The hatred that dries up

•|Τ Ρ Ι Α

Μα οι υποσχέσεις για αυτό υπάρχουν , για να σπάνε...

Η υπόσχεση τους ήταν μια υπενθύμιση.

Ξανα ζουν το συναίσθημα από την αρχή. Ειναι λες και την φιλάει για πρώτη φορά. Ειναι λες και τον φιλάει για πρώτη φορά.

«Μην το ξανα πεις!» Του ζητάει κλαψουρίζοντας καθώς την φέρνει όλο ένα και πιο κοντα του.

Έχουν κολλήσει σαν μαγνήτες. Λειτουργούν σαν κομμάτια παζλ...

Τα χέρια της ζαλίζουν τις τρίχες του κεφαλιού του και τα δικά του πιέζουν τον αυχένα της και την μέση της με τον πιο ερεθιστικό τρόπο.

«Θα στο λέω κάθε φορά που θα μου ζητάς να σου λέω κάτι που δεν πρέπει να σου πω!» Γρήγορες ανάσες.

Προσπαθούν να ηρεμήσουν.

Μα είναι τόσο όμορφη! Είναι ένα έγκλημα και μια αμαρτία. Και επέλεξε να πέσει με τα μούτρα χωρίς να το επιλέξει...

Τα πράσινα μάτια της λάμπουν πιο πολύ από ποτέ.

Τα τζάμια έχουν θολώσει.

Τα δάχτυλα της γυρνάνε γύρω από τις μπούκλες του.

Σκύβει αργά και η μύτη της ακουμπά απαλά την τρίχα του ενώ εκείνος έχει μπροστά στο οπτικό του πεδίο ακάλυπτο τον λευκό λαιμό της.

Το άρωμα της τον βασανίζει.

Από την άλλη , η Αντιγονη ρουφάει μια γερη δοση των φρούτων του δάσους.

Είναι σκέτο νέκταρ!

Απομακρύνεται και πάλι.

Κοιτάζονται.

Να πάρει η οργή...

Δυο μαραζωμένα λουλούδια που ξεριζώνονται και πλέον στο χώμα η ρίζα αποκτά ξανά πλούτο.

Δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ πως τα δάχτυλα της στροβιλίζουν και σχηματίζουν τα κάστανα μπουκλακια του , πως την έσφιγγε πάνω του , πως απλά βυθίστηκαν στην σιωπή ζητώντας μια άγχη συγγνώμη που ποτέ δεν θα ειπωθεί από κανέναν από τους δυο.

Και οι στίχοι διεγείρουν τα άκρα τους που μουδιάζουν από την επαφή.