အခ်မ္းဓာတ္ပိုေနေသာ မနက္ခင္းတစ္ခု။သေဘၤာစက္သံ တိတ္သြားေသာ္လည္း လိႈင္းပုတ္သၫ့္အသံၾကားေနရဆဲျဖစ္သည္။ညိုခြန္း ဆန္အိတ္ေပၚ လဲေနရာကေန ထၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကၫ့္ေသာ္လည္း သေဘၤာဝမ္းဗိုက္ထဲမွာမို႔ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနလဲဆိုတာ မျမင္ရ။ေဘးမွာ ဟိုလူႀကီးလည္းမရိွေတာ့ေပ ။အေပၚထပ္ ေရာက္ေနတာျဖစ္မည္။
ေက်ာပိုးအိတ္ကိုသယ္ၿပီး လိုက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ တိမ္နက္က ေလွကားထစ္ကေန ဆင္းလာေနသည္။ထို႔ေနာက္ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ တစ္ဝက္ကေနရပ္ေနၿပီး ခါးကိုကိုင္းကာ လွမ္းၾကၫ့္ရင္း
"ေရာက္ၿပီ"
ျပန္လည္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး လြယ္အိတ္ႀကိဳးကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္အား ပို၍ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ဘယ္နယ္ေျမကို ေရာက္ေနလဲ ၊ ဘယ္သူေတြဆီသြားရမလဲ ညိုခြန္းမသိ။ သူ သိတာ ေဘးမွာ တိမ္နက္ရိွေနဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္။
အလင္းေရာင္ သိပ္မရေသးေသာ ေဝလီေဝလင္းေအာက္မွာ မ်က္စိတစ္ဆံုး က်ယ္ျပန႔္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး။တျခားတစ္ဖက္တြင္ သဲေသာင္ျပင္နဲ႔ စိမ္းလန္းေသာ အပင္ေတြၾကားမွာ အုန္းပင္ရွည္မ်ား။ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ အသားညိုညို ျဖင့္ ထြားႀကိဳင္ေသာ လူအနည္းစု သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ပိန္းရိုင္း ပိုက္ဆံေပးလိုက္ေသာ သေဘၤာေပၚက လူဟာ သူ႔ခါးမွာ ထိုးထားေသာ ေသနတ္ေပၚ လက္တင္ရင္း ဆင္းသြားဖို႔ ေျပာသည္။ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့သေဘာေတာ့မဟုတ္။စိတ္ခ်ရတဲ့အထိ သူလွမ္းၾကၫ့္ေနမယ္ဆိုသၫ့္ဟန္။
ကုန္းေပါင္ေပၚက ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေအာက္မွာ ေရက ဒူးတစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္ထိ ရိွသည္။ေသာင္ျပင္ေပၚေရာက္ဖို႔ ဝါးတစ္ျပန္စာေလာက္လိုေသာ အခ်ိန္တြင္ အေရ႔ွမွ ရိွေနေသာ တိမ္နက္ရဲ့ေနာက္ေက်ာနား ပိုနီးေအာင္ကပ္လိုက္သည္။သေဘၤာေပၚက လူက အခုထိ လွမ္းၾကၫ့္ေနဆဲ။
သူတို႔ ေသာင္ျပင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ေက်ာက္ေဆာင္နားမွာ ရပ္ေနေသာ လူတစ္စုဟာ ညိုခြန္းနဲ႔ တိမ္နက္ကို လွမ္းၾကၫ့္ရင္း အနားေရာက္လာၾကသည္။အေပၚပိုင္း အက်ႌမပါ၊ပုဆိုးကို တိုတိုသာ ဝတ္ထားၾကၿပီး လက္ထဲမွာ ဓားတခ်ိဳ႕နဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ားက ခက္ခက္ထန္ထန္။
YOU ARE READING
ဂန္တဝင်လူမိုက်ကြီးကို ချစ်ရေးဆိုမည်
Action"မင်း သေချင်လို့လား" "ကျွန်တော် ချစ်ချင်တာပါ" My Own Creation (စကားအသုံးအနှုန်း 16+)🚨 CV photo by Pinterest
