydım. Sikeyim sakinliği! Bir arabanın bagajında ellerim kollarım bağlı bir şekilde ölüme giderken ne sakinliğinden bahsediyordum?
Onca akademik başarı, eğitimler, diplomalar hepsi ölüm anı gelince çöp oluyordu. Gün geliyordu piçin teki ansızın canınızı alıyordu. Geriye annenizin çaresiz haykırışları, ölüm gözyaşları ve şanslıysanız sizden geriye gömülecek bir ceset kalıyordu. Eğer ortada ölmüş bir beden yoksa bu en acısıydı. Annen dipsiz kuyuya atılmış bir taş umuduyla evladının yaşadığına inanmak istiyordu. Gözyaşlarını bu sefer sevinçten akıtmak istiyordu, ama Allah şahit ya o gözyaşları her gün akıyordu. Ölsen bile, yaşasan bile.
Arkamdan gözyaşı dökecek bir annem yok benim. Ben kim için yaşama tutunacağım? Olmayan annemin, olmayan gözyaşları için mi mücadele etmeye devam edeceğim? Yoksa bedenimde fokurdayan kanın şerefinden mi geliyordu bu mücadele isteği?
Araba engebeli yollardan geçerken -içinde ne olduğunu bilmediğim- ağır çanta üzerime doğru yuvarlanarak beni köşeye sıkıştırmıştı. Taş mı koymuşlardı bu çantanın içine, dipsiz bir kuyuya benimle birlikte atmak için? "Hassiktir!" Dişlerimin arasında tıslar gibi çıkan sesim gecenin karanlığına karışıp yok oldu. Arabanın ön tarafından gelen kahkaha sesleri midemi bulandırırken iplerden kurtulmak için daha çok çaba sarf ettim.
Araba ani bir frenle durduğunda çantayla birlikte öne doğru savrulmuştum. Kapılar üç defa açılıp kapandı. Kalbim göğüs kafesimi delecek kadar hızlı atıyordu, ayaklarımı bagaj kapısına doğru çevirmiştim, son nefesime kadar direnmem gerekiyordu. Bir mucize olmadığı sürece buradan kurtulmam imkansız gibiydi, öleceksem de hakkıyla, son nefesime kadar mücadele etmiş bir şekilde ölmeliydim. Birkaç saniye sonra açılan bagaj kapısıyla birlikte ayağımı karşımda beliren herifin karnına doğru geçirmiştim. Geriye doğru savrulan adamın yokluğunu aratmadan iki kişi karşımda belirmişti. Biri yere düşen arkadaşına bakarak kahkaha attı. Diğeri tekmelerime karşı yüzünü ekşitirken ayaklarımdan tutup beni dışarıya doğru çekiyordu. "Dişli çıktı bu orospu da."
