Başqa

Yuxu

*Aubrey*

Onun yanında iken tamamile ferqli birine çevrilirdim.Özümü çox rahat hiss edir,sanki bu dünyadan ayrılırdım.Ne olurdu mene?!Neyleyirdi o mene?!En esası ise niye qebul edirdim men bunu?!Niye ona qarşı bu qeder zeif idim ki?!
Bir şeyler var idi...Ferqli bir şeyler..Anlayırdım getdikce,men onun yanındayken özüm olurdum.Sehv elemekden qorxmurdum,yada maska taxmaq mecburiyyetinde qalmırdım.Meni herşeyimle:zeif nõqtelerim,yaxşılıqlarım,pisliklerimle qebul etmişdi.Men ferqli hiss edirdim.M-Men aid olduğum yeri tapmış kimi hiss edirdim...

Saatlardır başımı çiynine qoyub birlikde denizi seyr edirdik.Özümü gõrürdüm.Indiye kimi denizdeki dalğalar kimiydim;çox güclû gõrüner eslinde ise çox zeif idim.Indi ise deniz qumları kimi:kiciçik amma çox güclü-her yuyulduğunda daha da güclenen...
"Aubrey?" deye seslenende gõzlerimi denizden ayırmadan cavab verdim"Huh?!"
"B-Bir gün yanında olmasam.." deyende başımı süretle qaldırmış,gõzlerimi gözlerine dikmişdim. Sesi titreyirdi,gözlerini qaçırırdı.Inadına daha da gõzlerimi dikirdim üzerine.Danışmayacağını görerek men davam etdim"Olmasan?!"
"Meni bağışlayarsan?"
Verdiyi sual ile yerimde donub qalmışdım.Menim yanımda olmayacağını deyirdi ve bunu bağışlamağımı isteyirdi.Ede bilerdimmi bunu?!Gücümü ondan alan men,gücümü itirmeye hazır idimmi?!Yox,hele buna döze bilmezdim.Amma indi niye ona"Yox,heyatım boyu bağışlamaram " cavabını deye bilmirdim?!Niye susurdum?!
Onu itirmekdenmi qorxurdum?!Sussam yanımdamı qalacaqdı?!Mene acıyaraq mı?!Men onun meni sevdiyini düşünmüşdüm.Indi verdiyi sual ise..Nece bu qeder dûşüncesiz ola bilib canımı acıdır?!!
Beynimde suallar gezir,qarşımda ise menden cavab gözleyen eyni zamanda gõzlerini qaçırdan Klaus var idi.Gõresen bilirdi mi;Canımı acıtdığını?!
Bir uşaq Klausun paltarından dartaraq meni bu ezablı andan xilas etmişdi.Uşağın üz-gõzü toz içerisinde,paltarları cırıq-cırıq idi.Yene de parıldayan gözleri üzündeki saf gözelliyi õne çıxardırdı.Klausun qarşısına keçib"Qaqaş bidene ayda noyay" deyerek elindeki mendillerden birini uzatdı.Klaus ilk evvel uşağa qeribe baxsa da,sonra cibinden pul çıxardıb"Neçiyedir?! "deye sual verdi.
Içimden 'Eee Yuh yani' dedim.
Uşaq utanaraq başını qaldırıb "50 qepik amma 40 da versen olay.Teki al qaqaş,bacım acdı,ona çöyey aymayıyam"
dediyinde içim parçalandı.Cılız,zeif bir uşaq idi.Õzünü deyil de bacısını düşünürdü o yaşında.Ûstelik bunu dilenerek etmirdi.
Klaus eyilib uşağa qulağına nese dedikden sonra Uşaq başını asağı yuxarı sallayaraq gülümsedi.
Ne demişdiki uşağa?!
Uşaq torbasındakı mendillerin yarısını Klausa,yarısını da mene verdi.Ne yeni?Bütün mendilleri aldı?!

-Hey,Aubrey haydi! deye qolumdan tutdu Klaus.
Açıqlama gözlercesine sifetine baxsam da,heçbir izah gelmedi.
"Bûtün mendillerı ald.. "demeyime icaze vermeden ayağa qalxaraq "Ele şeyler kinolarda olur,gözelim."
dedi.
Ister-istemez üzümde gülümseme yarandı ve "O zaman?!" deyerek mende ayağa qalxdım.
Klaus mendilleri torbaya yığmağa başladı"Uşaqla anlaşma eledim.Bûtün mendilleri satacağıq ve qarşılığında bize 50 qepik verecek"
Ah bu Klaus...Bu ankı hisslerimi ifade ede bilmezdim.Hem sevinmiş,hem de teeccüblenmişdim.Mat-mat sifetine baxmağımdan bezmiş olacaq ki,
"Ne o?Yoxsa satmaqdan utanırsan?!" dedi
"Elbette yox"
Ikimizde ferqli istiqametlere yönelib mendilleri satmağa başladıq.Belelikle bir şansım olmuşdu:insanlara ferqli bir pencereden baxa bilirdim.Her zaman onlarla eyni seviyyede olmuşdum.Ne qeder onlar kimi olmamağa çalışsam da,neticede onların içerisindeydim.Indi ise onlara aşağıdan derinliklerden baxırdım.Ilk başda Kiçileceyimi düşünerek qorxsam da,indi anlamışdım:Vacib olan bedeninin durduğu yer deyildi.Mühüm olan qelbinin durduğu yer idi.O uşaqların çoxunun qelbi "yuxarıdakı"insanlardan yuxarıda idi.Buna göre yanımıza ilk geldiyinde de gõzlerindeki işığı aydın gõre bilmişdim...
Elimdeki mendillerin demek olarki hamısını satmışdım.Klausda ortalıqda hoqqabazlıq edib diqqet çekerek mendilleri satırdı.Yanına getmek isteyende balaca uşaq ayağımdan yapışıb dartışdırırdı.Onun boy seviyyesine eyildikden sonra,qulağıma yaxınlaşıb:"Bu oğlan sevgilindi,bacı?! ' deye sual verdi.
Eslinde özümde tam olaraq bu sualın cavabını bilmirdim.O son vaxtlar menim en çetin zamanlarımda yanımda olur,Üzümü gülümsetmeyi bacarırdı.Ona qarşı bir şeyler var idi içimde elbet.Ancaq buna heçbir zaman ad qoymağı düşünmemişdim.Belke de ad qoysam,dağılacağından ,herşeyin mehv olacağından qorxurdum.Belke de yanımda olmayacaq deye ad qoymuram.Sanki bele her an yanımda qalacaqmış kimi hiss edirem.Her gün o 'adın qoyulmasını' gözlüyeceyini düşünürem.
"Hey,Aubrey?!" deye Klausun seslenmesi ile fikirlerimden ayrıldım.
"Beli?!"
"Uşaqların sualları cavabsız qoyulmamalıdır'bunu öyretmeyibler sene?!!"
"Şey,men..."
"Sen ne??!" dediyinde gõzleri inadla bir cavab teleb edirdi.Men ise getdikce qızardığımı hiss edirdim.Ne demeli idim.Of Allahım...Bir terefden balaca uşağın cavab gözleyen gõzleri,bir terefden de üreyinin atışlarını hiss ede bildiyim Klaus.
"Bu oğlan mene sevilmeyin ne demek olduğunu öyreden adamdır" dedim gözlenilmmez bir şekilde.
Men?!!Ne dedim az evvel men?!!Sevilmek?!Sevmek?!Üstelik bunu Klausun üzüne dedim?!
Eşitdiler göresen?!!
Elimi ağzıma tutaraq qaçmağa başladım.Çox utanmışdım.Hara getdiyimi bilmeden qaçırdım.Insanlara deye-deye,üzr isteye isteye...