LİVELY

Final

Her şey düzelmişti. Annemle anne kız olabilmiştik. Şuan ne yapıyorduk aradan tam 6 yıl geçmiş biz 24 yaşında olmuştuk.

Ve Deniz ile düğünümüz için gelinlik alışverişindeydik. Ben tıp kazansamda hayallerimin peşinden gidip yazar olmuştum. Deniz ise her zaman istediği makine mühendisliğini bitirmişti. İkimizde deli gibi çalışıyorduk 4 tane kitabım yayımlanmıştı hepsi de büyük ilgi görmüştü. Fan toplantıları kitap imzalama derken ülkemizin her yerini gezmiştik. Balayında ise Dünya turu yapacaktık. Babam damadıni biraz zor kabul etse de şuan beraber tavla atabilecek kıvama gelmişlerdi.

Biz mutluyduk. İki hafta sonra resmi karı koca olacaktık. İkimizde okulun bitmesini bekledik ve 6 yil boyunca birbirimizin hakkında bilmediği tek bir şey kalmadı. Lisedeki zorbalıklar yoktu. Panik atak yoktu üzgün olsam Deniz'imin mavilerinde dinleniyordum. Onunla zaman geçirmek dünyanın en güzel şeyiydi. Ve gercekten sevildiğini hissetmek. Peki lisedeki İpek ile şimdi ki İpek arasındaki fark ise şuan daha cesur daha özgüvenli. Değişmeyen tek şey ise Deniz'e olan sevgisiydi herhalde.

"Sevgilim ne yapıyorsun masa başında."

"Mavişim gel veda ediyorum."

"Kime?"

"Hayatım kime olabilir?"

"Aa doğru bizi okurken az da olsa sevinebilen o minik kitleye. Benden de selam söyle."

"Size selamı var."

"Hayatim bence onlar şuan bizi okuyabiliyorlar yani dipnot düşmene hiç gerek yoktu."

"Bak sen burada yazar benim sen karışma maviş."

"Yazar hanım o zaman mutfakta sizi bekleyen sıcak yemek var. Önce o mideyi doyur bakalım."

"Tamam hemen geliyorum."

Neyse ufak bir not bırakmak istiyorum.

"Mutluluk çok uzakta değil sadece görebilmek yeterli. Bazen hayati akışına bırakmak sizi daha cesur yapar korkmayın boşaltacağaniz bardak elbet bir gün dolar."

"Hayatım makarna soğudu hadii."

"Tamam geliyorum. Neyse bizden şimdilik bu kadar kendinize iyi davranın sizleri seviyoruzz."

Bitti...