AOT: Captivating His Manacled Heart (Completed)

Chapter 13- Temptation

Ang susi ng kotse na inagaw niya kanina sa lalaki ay nahulog mula sa kaniyang palad at lumikha iyon ng tunog nang bumagsak sa sahig ngunit hindi na nila iyon alintana.

Kung ilang beses siyang napapaungol sa labis na sensasyong dulot ng halik na kanilang pinagsasaluhan.

Napaliyad siya nang maramdaman ang mga palad nitong naglalakbay sa kaniyang likod, pababa sa kaniyang tagiliran at . . . Paakyat sa kaniyang mayayaman na dibdib.

"Oh, Trev . . . ." she moaned in too much pleasure.

Naramdaman din niya ang dila nito na pilit nanghihimasok sa kaniyang bibig kaya naman walang pag-aalinlangan, ibinuka niya iyon at naramdaman niya ang malambot at mainit-init na dila nito na agad gumalugad at sumisipsip sa loob.

Ilang segundo pa ngaʼy naglalaban na ang kanilang mga dila. Mayamaya ay naramdaman naman niyang iniangat ng binata ang kaniyang pang-upo kaya ipinulupot niya ang mga binti sa beywang nito.

Naglakad ito papasok sa kuwarto habang karga siya at marahan siyang ibinagsak sa kama. Ang madilim nitong mga mataʼy naglakbay sa kaniyang kabuuan. "I told you, I won't hold back myself anymore," he said in a hoarse voice.

Kinubabawan siya nitoʼt hinalikan sa leeg, his right hand gently massages her breast.

"Yeah . . . Take me, T-Trev!" she almost moaned.

"This is what you want, hmm?" he asked her.

Sunod-sunod siyang tumango. "I l-love— Oh!" Hindi na niya naituloy ang sasabihin dahil naramdaman niya na tila nanigas ang katawan nito sa ibabaw niya.

"What's wrong? Why did you stop?" tanong niya rito.

"I-I'm sorry. I almost forgot you're drunk," bulong nitoʼt dahan-dahang tumayo mula sa ibabaw niya.

"Trev!" nagmamaktol na tawag niya sa pangalan ng binata.

They were almost there, kaunting-kaunti na lamang!

"Trev, please!" tila nawala ang kaniyang kalasingan dahil sa pambibitin na ginawa nito.

Mabilis siyang tumayo at inayos ang nagusot na damit. Lumabas siya ng kuwarto at hinarap ang lalaki na ngayoʼy nakaupo na sa couch at nakatuon ang paningin sa telebisyon.

"That's how you hate me, huh? You hate me so much . . . Ayaw mo sa akin, Trev? Base sa pananahimik mo, parang . . . Ganoon nga. Pero bakit? May nagawa ba ako? Hindi ba ako ang tipo mo? Hindi ka ba nagagandahan sa akin maski isang porsiyento? Ah, right! Malabo nga pala ang mga mata mo," She faked a chuckle.

"Ihahatid na kita sa inyo," paglilisya nito sa mga sinabi niya.

Bumuntong hininga si Everette. "I can manage, Trev." She smiled at him. A smile that didn't reach her eyes.

"Your brother called, he knows you're here."

"What?! You told him?" hindi makapaniwalang tanong niya.

"I didn't," tipid na sagot nito saka dinampot sa sahig ang nalaglag na susi ng sasakyan nito.

"Then how did he know that I'm here?" bulong niya sa sarili.

"Let's go." Napalingon siya kay Trevour at nakitang nasa tapat na pala ito ng pintuan at siya na lang ang hinihintay.

"O-Okay!" sagot niyaʼt nagmamadaling sumunod sa lalaki.

Sa sasakyan nito ay naging tahimik lamang siya habang nakatingin sa labas ng bintana. Ang kaniyang isip ay naglalakbay sa kung saan-saan. Kung paano nalaman ng kapatid niya kung nasaan siya, iyong mga maiinit na sandaling namagitan sa kanila kanina sa unit ni Trevour, ang dignidad niyang nabahiran ng dumi dahil sa mga pinaggagagawa niya, at higit sa lahat ay ang mga inakto niya kanina!

Unti-unting nag-si-sink in sa isip niya ang mga kahihiyang pinagsasabi at pinaggagawa niya sa harapan ng lalaki!

Napakagat labi siyaʼt napapikit nang mariin sa labis na hiya. Samantala, kanina pa niya napapansin na panay ang sulyap sa kaniya ni Trevour pero hindi naman ito nagsasalita kaya hinayaan na lang niya. Wala rin naman siyang maisip na sabihin dito at kota na siya sa kahihiyan, ayaw na niyang dagdagan ang mga kapalpakan niya sa araw na iyon.

"Ahm, a-about my car . . ." she trailed off then cleared her throat.

"Ipinakuha na ng kuya mo," agad nitong sagot na bahagya niyang ikinataka. Her brows went up.

"Okay," tipid niyang sagot.

"Okay," sagot din nito at doon ay napalingon na talaga siya sa lalaki at bahagyang nagtagal ang paningin dito ngunit nang sulyapan siya nitoʼy agad naman siyang napaiwas ng tingin. Wala siyang lakas ng loob na salubungin ang mga mata nito.

"We're here," anunsiyo nito matapos ang ilang minuto. Halos mabali na ang leeg niya dahil buong biyaheʼy pinilit niyang sa kanan lang tumingin, sa labas ng bintana. She's very stiffed. Gusto tuloy niyang i-masahe ang batok pero mamaya na lang kapag wala na siya sa harap ni Trevour.

"Oh . . . Sorry, t-thanks," sagot niya. Akmang bubuksan na sana niya ang pinto ng sasakyan nito ngunit napahinto siya sa pagtawag nito.

"Everette . . ."

"H-Huh?" tarantang tanong niya.

"I apologize for being cold and rude to you. From now on, I will smile and talk to you nicely as much as I can and . . ." he trailed off and licks his lips.

"A-And?" she asked, twisting her lips to hide the ghost of smile.

"Y-You are not— uhm . . ." he cleared his throat. "You are not ugly," he finally followed.

Everette doesn't know how to react. Her blood rushed to her heart, making it full and numb and it affects her stomach. Parang may kung anong mga insekto ang gumagapang doon. A feeling that is indeed awesome. Sa edad niyang iyoʼy naranasan niya rin sa wakas ang tinatawag nilang paru-paro sa tiyan.