The Maze Runner || Fanfiction

Part 12

Even rap,ik weet niet of iemand dit leest,zo ja wat vinden jullie er van? Tips? Die zijn altijd welkom. Ik hoop dat het ook wat orgineel is ;) En veel leesplezier <3

Minho P.O.V
Ik kon niet geloven wat ik had gezien. Newt die Ayla de schuld gaf en met veel haat riep dat hij haar haatte. "Ga maar achter haar aan." Zei Gally. Ik knikte en liep de kamer uit. Dan de trap af en de deur uit. In het midden van de Laar bleef ik even staan om te kijken of ik haar zag. Al snel rende ik het bos in. Ayla zat tegen een boom,maar deed niks toen ik op haar af liep. Ze was toch niet bewusteloos? Toen ik naast haar ging zitten opende ze haar bruine ogen. "Hoe gaat het met...hem" Ik keek haar aan. Ze moest vast erg geschockt zijn. "Hij is bewusteloos." Antwoord ik zacht. Ze knikt even. "He,het was echt niet jouw schuld. Ik geloof ook dat we via daar weg kunnen." Antwoord ik. Ayla haalt haar schouders op. "Je weet dat Newt dat alles niet meende." Zei ik zacht. "Hij haat me" Zegt ze met een nadruk op haat. Het doet zeer om Ayla zo te zien. "Hij meende het niet." Zeg ik zacht. Een traan glijdt over haar wang. Met mijn duin wrijf ik deze weg. "Zullen we samen terug naar Newt gaan?" Vraag ik. Ze schud haar hoofd. "Het is allemaal mijn schuld." Mompelt ze. Is ze net als Newt toen hij depressief was de hoop verloren? "Nee Ayla! Dat was het niet!" Zeg ik hard. Woede golft door haar heen. "Wel Minho! Ik werkte voor hun! Ik keek toe van de eerste dag dat jullie hier zaten! Ik heb dingen mee gemaakt die jullie niet hebben mee gemaakt!" Schreeuwt ze. Ik begin te twijfelen maar druk ze weg. "Nee!" Roep ik. "Het is mijn schuld Minho! Het is altijd mijn schuld en deze keer is het dat ook!" Ze kijkt me agressief aan,en ik begin best bang voor haar te worden. "Het is mijn schuld!" Haar hand raakt met volle vaart mijn wang en verdwaasd kijk ik haar aan. Ze bukt en kijkt me kil aan. "Het is mijn schuld." Haar stem klinkt duister,iets dat ik niet gewoon van haar ben. Ik schud mijn hoofd en grijp haar schouders vast. "Dat is het niet!" Ik kijk haar net zo woedend aan als ze naar mij kijkt. Ze trapt tegen mijn mijn knie en ik kan nog net haar voet grijpen zodat ze valt. Ik houd haar tegen de grond gedrukt. "Als je zo denkt,dan zal ik niet meer in je buurt komen en dan zorg ik er voor dat je verbannen word!" Schreeuw ik woedend. "Als je me toch zo graag dood hebt,best,maar ik ben niet voor niets een runner" Sist ze. "Ben je soms ook gestoken?" Ik kijk haar woest aan. Ze deelt me weer een klap uit en ik druk haar arm tegen de grond. Ze kalmeert en langzaam laat ik haar los. "Sorry" Mompeld ze. Ik trek haar in mijn armen. "Geeft niet." Zeg ik zacht. Ze zucht even en we gaan weer zitten. "Wil je niet terug?" Vraag ik. Ze schud haar hoofd. "Ik blijf liever hier tot,ik ooit weer terug wil." Zegt ze en glimlacht flauwtjes. "Wat jij wilt." Zeg ik grijnzend en ga liggen. "Maar je zit wel met me opgescheept hé" Zeg ik er lachend aan. Ayla geeft me een vriendschappelijke mep en grijnst. "Zoals vroeger dat je Gally altijd irriteerde omdat je echt altijd bij me was." Zegt ze grijnzend en komt naast me liggen. "Jup" Antwoord ik. Er valt een stilte. "Minho?" Vraagt Ayla dan. "Ja?" Antwoord ik. "Het is wel mijn schuld." Zegt ze fluisterend. "Nee Ayla,dat was het niet." Ik kijk haar strak aan. "Denk dat nooit meer" Mompel ik. Ze knikt en ik glimlach. "Mooi" Zeg ik dan. Het is weer stil. Ik ga net als Ayla zitten en kijk haar aan. Ze kijkt op dat moment mij ook aan. Haar bruine ogen glinsteren,ook al is geen enkele emotie te lezen. Haar lippen staan in een glimlach en komen wat harder uit door haar bleke huid. Haar bruine golvend haar ligt zoals altijd netjes in model. Ze draagt een witte topje met de tekst 'A real nightmare' ze heeft een jeans short aan en aan haar riem zit haar mes. Ze ziet er sterk en kil uit,en ze straalt een kalm gevoel uit. Ze ziet er totaal niet breekbaar uit. Iemand die vecht tot ze sterft. En iemand die al te veel heeft mee gemaakt. Ik kijk snel weg als ik me betrap dat ik zat te staren,maar ze leek het niet te merken. Newt heeft geluk met een meisje als Ayla,en anders maakt Thomas nog een kans. Ik vraag me af waarom ik zo over Ayla loop te denken. Dat gebeurt de laatste tijden echt vaak en als ik haar zie maakt mijn hart een sprongetje. Ik krijg altijd een warm gevoel. Is dit hoe Newt zich voelt? Ben ik soms verliefd op mijn beste vriendin? Nee,het mag niet. Bovendien verpest ik zo onze vriendschap. En dan zou ik vast kloppen van Newt krijgen. Ik werp haar weer een blik en ze glimlacht even. Ze heeft een bloem in haar haar gestoken. Een bloesem van de boom waar we ondee zitten. Waarom isbhet toch zo moeilijk om haar niet te kussen? Wat doet ze me toch aan? En zonder er bin na te denken druk ik mijn lippen op de hare. En zij slaat haar armen om mijn nek heen. Dit is fout,dit is o zo fout. We zitten verdomme Newt te bedriegen. Ik trek me terug en kijk haar aan. "Sorry" Mompel ik. "Maar zeg niks tegen Newt." Vervolg ik. "Was ik ook niet van plan. En als hij er ooit achter kom zeg ik dat het puur uit wanhoop was en ik er niet bij na dacht." Antwoodd ze. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Kan ze soms de toekomst voorspellen? Geen idee,maar wat ik wel weet is dat ze slim is en erg goed geheimen kan bewaren. "Zullen we terug gaan?" Vraagt ze. Ik knik en samen,als vrienden lopen we terug.