Χρυσό Αίμα - Μυστικά Στην Άμμο

Κέρατα Δεύτερης Ευκαιρίας

      Ο Τζιοφάρ πνιγόταν από τις τύψεις. Την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος, δεν έχασε δευτερόλεπτο. Ειδοποίησε το στράτευμα, χωρίς να συνεννοηθεί καν με τον Ντενοτέπ. Έστειλε πενήντα άνδρες να βγουν στην έρημο, για να βρουν τον Νάμετ. Η Νάιλα ξύπνησε και ετοιμάστηκε να το σκάσει από το παλάτι, για να ψάξει και εκείνη.
     Ο Σωτ την είδε να ετοιμάζεται και την σταμάτησε. Την προειδοποίησε μάλιστα, πως αν δεν εγκαταλείψει το ανώφελο αυτό σχέδιο, θα αναγκαστεί να το μαρτυρήσει στον πατέρα της. Το ένστικτό της, έλεγε να του ρίξει με το βέλος και να ψάξει τον Νάμετ. Μετά όμως σκέφτηκε τον Πατ. Θα του φαινόταν πολύ άσχημο και θα ήταν όντως.

     Της είχε λείψει το προηγούμενο βράδυ. Ρώτησε τον Σωτ που μπορεί να τον βρει και έτρεξε να πάει στο πλευρό του. Πράγματι δυσκολευόταν να του θυμώσει για πολύ. Ο Πατ ξύπνησε νιώθοντας κάποιον να τον ακουμπάει. Άνοιξε τα μάτια του και είδε την Νάιλα να του χαϊδεύει τα μαλλιά. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να ξυπνήσει. Την κοίταξε στα μάτια και ζήτησε συγγνώμη.
     Η Νάιλα προτίμησε να του δείξει πως την δέχεται με πράξεις. Έσκυψε και τον φίλησε, λέγοντας «δεν πειράζει». Έπειτα σηκώθηκαν για να βρουν τον Τζιοφάρ και να τον ρωτήσουν για πιθανόν εξελίξεις. Οι ώρες πέρασαν και όλοι ανέμεναν ανυπόμονοι. Ο Πατ καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Ανησυχούσε για τον αδερφό του. Ξαφνικά ήχοι πολλών βημάτων ακούστηκαν.

     Οι απεσταλμένοι άντρες είχαν επιστρέψει, λίγο πριν σουρουπώσει. Η Νάιλα κοιτούσε με μεγάλη αγωνία, για να δει τον Νάμετ ανάμεσά τους. Η απογοήτευση στα πρόσωπα των στρατιωτών, μαρτυρούσε ήδη το αποτέλεσμα της αναζήτησης.
     Όταν ο Τζιοφάρ ρώτησε αν βρήκαν τον Νάμετ, ένας εκ των πενήντα έγνεψε αρνητικά και έπειτα μίλησε.

(Στρατιώτης): «Τίποτα Φαραώ μου. Ούτε ίχνος του Νάμετ. Ακόμη και αν υπήρχαν πατημασιές, ο δυνατός ζεστός αέρας τις είχε σβήσει. Είδαμε μερικούς ανθρώπους να καταφθάνουν στην πόλη, όμως τους ρωτήσαμε και δεν είχαν δει τίποτα. Λυπάμαι πολύ.»

      Ο Τζιοφάρ τους ευχαρίστησε και τους απάλλαξε. Πλέον ήταν σίγουρος πως ο Νάμετ είχε χαθεί. Είχαν περάσει δύο μέρες, που σημαίνει πως μπορεί να έχει απομακρυνθεί πάρα πολύ από την Κάτω Αίγυπτο, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Έψαχναν ψύλλο στα άχυρα, ή μάλλον πέτρα στην άμμο.

     Όλοι έπρεπε να το αποδεχθούν και να εύχονται για το καλύτερο. Η Νάιλα είχε στεναχωρηθεί ιδιαίτερα. Στο άκουσμα αυτών των νέων, κλείστηκε στο δωμάτιό της. Ο Πατ έσπευσε να την παρηγορήσει. Εκείνη του χαμογελούσε ψεύτικα, γιατί η διάθεση που είχε δεν ήταν για χαρές. Το μόνο που έμενε ήταν να τον ξεχάσει.
     Έτσι έπρεπε. Αυτό ήταν το σωστό, δεν μπορούσε να καταλάβει τι την έκανε να τον σκέφτεται και να ανησυχεί. Είχε τον άντρα της, την άνετη ζωή της και έναν πατέρα που την αγαπάει. Ορκίστηκε στον εαυτό της να μην σκέφτεται άλλο τον Νάμετ. Η Μπαστέτ που τα παρατηρούσε όλα αυτά, λυπόταν πραγματικά για την Νάιλα και προσπαθούσε να την καταλάβει. Δεν θα την άφηνε έτσι.