" ဟုတ္ကဲ့... သမၼတႀကီး..."
" Taehyungက... မင္းနားမွာမလား..."
" ဟုတ္... ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူ ရွိေနပါတယ္..."
" သတင္းေထာက္ေတြက အိမ္ျပာေတာ္အေရွ႕မွာ ေရာက္ေနၾကတယ္.. အေျခအေနက ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနလို႔.. မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူလုံးမျပဘဲ ေရွာင္ေနၾကဦး... "
" သမၼတႀကီး... ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ သခင္ေလးရဲ႕သတင္းက..."
" ငါ ေျဖရွင္းလိုက္မယ္... စိတ္မပူနဲ႕... Taehyungကိုသာ ဂ႐ုစိုက္လိုက္..."
" ဟုတ္ကဲ့..."
အျပစ္တင္ျခင္း တစုံတရာပင္မရွိသည့္ သမၼတႀကီးဟာ ေအးေအးလူလူပင္ Jungkookကို စကားဆိုၿပီး ဖုန္းျပန္ခ်သြားခဲ့သည္ ။
ေတြးဆဆျဖစ္သြားရသည့္ Jungkook၏မ်က္ေမွာင္က အနည္းငယ္ စုႀကဳံ႕သြားခဲ့သလို အညိုေလးကလည္း ေမးဆတ္ျပလာသည္ ။
" ဘာတဲ့လဲ..."
" သခင္ေလးကို ဂ႐ုစိုက္ေပးပါတဲ့..."
" ဟက္... အဆန္းပဲ... သူ႕ေနရာက ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရတာေတာင္မွ ဘာမွမျဖစ္သြားဘူးတဲ့လား..."
" သမၼတႀကီးက သခင္ေလးကို ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္..."
" ငါေတာ့ အဲ့လို တစ္ခါမွ မခံစားရဘူး..."
" ဒါနဲ႕... ဒီသတင္းေၾကာင့္ သတင္းေထာက္ေတြက တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနေလာက္မွာမို႔... ေက်ာင္းသြားတက္ဖို႔ေတာ့ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး သခင္ေလး.. သတင္းေတြ မရွင္းလင္းခင္အထိ ေရွာင္ေနရမယ္..."
" ဝိုး... သတင္းေကာင္းပဲ..."
ထိုစကားေၾကာင့္ သိသိသာသာ ျမဴးထူးသြားသည့္ အညိုေလးက သူ႕ေဘးမွာထိုင္ေနသည့္ Jungkook၏ေပါင္ေပၚကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးပစ္တင္လာခဲ့ကာ ခပ္စစေလးၾကည့္လာသည္ ။
" ငါတို႔ေတြ.. အားလပ္ခ်ိန္အရွည္ႀကီး ရၿပီဆိုေတာ့... ငါ့ရဲ႕ အေမွာင္ထုTraumaကို ေအးေဆးကုသလို႔ရၿပီမလား.. ဟင္?... ဟင္?..."
" ဒီေလာက္ တေလာကလုံး ပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အဲ့လို အေတြးဝင္နိုင္ေသးလား.. သခင္ေလး.. နားနားေနေနနဲ႕ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေန... ကြၽန္ေတာ္ မအားဘူး... လုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္..."
Part ~ 31
Start from the beginning
