"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldıza dokunarak bana destek olabilirsiniz.♡
Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim. Bu bölüme yapacağınız yorumları da sabırsızlıkla bekliyorum. Bol bol yapmayı ihmal etmeyin :)
Medyadaki şarkıyı açıp arkanıza yaslanarak okumaya başlayabilirsiniz.
Keyifli okumalar.♡
Instagram: gizzemasllan / kuralsizofficiall
******
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
75. BÖLÜM "ANNE"
Yüzümde ve saçlarımda gezinen bir el beni düştüğüm derin uykudan uyandırırken başım çatlayacakmış gibi ağrıyordu. Bir yandan bu ağrıyla baş etmeye çalışırken bir yandan da olanlar bir bir zihnime geldi ve kalbim göğüs kafesimi zorlayacak kadar hızlı atmaya başladı. Eş zamanlı olarak gözlerimden birer damla yaş akarken "Yiğit." diye mırıldandım.
"Buradayım." dedi, elimi tuttu. Yaşadığım o anlar kabus değildi, bundan emindim ama buna rağmen yanımdaydı. Bir şey olmamıştı, zarar görmemişti ve sımsıkı elimi tutuyordu.
"Yiğit." diye mırıldandım yine, tek amacım sesini bir kez daha duymaktı.
"Buradayım Yeşim." dedi, eli bir kez daha yanağımı buldu ve yanağımı okşadı. "Yanındayım." diye ekledi, gözlerimi açmak istedim ama yapamadım, başımdaki ağrı buna izin vermedi.
"Ne oldu bir anda biz de anlamadık. Telefonu çaldı, konuşmak için odaya gitti. Fakat sonra koşarak çıktı odadan, evden de çıktı. Annesi de ben de seslendim ama durmadı, peşinden indiğimizde de zaten senin kucağında baygındı." Bu, babamın sesiydi. Yiğit'e olanları anlatıyordu. Bir an için zihnim o ana gitti, kapıyı açtığım ve onu gördüğüm kısacık ana. O adam bana Yiğit'in evinde olduğunu, o evde bir bomba olduğunu, Yiğit'in üzerinde oturuyor olduğunu söylediğinde korkudan ölmek üzereyken Yiğit kapıyı açtığım an karşımda belirmişti. Birkaç saniyeliğine de olsa tüm korkum yok olmuştu. Ardından o bombanın patladığını duymak beni ona bir şey olduğuna dair korkutmamış olsa da yaşadığım heyecan bayılıp kendinden geçmeme neden olmuştu.
"Kiminle konuşuyordu?" Yiğit'in sesi sert ve bir o kadar da soğuk çıktı.
"Bilmiyoruz, koşarken arkasından sorduk ama muhtemelen duymadı bile bizi." diye yanıtladı babam onu. "Ama her kimse çok korkmuştu, yüzü bembeyaz olmuştu." diye ekledi babam, o an kendimi zorladım ve gözlerimi araladım. Gözlerim anında Yiğit'in yeşilleriyle temas ederken hemen yüzüme dokundu.
"Yeşim." Sesi az öncekinin aksine fazlasıyla endişeli çıkarken elini tuttum. Hiçbir şey sormadı, hatta tek kelime bile etmedi. Etrafa bakındım, kendi odamda olduğumu fark ettim. Oysa çoktan hastaneye gelmişizdir diye düşünüyordum.
