A Christmas heart

Brak

POV Charlie
Ik word wakker van mijn wekker. Ik druk hem direct uit en trek de deken over mijn hoofd heen. Ik heb barstende hoofdpijn en ben ook erg misselijk. Gisteravond na het schoolfeest is het uit de hand gelopen. Iets waar ik nu ontzettend veel spijt van heb.

'Wie wilt er nog een shotje?' Ik pak het shotje direct uit Owen's hand en giet het in één keer achterover. We staan in een club bij een bar.
'Nog een rondje!' roep ik. Ik zie dat de club een beetje om me heen draait. Ik pak me vast aan de muur, om vervolgens op de grond te gaan zitten. Mijn mooie rode jurk plakt aan de vloer vast. Als ik zo op de grond zit, zie ik een paar bier vlekken in de stof zitten. Ik moet ervan lachen.
'Everleigh, moet je nou kijken,' grap ik. Everleigh komt op me afgelopen en begint keihard te lachen.
'Ik wil dat ook,' lacht ze en vervolgens giet ze haar bierglas over haar hele jurk heen. We moeten allebei nog harder lachen. Ik krijg nog een shotje van Everleigh, die ik weer in één keer achterover gooi. Na een tijdje begint de wereld weer heel erg te draaien. Deze keer word ik er niet alleen duizelig van, maar ook ontzettend misselijk. Ik probeer op te staan en naar de wc te lopen, maar het is al te laat. Ik geef over op mijn rode jurk. Tot overmaat van ramp val ik hard tegen de muur aan. Alles word zwart voor mijn ogen.

'Char? Charlie? Hallo?' hoor ik ineens. Ik open langzaam mijn ogen. Ik zie wazig, maar herken een meisje met bruine krullen in degene die voor me staat.
'Kom, ik breng je thuis,' zegt ze en ze pakt me aan mijn arm. Dan trekt ze me omhoog. We lopen langzaam de club uit. Als ik buiten ben, houd ik het niet meer. Ik geef nog een keer over, in de witte sneeuw. Ik voel me zo slecht, dat de tranen over mijn wangen lopen.
'Het is oké,' zegt het meisje zacht. Ze houd een taxi aan. Als ik in de taxi stap, val ik weer weg.

Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje af. Vervolgens staar ik naar mijn vele appjes en gemiste oproepen. Everleigh en Owen hebben me meerdere keren geprobeerd te bereiken. Ik ben vannacht zonder iets tegen ze gezegd te hebben weggegaan. Het plan was dat we een klein beetje zouden gaan drinken in een club, iets wat ik nog nooit had gedaan. Dat zou helpen tegen mijn zenuwen, die ook na het feest nog aanwezig waren. Ik merkte algauw dat ze iets te goed hielpen en ik begon zoveel te drinken, dat ik er dronken van raakte. Owen en Everleigh hadden ook veel te veel op. Toen het echt niet goed met me ging, was daar ineens iemand die me heeft geholpen. Ik sluit mijn ogen weer. Ik wil niet meer aan die avond terugdenken. Toch lukt het me niet om nog even in slaap te vallen voor een halfuurtje. Ik neem normaal gesproken de tijd erg ruim, maar vandaag heb ik alles nodig om nog te slapen. Ik denk na. Wie heeft mij die brief gestuurd? Zou het een grap zijn, of is het echt? Een idee ontstaat in mijn hoofd. Ik ga overeind in bed zitten en bel vervolgens Owen. Helemaal brak neemt hij op.
'Goedemorgen,' bromt hij. Ik grijns.
'Jij bent ook nog erg moe, geloof ik,' zeg ik lachend.
'Ik wel, jij niet geloof ik. Waarom bel je me nu al?'
'We hebben niet zoveel tijd meer voordat we naar school toe moeten, dus "nu al" is wel een beetje overdreven. Maar goed, ik belde je omdat ik niet meer in slaap kan komen. Ik ben heel erg moe, maar de brief laat mijn hoofd niet met rust. Ik wil zo graag weten wie de brief heeft geschreven,' ratel ik. Ik hoor hem lachen.
'Wil je me helpen met posters te maken?' vraag ik hem dan. Het blijft even stil.
'Posters?' mompelt hij dan. Ik grijns.
'Ik wil in contact komen met de schrijver van de brieven. Ik had bedacht dat het misschien handig zou zijn om een poster te maken, waarop ik mijn nummer schrijf. Dat is volledig buiten mijn comfort zone, maar ik heb het idee dat dit wel gaat werken. Ik wil degene die die brief heeft geschreven zo graag spreken,' vertel ik.
'Oké, straks op school maken we wel een poster. Misschien kunnen we hem dan vandaag nog door heel de school hangen,' zegt hij dan. Ik glimlach.
'Dankjewel Owen,' zeg ik enthousiast.
'Vind je het erg als ik nu weer ga slapen?' Ik begin te lachen.
'Natuurlijk niet. Welterusten,' zeg ik grinnikend. Dan hang ik weer op. Ik klim uit bed en loop vervolgens naar mijn bureau, waar de gouden envelop bovenop ligt. Ik glimlach. Ik moet eerlijk zijn; ik vind de aandacht van deze persoon best leuk. Ik heb altijd gedacht dat er nooit iemand zal zijn die echt van me zal houden, of dit überhaupt zou toegeven. Het tegendeel blijkt waar te zijn. Ik pak de brief nog eens op en staar ernaar. De schrijver heeft een prachtig handschrift. Het is vast iemand die zorgvuldig deze brief heeft geschreven. Ik dwaal helemaal af in mijn gedachten. Ik heb altijd al een vriendje willen hebben tijdens de kerst. Samen kerstfilms kijken, warme chocolademelk drinken en hand in hand schaatsen; een droom die misschien binnenkort uit gaat komen.