Χρυσό Αίμα - Μυστικά Στην Άμμο

Παράπλευρη Απώλεια

      Η Σεχμέτ είχε πράγματι εντυπωσιαστεί με τον Νάμετ. Ήταν πλέον ερωτευμένη μαζί του. Η πρώτη φορά που μία θεότητα έριχνε τα μάτια της, για έναν κοινό θνητό. Ο Νάμετ βέβαια δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, ερωτικό τουλάχιστον. Τον είχε γοητεύσει το ενδιαφέρον της «άγνωστης γυναίκας», όμως ίσως ήταν από τις φορές που απλώς χρειαζόταν κάποιον να τον ακούσει.

Δεν μπορούσε ωστόσο να παραβλέψει, το κόκκινο χρώμα των μαλλιών της. Όσο εκείνη προσπαθούσε ανώφελα να κερδίσει την καρδιά του, υπήρχαν και άλλες ερωτικές εξελίξεις, μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά, στο παλάτι της Κάτω Αιγύπτου.
     Όλη η πόλη βρισκόταν σε κλίμα βαθύτατης θλίψης, για τον χαμό του Κιμωνούτ. Μόλις είχε πραγματοποιηθεί η ταφή. Θα είχαν ακόμη μια ολόκληρη μέρα να πενθήσουν και να προετοιμαστούν για την επόμενη μάχη. Ο Ντενοτέπ είχε στο πλευρό του τον Σωτ, ο οποίος τον παρηγορούσε. Κάθονταν στις σκάλες, λίγο πριν την είσοδο του παλατιού.

Εκείνη την στιγμή, εμφανίστηκε η Ευουνέτ. Ήθελε και εκείνη να σταθεί στο πλάι του Ντενοτέπ. Ο Σωτ αισθάνθηκε την παρουσία της και χωρίς καν να ψάξει να βρει δικαιολογία, σηκώθηκε από τις σκάλες και έφυγε με γοργό βηματισμό. Στην θέση του έκατσε η μόνη γυναίκα, για την οποία έδειξε ποτέ ο στρατηγός ερωτικό ενδιαφέρον.
     Εκείνη πριν μιλήσει, άπλωσε το χέρι και χάιδεψε τα ξανθά μαλλιά του. Ο Ντενοτέπ ένιωσε μία ηρεμία να τον διαπερνά και να σπάει την θλίψη του.

(Ντενοτέπ): «Πως μπορείς να το κάνεις αυτό, χωρίς καν να βγάλεις λέξη; Εδώ εγώ χρησιμοποιώ τα λόγια και κάθε φορά τα κάνω χειρότερα από πριν...»

(Ευουνέτ): «Δεν χρειάζεται να μιλήσεις καθόλου τότε.»

Ο Ντενοτέπ ήξερε τι έπρεπε να κάνει και ήταν αποφασισμένος να το κάνει σωστά. Κράτησε την Ευουνέτ από το χέρι, έσκυψε και την φίλησε παθιασμένα. Το πρώτο από τα πολλά φιλιά που ακολούθησαν μεταξύ τους. Ένας νέος έρωτας είχε γεννηθεί, εν μέσω πολέμου. Η μόνη παρηγοριά για τον θάνατο του Κιμωνούτ. 
     Χρόνια πριν, όταν ο πατέρας του Ντενοτέπ υπέφερε από μια αρρώστια, λίγο πριν ξεψυχήσει του είπε: «Να θυμάσαι γιε μου, όταν ένας άνθρωπος φεύγει από την ζωή σου, είναι για να μπει ένας άλλος.»
     Ο Ντενοτέπ δεν οδήγησε την Ευουνέτ στην κρεβατοκάμαρά του. Ήταν νωρίς για εκείνον. Ήταν βαθιά ρομαντικός τύπος και ήθελε να την γνωρίσει. Την ρώτησε για τον χαμένο της αδερφό και τον πατέρα της.

(Ευουνέτ): «Ο πατέρας μου ήταν ένας άκαρδος μεθύστακας. Λυπάμαι που το λέω, όμως ακόμη και να έχει πεθάνει ως τώρα, δεν έχει καμία σημασία για εμένα. Ο αδερφός μου όμως, ήταν τόσο γλυκός άνθρωπος. Ήταν μαχητής. Τις πιο δύσκολες ώρες με διαβεβαίωνε πως θα επιβιώσουμε. Δεν θα το έβαζε ποτέ κάτω. Δεν ψάχνω στον έρωτα το άλλο μου μισό, γιατί το είχα ήδη. Ήταν ο αδερφός μου. Όταν έφυγα με την μητέρα μου, εκείνος θεώρησε σωστό να μην αφήσουμε τον πατέρα ολομόναχο. Ζούσε πάντα με έναν ηθικό κανόνα. Ήταν πιο πιστός και από σκύλο.»