The Maze Runner || Fanfiction

Part 6

"Ayla,beloof me dat je me vergeeft zodra je alles herinnert. Ik heb er voor gezorgd dat je herinneringen rap terug zult krijgen." Klinkt een zachte stem. De brunette draagt een jas waar WICKED op staat. "Mam,waarom ik?" Het klinkt smekend. "Het was niet mijn keuze lieverd,maar jij bent net als de andere immuun,jullie zullen een nieuwe generatie vormen die ons door testen kunnen helpen." Gaat de vrouw verder. "Maar Ayla,vergeet niet dat het niet mijn keuze is." Fluistert ze. Iemand pakt haar arm vast en trekt langzaam de vrouw mee. "Ayla,ik weet dat jij hen kunt redden! En vergeet niet,het was niet mijn keuze!" Iemand in hetzelfde witte jas begeleidt het meisje. Ze proberen haar gerust te stellen en dan word alles zwart...

Lichten flitsen rap voorbij. Zacht gekreun vult de ruimte. Haar bruine haren plakken tegen haar lijf. Met veel moeite probeert de brunette te gaan zitten. Pijn dreunt in haar hoofd,gevolgd door misselijkheid. Zwarte vlekken dansen voor haar ogen,tot dat ze bewusteloos neer valt. Krakend komt de ijzeren kooi tot stilstand. Iemand opent de deuren en licht schijnt binnen. Als verdoofd zie ik hoe iemand de box in springt en verbaasd kijkt als ze de persoon zien. De persoon die ik ben. "Alby,wat is er?" Roept iemand. "Het...kan niet." Zegt Alby hoofdschuddend. De bruine ogen van de brunette vliegt open. "Newt!" Schreeuwt ze en dan valt ze weer bewusteloos. "Haal Jeff en Clint!" Beveelt Alby. Dan ziet hij het,het briefje in de hand van het meisje. Langzaam pakt hij het en leest het. "Wat staat erop?" Alby kijkt naar de jongen die het vroeg. "Zij zal jullie en Newt kunnen redden." Leest Alby voor. Jeff en Clint springen de box in en tillen voorzichtig het meisje op. Alby laat hen het papiertje lezen. Angst,verbazing,en van alles staan in de ogen van iedereen. Zodra het meisje uit de box is probeert iedereen een glimp van haar op te vallen. "Een meisje!" Roept iemand geschokt. "Is ze mooi?" Roept een ander. "Minho,denk je daar nu echt aan?" Zegt Alby geïrriteerd. Minho haalt zijn schouders op en helpt Jeff en Clint het meisje te dragen. Alby beveelt iedereen terug te gaan werken.

Gepiep schalt door de kamer en met een geschrokken kreet schiet ik overeind. Mijn hart bonst wild in mijn borstkas en al snel vliegt de deur open. Minho,Thomas,Clint,Jeff,Alby en Newt komen binnen. "Gaat het?" Vraagt Newt bezorgd. Langzaam knik ik. "Minho,Thomas,ga jullie alvast maar klaar maken." Zegt Alby. Dan kijkt hij me weer aan. "W.I.C.K.E.D" Zeg ik en kijk ze aan. Verwarring staat in hun ogen. Jeff en Clint kijken elkaar aan. Ik zie alles weer voor me. Vaag hoor ik mijn naam,maar herinneringen flitsen voorbij.

Een 14 jarig meisje zit aan een tafel over een vrouw. "Oké Ayla,je moet me vertellen wie je allemaal kent." Zegt de vrouw vriendelijk. "Mama en papa" Antwoord ze. "En Newt,maar enkel bij naam en Minho ken ik ook enkel bij naam. En Thomas." Antwoord ze. "Thomas?" Vraagt de vrouw. "Ja,die jongen met bruin haar." Antwoord het meisje. De vrouw knikt even. "Is dat iedereen?" Vraagt ze dan. Het meisje knikt. Maar dan schiet haar iets te binnen. "Gally" Antwoord ze dan. "En wie is dat?" De vrouw kijkt haar glimlachend aan. "Mijn broer." De vrouw knikt en schrijft wat op.

Een andere herinnering komt meteen er achterna.

"Waarom ik?" Vraagt de 14 jarige Ayla,vlak voor ze meegenomen word. "Omdat jij anders bent dan de rest." Zegt de vrouw. Ayla schud haar hoofd. "Waar zijn ze?" Vraagt ze dan. "In het labyrint,maar ga nu terug werken." Zegt de vrouw rustig. "Waarom?" Zegt ze zacht. "Omdat het eenmaal zo is nu.." Zegt de vrouw. "En Newt?" Fluistert het meisje zacht. "Hij leeft nog." Zegt de vrouw zacht. Een traan loopt over de wang van het meisje. "Ik wil het niet." Zegt ze zacht. "Het komt goed Ayla,echt waar." Het meisje knikt en staat op,ze volgt de vrouw. "Je zult het goed doen,daar ben ik zeker van." Legt ze uit. Als verdoofd volgt ze de vrouw.

Ik hoor steeds mijn naam,maar ik kan niks doen. Alsof iemand anders mijn controle over me heeft overgenomen.

"Je bent goed bezig Ayla,alles wat je ziet schrijf je op." Zegt de vrouw. Het meisje knikt,maar stopt op het moment als iemand springt,van de muur. De vrouw zag het ook en geeft wat bevelen. "Ayla,kom met me mee." Zegt ze en loopt van de rest weg. Ze staat op en loopt achter de vrouw aan. "Het spijt me dat je dat moest zien,maar het is de vraag of Newt het zal halen." Zegt ze zacht,vol medeleven. "Kunnen jullie niks doen! Help hem dan toch!" Barst ze uit. "Ik wil dit alles niet meer doen!" Schreeuwt ze. De vrouw kijkt haar woedend aan. "Niet weer Ayla! Je moet!" Zegt ze dwingend. "Nee!" Schreeuwt ze koppig. Vol woede kijkt de vrouw haar aan."Je kunt kiezen,het labyrint in gaan of hier helpen." Zegt de vrouw streng. "Laat me dan maar weg slijten in dat verdomde labyrint,maar ik ga absoluut niet meer voor jullie werken!"

Met een schok ben ik weer terug in de werkelijkheid. "Ik ben een van hun." Zeg ik. Ik ben er van bewust dat iemand mijn schouders beet heeft. "Van wie? Ayla?" Het is Minho. "Diegene die jullie hier in hebben gestopt" Zeg ik zacht. Het is stil. "Ik kan het me allemaal weer herinneren,het is allemaal een test." Begin ik. "Als kinderen werden we al getest. Ik kende een paar van jullie,Newt,Minho,Thomas en Gally,Gally mijn broer." Zeg ik. "Ik was 14 toen jij,Newt,Minho,Gally en nog een paar hier werden gestopt. Ze dwongen me om jullie in de gaten te houden. Tot dat jij sprong." Ik kijk naar Newt. "Maar ik kon enkel kiezen of ik verder zou gaan werken voor hen of ik kon kiezen dat ik bij jullie in het labyrint gestoken werd." Ik kijk Alby aan. "En wat denk je dat ik gekozen had?" Vraag ik grimmig aan hem. "Laat me dan maar weg slijten in dat verdomde labyrint." Zei ik. "Dat zijn de exacte woorden die ik zei." Zeg ik. Ik kijk naar Minho. "Voor jij hier zat was je al mijn beste vriend,we zijn al heel ons leven bevriend met elkaar." Zeg ik. Alby schud zijn hoofd heen en weer. "Hoe kan het dat jij je alles kunt herinneren?" Vraagt hij verslagen. "Omdat mijn moeder er voor gezorgd had dat ik vroeg of laat alles terug zou herinneren." Zeg ik. "En ik zal mijn best doen om jullie hieruit te krijgen,zoals wat er op het briefje stond." Alby kijkt me verbaasd aan. "Hoe weet je van het briefje?" Hij kijkt me strak aan. "Omdat ik het misschien vast had toen ik even bij bewustzijn was in de box toen die nog niet helemaal boven was." Zeg ik. Iedereen wisselt blikken met elkaar uit. "Maak die belofte dan waar." Zegt Newt. Ik knik en kijk dan naar Minho en Thomas. "Dan gaan we,we hebben alles al voor je ingepakt." Zegt Thomas. Ik knik,trek rap mijn schoenen aan en volg ze. Ik doe mijn rugzak om mijn schouders en ren achter Minho en Thomas aan.