Χρυσό Αίμα - Μυστικά Στην Άμμο

Φως Στο Νερό

Μία απέραντη θάλασσα. Αυτό είναι ο κόσμος. Ή τουλάχιστον, έτσι ήταν. Το νερό ήταν ήρεμο. Δεν υπήρχε αέρας να το φυσήξει. Δεν υπήρχε άνθρωπος να το ταράξει. Κυριολεκτικά, δεν υπήρχε τίποτα. Ξαφνικά, το νερό αρχίζει και δονείται. Όπως ο σεισμός ταράζει την θάλασσα, έτσι έμοιαζε. Μέσα από το νερό, ξεπροβάλλει μία ανδρική φιγούρα. Ήταν ο Ρα.
Ήξερε πως εκείνος θα είναι ο δημιουργός. Εκείνος που θα δώσει ζωή. Ξεκίνησε να δημιουργεί βουνά και πεδιάδες. Η κυριαρχία του νερού, σταμάτησε να είναι απόλυτη. Πλέον, μοιραζόταν τον κόσμο μαζί με το έδαφος. Ο Ρα έφτυσε και από το σάλιο του, δημιουργήθηκε η Θέφνυς. Από τον αέρα που έβγαινε από το στόμα του, δημιουργήθηκε ο Σου. Δεν ήταν πλέον μόνος του. Είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Ο Σου και η Θέφνυς, δεν σταματούσαν να παίζουν. Ο Ρα καμάρωνε, για τα δημιουργήματά του. Ένα βράδυ, τα δύο παιδιά δεν κοιμήθηκαν. Ξεκίνησαν να κυνηγιούνται και μέσα στο σκοτάδι, χάθηκαν. Ο Ρα ξύπνησε, έντρομος που έλειπαν τα παιδιά του.

Ανησύχησε και ένα αίσθημα φόβου τον διαπέρασε. Ήξερε, πως δεν υπήρχε τίποτα στον κόσμο, το οποίο να μπορεί να βλάψει τα παιδιά του. Αυτό συνέβαινε για έναν πολύ απλό λόγο. Κυριολεκτικά, δεν υπήρχε τίποτα εκεί έξω, καθώς ο Ρα δεν είχε δημιουργήσει τίποτα άλλο. Παρόλο που το γνώριζε, αποφάσισε να κάνει κάτι, για να τα φέρει πίσω. Ο Ρα τότε, είχε μόνο ένα μάτι. Έβγαλε το μάτι του από το πρόσωπό του και το έστειλε να βρει τους χαμένους Σου και Θέφνυς.
Ο δημιουργός του κόσμου, στεκόταν πάνω σε έναν βράχο και περίμενε να βρεθούν τα παιδιά του. Δεν έβλεπε τίποτα όμως. Αποφάσισε να δημιουργήσει και ένα δεύτερο μάτι. Αυτό έκανε. Το απεσταλμένο μάτι, είχε απογοητευτεί που δεν έβρισκε τα παιδιά, όμως δεν σταμάτησε να ψάχνει. Μία μέρα όμως, το ψάξιμο απέδωσε καρπούς και τα είδε να στέκονται αγκάλιασμα και φοβισμένα.

Τα παιδιά είδαν το μάτι του πατέρα τους και το ακολούθησαν. Ο Ρα ήταν τρισευτυχισμένος. Ο Σου και η Θέφνυς, είχαν επιστρέψει στην αγκαλιά του. Δάκρυα χαράς, ξεκίνησαν να κυλάνε από το πρόσωπό του. Τα δάκρυα αυτά, έπεσαν στην γη και έτσι δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι. Όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και ορισμένα ζώα. Ο Σου και η Θέφνυς, το παρατήρησαν αυτό και αποφάσισαν, πως θέλουν και εκείνοι να δημιουργήσουν.
Ο Σου φύσηξε μέσα στην Θέφνυδα και έτσι δημιουργήθηκε ακόμη ένα ζεύγος, η Νουτ και ο Γκεμπ. Η Νουτ αντιπροσώπευε τον ουρανό και ο Γκεμπ την γη. Παρέμεναν αγκαλιασμένοι και αρνούνταν να αφήσουν ο ένας τον άλλον. Ο Σου το έβλεπε αυτό και ήξερε, πως ο ουρανός πρέπει να ανέβει ψηλά και οι άνθρωποι να καταφέρουν να περπατήσουν πάνω στην γη. Οπότε, χώρισε τα δύο του παιδιά και τα απομάκρυνε για πάντα.