Wschodzi słońce [ZAWIESZONE]

Rozdział 17

- No i stąd właśnie ten przecinek... - wyjaśnił Albert.

- Ach, rozumiem! – uśmiechnęła się Jolka. – Ogromne dzięki. Teraz na pewno napiszę to na 5.

- Cieszę się, że mogłem pomóc – odparł speszony chłopak.

- Wiesz co? To dla ciebie – Jola wyciągnęła z torby pyszną, białą czekoladę z orzechami.

- Moja ulubiona! – ucieszył się Albert. – Skąd wiedziałaś?

- Serio? - Jolka udała zdziwioną. - Nie wiedziałam, po prostu trafiłam – skłamała.

Chwilka ciszy. Popatrzyli sobie nieśmiało w oczy.

- To ja... pójdę już – stwierdziła Jolka.

- Może Cię odprowadzić?

Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- Jak chcesz...

Wyszli więc razem z domu.

- Raz jeszcze dzięki.

- A ja dziękuję za czekoladę.

- Spoko, drobiazg. To za pomoc.

- A ty... jaką czekoladę najbardziej lubisz?

- Ja? Marcepanową.

- Mm, ciekawy smak.

Skręcili w kolejną ulicę.

- To miłe, że mnie odprowadzasz.

- Nie ma sprawy. Przy okazji zajrzę do Franki, to niedaleko.

Jolka od razu przestała się uśmiechać.

- Super – udała miły ton.

...

Starsza siostra Franki była tego popołudnia sama w domu. Rodzice mieli wrócić późno, a Franka... Cóż, Franka też.

- Ding dong bam bam ding dong dong!

Laura otworzyła drzwi.

- Hej, jest Franka?

- Niestety nie, przed chwilą wyszła.

- Ok, to przyjdę innym razem. Dzięki – odparł trochę zawiedziony Albert.

- To cześć – pożegnała go dziewczyna.

- Cześć.

- Jeszcze jeden? – spytała się cicho, gdy już zamknęła drzwi.

 ...

- No i co ty na to?

- Wow – oceniłam– Masz talent.

Czarek uśmiechnął się, po czym odłożył gitarę i usiadł blisko mnie na kanapie.

Nastała chwila ciszy, jednakże wcale nie niezręcznej. Nagle on dotknął mojego ramienia. Wzdrygnęłam się lekko, więc cofnął rękę.

- Ty... jesteś dla mnie kimś więcej niż przyjaciółką – zaczął odważnie.

- Wiem. Ale...

- ... ale kochasz Krzyśka – dokończył chłopak.

- Tak naprawdę, to sama już nie wiem, czy go kocham – wyznałam, opuszczając głowę.