"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Sol alt köşedeki yıldızı parlatarak bana destek olabilirsiniz.♡
Buraya da kalp ve yıldızlarımızı alabilirim. Ben de sizin için bırakıyorum.⭐♡
Oy sayısı yeterince yükselmediği sürece yeni bölüm gelmeyecek, lütfen bunu unutmayarak oylarımızı verelim :) sınırı şimdilik 3 bin olarak belirliyorum.
İlk defa bölüm attığım için bu kadar mutluyum hsjsjjsjsh birkaç gündür kitapta sorun vardı, bölüm dün akşam gelecekti hatta ama atamadım, neyse ki sorun düzeldi ve sonunda paylaşabildim. Bölüm atarken daha önce hiç bu kadar zorlanmamıştım doğrusu jdjsjsjhd
Şimdi sırtınızı arkaya yaslayıp kulaklığınızı takıp bu bölüm için seçtiğim şarkıyı açıp bölümü okumaya başlayabilirsiniz.♡
Keyifli okumalar diliyorum. 🍒 Bölüm sonunda görüşmek üzere.🦋
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
53. BÖLÜM "BİR DÜNYA ACI"
ELİF YEŞİM GÜRSOY
Hayatın hep oyun olduğunu düşünürdüm. Aldığımız kararların yön verdiği bir oyun olarak görürdüm. Bu yüzden de gülmeyi kendim için en büyük ödül sayar, tüm olumsuzluklara gülerek karşılık verirdim. Hayatımın büyük bir kısmını buna göre yaşamış, hep gülmüştüm. Gülmek ağlamaktan çok daha kolaydı benim için. Ta ki Yiğit hayatıma girene kadar.
Onun hayatıma girmesiyle birlikte ağlamayı öğrenmiştim, ağlamamak benim en büyük kurallarımdan biriyken beni rahatlatan tek şey olmaya başlamıştı zamanla. Düşünüyorum da son 6 ayım hep ağlayarak geçmişti. Ağlamadığım tek bir gün var mıdır acaba? Sanmıyorum.
Hayatımı mahvediyor zannettiğim adam bana hayatı öğretiyormuş aslında, hayat gülmekten ibaret değilmiş meğerse, bazen ağlamak da gerekiyormuş. Yiğit, duygularımı daha iyi yaşamama, onları bastırmama gerek olmadığını anlamama neden olmuştu. Belki de artık bu yüzden bu kadar rahat ağlayabiliyordum. Fakat bunu kendisi hiçbir zaman yapmamıştı. Hep susmuştu. Mutlu olduğunda da üzüldüğünde de canı yandığında da hep susmuştu. Ben de ona bir tek bu konuda kızmıştım, sırf bu yüzden ondan ayrılmayı bile düşünmüştüm hatta. Çünkü bana göre hayat böyle geçmezdi. Benimle gülmesi, konuşması, hayatı yaşaması gerekiyordu.
Nereden bilebilirdim ki her konuştuğunda bir kez daha susması gerektiğini en acı bir şekilde öğrendiğini?
Göz yaşlarım akarken onlara bir türlü engel olamadım. Elimdeki telefonun ekranı göz yaşlarım yüzünden ıslanmış, gözlerim ağlamaktan şişmişti artık. Telefon elimden parkenin üzerine düşüp sessizliği tok sesiyle bozarken elim yüzüme gitti, yüzüme bastırdım, ağlamaya devam ettim.
