Poor Affection

11

"Kuhanan kita ng litrato," Ishan said before taking my dslr.

I immediately shook my head before taking the camera from him and handing it to my cousin. "Ja, pa-picture kami." Matamis akong ngumiti sakaniya nang tanggapin niya ang camera.

A week passed after my birthday. Every day that goes by with us is good, while I feel Ishan’s treatment of me has become even better. It was as if I had become gold to him, so precious that you thought it was worth more than human life.

We both smiled at the camera but my smile widened when I felt his arm on my waist. Nang matapos mag picture-picture at maglibot sa buong sunflower field ay pumunta naman kami sa sunflower shop. Ang daming binebenta na puro sunflower item, may flower crochet, mug, keychain, glass dome LED at marami pang iba.

Mga keychain, mug at glass dome LED ang binili para sa mga staff sa shop. Bumili ako ng mga ganon para sakanila, pang pasalamat man lang. Aunt Jane also said that since the staff was hired there, no one has left or been fired because everyone there is doing a good job.

Habang nasa sasakyan pauwi ay tahimik lang kami. Nakahilig ang ulo ko sa balikat ni Ishan dahil sa nararamdaman kong antok, ang weird kasi hindi naman ako puyat pero ang bilis kong antukin kahit five o'clock palang naman ng hapon.

Baka dahil sa pagod.

Napamulat ako ng mata nang kuhanin ni Ishan ang isa kong kamay at may inilagay doon. I smiled when I accepted that, I could feel tears forming in both my eyes.

"Thank you," I mouthed.

Inilapit niya sakin ang mukha niya bago ko naramdaman ang labi niya sa noo ko. Nasa pinakalikod kami ng van kaya walang nakakakita, tulog din ang iba dahil sa pagod.

"Sorry. Iyan lang ang kinaya ng budget ko, mahal." He whispered softly before kissing me again, now on the head. "Hindi ko po kayang gumastos para sa magandang bungkos ng bulaklak na ibibigay sayo."

Ayan na naman siya, I know a lot of negative thoughts are running through his brain right now. Alam kong isa na naman sa mga negatibo na iyon ang isipin na hindi na naman siya babagay sakin.

I slightly pinched the bridge of his nose. "Ano ka ba? Didn't I tell you before that anything is fine with me, and I'm not asking for material things." Mabilis kong hinawakan ang mag kabilang pisnge niya para pigilan siya sa gagawin niyang pagyuko. "Mahal, sapat na sakin na magkasama tayo, na ayos tayong dalawa. Masayang-masaya na ako doon, mas masaya pa sa tuwing  makakatanggap ako ng materyal na bagay. Pero makinig ka, sobra-sobra kong na-appreciate ang lahat ng bagay na binibigay mo sakin."

I looked at the sunflower crochet I was holding, "tignan mo, hindi ba mas maganda ito kesa sa totoong bulaklak? Ito hindi nalalanta."

It's really like that when you love the person, wala ka nang mahihiling kung hindi ang makasama lang ang tao na yun. Iyong tipo na, kahit huwag na kayong mag gala sa kahit saan dahil para sayo ay ayos nang nasa bahay lang kayo at mag kasama.

Naramdaman kong hinawakan niya ng mahigpit ang dalawa kong kamay bago hinalikan ang likod ng palad, "salamat kasi tanggap mo ako."

Ngumuso ako bago ko isandal ang ulo sa balikat niya, "I told you, you don't have to worry about anything because I love you. Mahal kita kasi ikaw si Ishan, at proud na proud ako sayo sa lahat ng sacrifices mo. Proud na proud ako sayo kasi sa daming pagsubok na naranasan mo ay lahat iyon napagtagumpayan mo."

I love him dearly and the love I have for him is endless. Wala akong nakikitang rason para matigil ang pagmamahal na meron ako para sakaniya. And I am proud of him in all things, every day I become more proud of him.

In the days that followed Ishan and I decided to stay at their house for three days. Tapos na ang ginagawang bakod dito sa likod ng bahay at na-deliver na din ang kubo na binili nila.

Maayos na ang lahat kaya hindi na siya madalas makakapunta sa bahay dahil may sumunod naman daw siyang sideline, ang sabi niya ay kinuha siyang tutor ng kapitbahay nila para sa anak na nasa grade one. He accepted it without hesitation because he also said that the payment was a waste, especially since there was no school yet.

He is also the one who educates his two siblings because his father, a construction worker, is responsible for their food and electricity bills while they share in the water bill.

"Sarap na sarap ka sa luto ko, mahal. Pang-apat na lusan mo na po iyan," he said when he saw me spooning rice again. Ngumuso ako saka siya inirapan. Narinig ko ang mahina niyang tawa pero hinayaan ko nalang.

Kapag kasi pinansin ay lalong mang-aasar!

Nasa kalagitnaan ako ng pag-nguya nang umupo si Lily sa tabi ko para kumain. I quickly covered my mouth while standing up, I ran to the sink with my palm covering my mouth before vomiting. Ang tapang ng pabango niya, ang sakit sa ilong!

"Anong nangyare?" Nag-aalalang tanong ni Ishan kasabay nang pag haplos ng palad niya sa likod ko pataas-baba.

Sumuka lang ako ng sumuka hanggang sa tingin ko ay wala na akong maisusuka. I feel like I've released my entrails as well! Pagtapos ay nag mumog muna ako ng bunganga bago linisan ang sink, ang kaninang nginunguya ko ay naisuka ko na. Nanlalambot na humarap ako kay Ishan bago isandal ang ulo sa dibdib niya, kaagad namang pumalupot ang braso niya sa bewang ko para suportahan ako sa pagtayo.

"H-Hindi ko alam. Sorry. Nakakahiya sa pamilya mo... baka akalain nila... maarte ako." Paghingi ko ng tawad.

Baka na-offend ko si Lily dahil sa biglaang pagtayo at pagsuka ko nang dumating siya at umupo sa tabi ko. Hindi ko naman sinasadya, hindi ko lang talaga gusto ang amoy ng pabango niya.

I felt him kiss me on the head so I looked up to see him, he shook his head before smiling. I don't know, but the smile he is showing me right now is accompanied by nervousness. "Magpahinga ka nalang muna sa kwarto, hmm? Baka... nasobrahan ka lang sa kain kaya ka nasuka." He said then laughed softly, trying to alleviate his own feelings. I just nodded before he helped me walk to his room.

Sinabi ko naman na kaya ko lumakad mag-isa kaya nang bitawan niya ako ay mabilis din akong kumapit sakaniya nang kamuntikan na akong matumba.

Pilit akong ngumiti nang nag-aalala siyang tumingin sakin.