Νύχτα μαρτυρίας

Κελί

Νύκτες βάναυσες είχε περάσει η νεαρή Σαϊμάα. Φυλακισμένη εδώ και πέντε ημέρες σε ένα δωμάτιο τόσο μικρό που ίσα ίσα θα χωρούσε τρία άτομα. Ένα παράθυρο υπήρχε, το οποίο φώτιζε ολόκληρο το δωμάτιο, με θέα το προαύλιο, μολαταύτα δε μπορούσες να το ανοίξεις. Εντούτοις, από τις απλές ακτίνες φωτός του ηλίου που τους πρόσφερε, τους έδινε την απαραίτητη δύναμη για να συνεχίσουν τον αγώνα τους.

Σε αυτό το μικρό δωμάτιο έπρεπε να συμβιώσει με δέκα συμφοιτήτριες της. Όλες όπως κι αυτήν αγωνίστριες της ελευθερίας και των ανθρώπινων ιδανικών.

Ουδεμία δεν αρνήθηκε τη συνεργασία για αυτή τη βίαιη συμβίωση τους και κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Χώρισαν τον χώρο, μοίρασαν τα ελάχιστα υφάσματα που τους είχαν προσφέρει και προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Φαγητό έβλεπαν αραιά και που, αλλά το νερό ήταν το μόνο αγαθό που εξασφαλιζόταν καθημερινά. Ότι μπορούσαν το μοίραζαν σε δέκα.

Όλα όσα κατάφεραν να τα μοιράσουν μεταξύ τους το έκαναν , όμως το οξυγόνο δε μπορούσαν. Η ατμόσφαιρα εκεί μέσα ήταν ασφυκτική και ελάχιστες πηγές φρέσκου αέρα υπήρχαν.

Και οι καιρικές συνθήκες δε διευκόλυναν καθόλου την κατάσταση. Κατά τη διάρκεια της ημέρας η θερμοκρασία του δωματίου έφτανε μέχρι τριάντα βαθμούς και άνω σταθερά, ενώ τη νύχτα σε μονοψήφιους αριθμούς.

Ο Χάροντας ανέμενε εκεί στη γωνία μέχρι να συμβεί το μοιραίο. Χάραζε πάνω στον πέτρινο τείχο με το δρεπάνι...πόσα λεπτά περνούσαν από τη στιγμή που πάτησαν οι νεαρές το πόδι τους στο κελί. Κάλυψε ολοκληρωτικά τον ένα τείχο.

Μαυροφορεμένος όπως πάντα, αλλά με δακρυσμένα μάτια. Μοιρολογούσε σιγανά την καθεμία τους.

...

Κλεισμένες εδώ και πέντε μέρες. Σε καμία το ηθικό δεν κατάφεραν να κλονίσουν, μια και τα τριγύρω κελιά ήταν παράλληλα γεμάτα με νέους και νέες που τόλμησαν και παραβιάσαν τον "ισλαμικό νόμο" του κράτους τους.

Μέρα - νύχτα τραγουδούσαν κυρίως στα περσικά, αλλά και αραβικά, αγγλικά, τουρκικά - ο καθένας σε όποια γλώσσα γνώριζε, τραγουδούσε -.

Ήταν η μόνη τους χαρά που δεν κατάφεραν να πάρουν. Είχαν γλώσσα, είχαν λογική και είχαν στόχο, τίποτα δεν τους σταματούσε στο να τραγουδήσουν και να χαρούν τη μικρή τους ζωή.

Συμμετείχαν σε αυτό και οι δέκα φοιτήτριες.

Αυτό τους πρόσφερε ακόμη περισσότερο θέληση να συνεχίσουν να παλεύουν!