Νύχτα μαρτυρίας

Αιφνίδιος γάμος

Το επόμενο πρωί, υπολόγιζε πάνω κάτω η Σαϊμάα μετά τη ξαφνική επίσκεψη, αστυνομικοί παραβίασαν την πόρτα της. Τη σήκωσαν από το πάτωμα και την οδήγησαν προς τα κάπου.

Η καημένη Σαϊμάα λόγω της ασιτίας και της απάνθρωπης κούρασης δε γνώριζε τι της συνέβαινε. Κάπου στο υπόγειο την έπαιρναν, αλλά πού... δεν γνώριζε.

Φωνές δεν άκουγε, ούτε παρακάλια, ούτε κραυγές, απόλυτη ησυχία.

"Παράξενο" σκέφτηκε.

- Μία στάση πριν το τέλος.

Της είπε ο Χάροντας που δεν αποχώρησε από κοντά της μήτε για ένα δεύτερο.

Η Σαϊμάα δεν έδωσε και ιδιαίτερη σημασία στα λόγια του Χάροντα. Αλλά γύρισε να τον κοιτάξει.

Στη θέση των ματιών του υπήρχαν δύο κενά, μάτια δεν υπήρχαν εντούτοις δάκρυα έσταζαν από εκεί, δάκρυα κόκκινο-βαμμένα, δάκρυα αίματος.

- Μη κλαις άλλο για μένα, μάταιο είναι. Θα πεθάνω όπου νάνε και κανείς δε θα το μάθει. Ούτε η καημένη μου μητέρα, ούτε ο πατέρας μου, ούτε και τα αδέλφια μου. Θα πεθάνω σαν σκυλί και ακόμη χειρότερα! Θα ξεχαστώ σαν και τόσους άλλους άγνωστους ήρωες.

Του απάντησε. Το στόμα μετά βίας κουνιόταν.

Της έβαλαν μία άσπρη ενδυμασία, η οποία κάλυπτε ολόκληρο το κορμί της ( από τον αστράγαλο μέχρι τους καρπούς των χεριών της κάλυπτε, ακόμη και τον λαιμό της ). Εκτός αυτού, της έβαλαν μια μαντήλα πρόχειρα.

Δε γνώριζε τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, πως θα την πάντρευαν με έναν από τους φύλακες. Όλα έπαιζαν σαν ταινία μπροστά της.

Οι κινήσεις γίνονταν γι'αυτην σε επιβράδυνση. Τα στόματα των τριγύρω άνοιγαν αλλά λέξεις δεν έβγαιναν ούτε φωνές. Σαν και να παρακολουθούσε μία βουβή ταινία του 20ου αιώνα.

Καθώς επίσης, όλα ήταν θολά μπροστά της. Οι αστυνόμοι  ή ο νόμος ήθελε να ξεμπερδεύει μαζί της. Μέσα σε μία ώρα παντρεύτηκε.

Την πάντρεψαν με τον Μουλά. Μέσα από όλη αυτή τη θολούρα ξεχώρισε το πρόσωπό του. Με ένα χαμόγελο στα χείλη και τα  μάτια του έλαμπαν από χαρά. Χαρά για ποιο λόγο; Μόνο εκείνος γνωρίζει. Άγγελος ανάμεσα σε δαιμόνια.
Όλα αυτά συνέβησαν σε μια σεμνή και βιαστική τελετή.

Μετά από αυτή την έβγαλαν αμέσως από το δωμάτιο και την έσυραν στο κελί της μαζί με τον Μουλά. Ήταν η ώρα της αναμενόμενης είσοδος της στην Κόλαση και η απομάκρυνσή της από τις πύλες του παραδείσου. Ο μεσολαβητής ήταν ο Μουλά. Αυτός θα αποφάσιζε τη μοίρα της για τη μεταθανάτια ζωή της.

Η Σαϊμάα καθισμένη στο πάτωμα ανέμενε να γίνει ό, τι κι αν ήταν γραμμένο.

Όταν ήταν η ώρα της πράξης. Ο ένας δίπλα στον άλλο, μέσα, καθισμένοι σε απόλυτη ησυχία.

Η Σαϊμάα πού και πού τον κοιτούσε, το ίδιο κι αυτός.

Μέχρι που...

- Δε θα κοιμηθώ μαζί σου.

Δήλωσε, από το πουθενά και χαμηλόφωνα έτσι ώστε να μην ακουστεί απέξω. Την κοίταξε κατάματα με λύπη.

Η Σαϊμάα δεν είπε τίποτα. Τα μάτια της ήτανε εστιασμένα στο κενό.

- Αξίζεις τον παράδεισο! Ο αγώνας σας είναι σημαντικός για όλους εμάς, ακόμη και γι'αυτούς που αποτελούν οι εχθροί του. Οι σφαίρες σας δεν είναι φτιαγμένες από μέταλλο, αλλά από τα συνθήματα. Τα όπλα σας δεν είναι υλικά, αλλά τα λόγια σας. Ο στρατός σας είναι η δικαιοσύνη.  Πρέπει να συνεχιστεί όλο αυτό!

Συνέχισε πιάνοντας ταυτόχρονα το χέρι της.

Η Σαϊμάα κοίταξε το πρόσωπό του. Τα μαύρα φρύδια του ανασηκωμένα ελαφριά και τα μαύρα μάτια του αστράφτουν.

Δεν είπα τίποτα, απλά κοιτούσε. Ο Μουλά θα παραβάσει με αυτόν τον τρόπο τις οδηγίες των ανώτερων του. Όμως το είχε αποφασίσει ήδη.

Έβγαλε το μαχαίρι του κι έκοψε με τη λεπίδα του μαχαιριού του το χέρι του. Το αίμα αυτό που χύθηκε  το άπλωσε ελάχιστα πάνω στην άσπρη ενδυμασία της - λίγο πιο πάνω από τα γόνατά της.
Έτσι ώστε να φανεί πως το είχαν κάνει πράγματι.

- Χάρηκα που σε γνώρισα.

Του είπε η Σαϊμάα με βουρκωμένα μάτια.

- Κι εγώ το ίδιο.

Της είπε και σηκώθηκε να φύγει. Βάδιζε προς την πόρτα μέχρι που η Σαϊμάα του φώναξε.

- Στάσου! Πες μου τουλάχιστον το όνομά σου!

- Μουλά Βαβχάρ. Το δικό σου;

- Σαϊμάα Shirazi.

- Χάρηκα για τη γνωριμία Σαϊμάα Shirazi.

- Κι εγώ.

Δάκρυζε πλέον. Μόλις έφευγε.

Άφωνα με τα χείλη της σχημάτιζε τη λέξη "Ευχαριστώ".

Ο Μουλά της χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

Άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Θα την ξανάβλεπε στην εκτέλεσή της. Μακάρι να μπορούσε να κάνει κάτι!