DANGER

17

(1236)

Τρέχοντας στο σπίτι που ήταν χτισμένο μέσα στο δάσος... Κρηφτικα ώστε να μην με δει...

- κρυψου...

- κρυψου καλααα...

- ασημίνα δεν πρέπει να σε βρω....

ΤΙ στο καλό ή φωνή του είναι τόσο γνώριμη θα μπορούσε να είναι ο..

Η πόρτα ξαφνικά χτύπησε, έξω έβρεχε καταρακτοδος και η καρδιά μου ακόμα να χαλάρωσει οπως και οι ανάσες μου να σταθεροποιηθουν από το τρέξιμο.

Τα ρούχα μου είχαν βραχεί και τα μαλλιά μου εσταζαν το νερό της βροχής..

Πλησιαζοντας ακόμη καλύτερα, προσπάθησα να αντικρίσω από το παράθυρο μεχρι και την παραμικρη φιγούρα όμως δεν φαινόταν κάνεις.

Ένιωθα την ψυχή μου πλέον ελεύθερα χαλαρή σαν ένα βάρος να έφυγε από πάνω μου..μόνο τότε άνοιξα την πόρτα.

Ανοίγοντας την κοίταξα το άτομο το οποίο θα ήθελα να δω αλλά και να κρυφτώ πιο πολύ από ποτέ.

A- tae-hyung?..

Ειπα κάνοντας βήματα πίσω..

Τ-ασημίνα σου είπα...

Ειπε καθώς μπήκε μέσα στη μικρή καλύβα..κλείνοντας την πορτα πίσω του...

Τ-πως δεν έπρεπε να σε βρω.

Α- taehyung μη! , όχι!!

Το ξυπνητήρι μου τότε ήχησε στο δωμάτιο κάνοντας με να πεταχτώ σε όρθια στάση από το κρεβάτι...

Α- όνειρο...είπα τριβοντας το πρόσωπο μου ώστε να ηρεμισω τον εαυτό μου από την αναστάτωση

Α-Ήταν όνειρο.

Έλεγα για ακομη μια φορα στον εαυτό μου για να τον καθυσηχασω, Βγηκα από την επιφάνεια του κρεβάτιου πάτωντας στο κρύο μαρμάρινο πάτωμα.

Ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου βγάζοντας τον εαυτό μου έξω από αυτό συναντάω τον taehyung με την οδοντοβουρτσα στο στόμα, και αρκετά κεφάτο ενώ δεν είναι καθόλου πρωινό άτομο...

Ύποπτο.

Α- καλημέρα..

Τ-καλημέρα κάτω έχει φαγητό,

Α- δεν έχω πολύ όρεξη.

Τ-θα φας κάτι όμως γιατί έχουμε πολύ δρόμο Κι έχουμε αργήσει;

Α- που θα πάμε;

Τ- εκεί που ξεκίνησαν όλα..

Α- ακούγετε αρκετά τρομακτικό...